Alle inzendingen over alsof

hoe die ene stem in echoklanken zich tot een cherubijnen lofzang kon verheffen het stille droeve plekje in mijn vragend hart wist te treffen alsof innige armen het wisten te warmen een blijmoedigheid in het bijna nacht de glans van het baldakijn bracht iets van geborgen zijn * Bij een Byzantijns Kozakkenlied*…

in de vooravond lijkt het alsof de maan de voetstappen volgen zou, raakt zij toch uit het zicht daar de oranje gekleurde lucht een beladen nacht verraadt verminderd het zicht evident kraakt iedere stap helder in het witte paradijs dat schittert gelijk een zee aan diamanten…

Jou daarop zien spelen, een melancholisch geluid Jouw knipoog verdrijft elke treurigheid het is goed gesteld met onze tederheid Alsof je zeggen wil: Kijk eens liefje zonder knoppen en ventielen speel ik voor jou speciaal een hemels ontroerend muziekje…

Een nazomer om je vingers bij af te likken een zon die schijnt, alsof ze dat alleen maar doet, een temperatuur die je lijf en bloed verwarmd kortom een dag, die tovert op je gezicht een brede glimlach, een zomerse dag, wat wil een mens nog meer? Precies, morgen graag een portie van hetzelfde!…

Wat schrok ik op die woensdag zeg, want Geert had lopen griepen, mekkeren en mokken De stekker leek er bijna uitgetrokken Alsof men langs de rand van d’afgrond scheert… De blonde patriot kwam terug, houzee! Ik kan weer rustig roken in ’t café!…

zij danst en danst onuitputtelijk haast alsof het vuur haar aan de schenen is gelegd lange haren zwaaien ritmisch mee, sommige plakken tegen haar verhitte gezicht opgaand in opzwepende klanken die haar lijken te omarmen waaraan zij zich volledig overgeeft om tot verlichting te komen…

Ik dacht net aan je, tedere nimf De zoete leugen fluisterde je in mijn oor alsof je iets wilde opbiechten Je woorden betoverden me, ik werd opnieuw bijna vijftien jaar jonger voor de zoveelste keer vanochtend zag ik de lachende engel in je oog zijn vleugels wassen…

I miss you like the deserts miss the rain hoor ik op de radio Ik ben eens in woestijnen geweest en daarom begrijp ik hoe je iemand kunt missen alsof je een woestijn bent die de regens mist. Het was in Egypte in de bloedhitte van de zomer. Daar miste ik haar op een verzengende manier.…

je lach kleurt al een warme tint in aangenaam geluid ogen stralen in het aandacht geven alsof je iedereen bemint soepel en nog onbevangen dans je door het leven met de speelsheid van een kind jij bezit de gave om van gewoon iets nieuws en heel speciaals te maken…

hoe solide denk je dat de lijn is waarop jij balanceren wilt in de ene hand, houd je angstvallig jouw hart in de andere hand, viert jouw brein iet wat hoe zeker ben je van de ingeslagen weg of voelt het alsof er geen keuze was daar de duisternis vroeg invalt…

Zo schrijven enthousiaste recensenten Alsof de zon gaat schijnen, ‘t lijkt wel lente Dus strakjes snel naar Amsterdam gesjeesd? Helaas, nog eventjes geduld betrachten Het is niet Ver meer, zes lange Nachten Wachten…

Praten over leven praten over de dood hoe jij je hebt gegeven aan iedereen in nood we praatten alsof we elkaar al jaren en diep kenden en samen over uitgestrekte weiden renden we praatten, het leek wel honderd jaar.…

Met luide stem Praat je louter Nietsigheid tegen Degene die je helpt Achter de balie Het gaat over van alles Maar niet over wat Je nog bij haar Bestellen gaat - En terwijl de rij Achter je meters Groeit bestel je Uiteindelijk vijf Gebakken lekkerbek Maar het klinkt alsof Dat je nog wel Het allerminste boeit…

De meeuwen zullen Dansen in de lucht, Elke dag opnieuw het Leven vieren als ik Er niet meer ben - Wandelaars op de dijk Die van de dag, van het Hier en nu genieten, Honden die met speelse Sprongen hun vrijheid vieren - En wat mijzelf betreft Zal het zijn alsof ik er Niet of nooit geweest ben, Of ik ben opgelost In de ijle…

Geruisloos ontsloten in gezelschap dicht gepakt Langzaam verder schuifelend, vriendelijk abstract Wordt het spannend want u ontwaart Dat de een onderzoekend naar de ander staart Dan, alsof er niets is gebeurd, wordt het gesprek hervat Pas thuis vraagt d'een d'ander: wie was die gore rat?…

de orkaan in de vorm van een afgezwakte depressie komt wat binnendrijven de bomen ruisen verliezen groen en rood de plassen spiegelen de huizen, en de fietsers luisteren eindelijk weer naar stormwaarschuwingen de regen klettert neer alsof het de eerste keer is en we zijn gelukkig…

Pak je bij je strot, Arrogante koning Tijd Die zich vorst waant Over al mijn dagen, Mij de uren en minuten Dicteert alsof ik er Alleen maar ben als Slaafse notulist - Een mens zonder enig gewicht - Bij deze ben je afgezet, wordt Je koninkrijk verbeurd verklaard, 'k Zie je donker nu al Wijken voor het licht…

ik breng de avond door met een trein in mijn hoofd tijd is op dit moment geen beweging zwarte inkt aait mensen om me heen, er is zoveel pijn gebleven alsof ze nog wachten op iets dat er al is maar dat ze niet kunnen verstaan ooit zaten ze samen in een kamer in het nachtlicht zoals ik was de stilte genoeg om te huilen…

Het stijgt en daalt alsof het zwelt en krimpt Een groei die keihard gaat en overrompelt Waarna het zaakje plotseling verschrompelt En toch weer opgepompt wordt of gepimpt Wat ogenschijnlijk pal staat, blijkt vaak pover (Geldt ook voor heel wat slap gelul daarover)…

Alsof mijn hart bezwijkt. Ik voel de liefde branden. Zo'n warme liefdes gloed. Ik luister naar je woorden. Die zeggen het is goed.…

kijk daar staat Narcissus geleund op een voet van marmer zodat het haast lijkt alsof hijzelf van marmer is zijn mooi lichaam wil ik in mijn armen nemen maar het is van marmer en als een lijk vertroebelt zijn beeltenis mijn ogen en drijft weg. Narcissus leunend op een voet van marmer.…

Alles beklijft En het lijkt Alsof de tekst Niets opheft Regen voor de droogte In je mond Stil verstomd Klaar voor de storm Mischien een worm Door materie heen Uniek als geen één Mens de tijd is allles wat ge hebt Niet alles is nep Morgen weer vooruit En fluit…

aan onze voeten oude schoenen vastgeklonken op het klinkerpad stammen aan de grond genageld torsen takken geteisterd door de tijd geen voetstap denkt aan het gebots en het schuiven diep onder de donkere gronden de dag doet alsof zijn neus bloedt op kousenvoeten waait hij over…

Er ligt een episode vol begeerte tussen voor en na het virus onaanraakbaar deze liefde afstand bewaren tot het hart alsof ik in jouw schaduw sta helende kracht van duisternis in volle teugen van genieten totdat het besef weer daar is samen in dit stil verlangen.…

in herinnering Hans Vermeulen niets zo bruusk als branding in de Noordzee vooral op donkere dagen in november alsof het zoute zeewater de open wonden prikkelen het schurende zand en de schrijnende wind lieten sporen na als voetstappen langs de natte vloedlijn Lejo…

Een gevangenschap die hij zichzelf oplegde als boetedoening leek het wel Een zware straf, misschien te zwaar, alsof alle kommer en kwel: Zo uitgezweet kan worden.…

hij wist wie ik was Alsof hij wist wat ik van plan was Alsof hij moest wennen aan het idee weer vrij te zijn Ik vertelde hem hoeveel ik van hem hield Daarna ben ik naar het midden van mijn tuin gelopen Waar ik vorig jaar zo vaak gezeten heb Met mijn lieve, oude, zieke hond Ik liet de Vlinder vrij Hij ging eerst nog even op het boompje…

Ik heb zo'n gek gevoel alsof je me ontwijkt want als ik in de kamer ben Ben jij het die, niet naar me kijkt Wat heb je te verbergen, iets wat ik niet weten mag? Want waarom zou je mij moeten ontwijken? Vertel het mij, doe je beklag...…

Jij was zo ooit en onverwacht alsof de schepping nog beginnen moest. Misschien was je te laat, een dag teveel, een achtste, toch heeft god jou mijn leven ingesmoest En nu je bij mij wegijlt, uit een scheppingsweek verlangen berg ik je op in genesis Wij, eerste mensenpaar Wij, eigen slangen en gesis……

Donkerdood zijn haar ogen en gemaakt alsof ze niets zien en alleen de leegte kleuren. Want de leegte is haar droom die haar cocon beschermt en tekent als de nevel die ik zie en niet bestaat als ik hem niet wil zien en haar wil wakker maken.…