Alle inzendingen over ark

kroonjuwelen bij Lopik in de bewaar geven in roestvrij stalen laden met al die toegenomen winderigheid hoe staat het met haar assurantie weet zij dat er alleen wordt uitgekeerd bij officiële storm met gedeelde schade dus met voorbericht van het KNMI dat verzekerd haar hele buurt crepeert heeft die club Balkenende&Bos in Wassenaar wel een ark…

alle zin - of onzin, een liederlijkheid waardoor ons de hemel wordt ontzegd, in onvermogen verder te dromen, als reeds fataal, de mooiste lopers werden uitgelegd in alles waarvoor we zijn gezwicht, soms kortstondig maar levensecht naakt geboren in ontluisterend licht, waaruit we moeten ademhalen, wordt de wereld vloeibaar, in de ark…

zonder grenzen nemen druppels mee druppeltjes van mensen uit onze eigen mensenzee Druppeltje uit de mensenzee vluchtend uit 't vreemde land 't kon niet verder met ons mee ligt als druppel op 't strand Door ons eigen onvermogen verschijnen druppels uit dezelfde ogen druppels op zichzelf gericht blijven druppels zonder zee gezicht In de Ark…

Waar geen woorden voor zijn is hier in de schemering aanwezig, het geheim nog niet te weten hoe het verder gaat maar wel het net in mij te voelen samenkomen – onzichtbare verbindingen met de hartslagen van het leven In woordloze taal verovert het ademen van de pijpen zacht golvend de ruimte op de stilte en dan is niets vanzelf muziek…

Weerloos zak ik weg in de zoete gevoelens -- van mijn wensdromen.…

de leeuw ze dansen wankel in hun legerbroek gevlekte veteraan, nazaat van de slaaf die hurkt tussen het suikerriet hij wist de prikkel, de zilte druppel met een eeltige vingertop uit het vlies de spons die schuilt in een ooghoek zo sust hij zijn heimwee luistert naar het gebod gebeiteld in de stenen tafel het ligt in de verzegelde ark…

tegenlicht tussen wolken en de stortregen is de koning al kijkend naar voren is in spiegelbeeld te zien een lucht helemaal verdicht in donkerheid en duisternis de weg is verdwenen de korte en de lange lijnen ben ik bijster oevers zijn verrezen in deze zeer korte strijd en ik zie zelfs de golven verworden tot de regen verborgen in mijn ark…

Soms staat alles open en stormt de wind de lade uit vooronder de lege ruimte van het schip in, trillend tussen de banken en rondom het altaar, de lucht leeft in het heilige halfduister Mijn bewustzijn zet uit laat op oefeningen en improvisaties gedachten zweven om ze te schikken en op hun plaats te laten landen tijdens de middagpauze…

Niemand lette erop tot het water over de bergrug heen het meer in stroomde Het regende de hele zomer een dichte grijze lucht- zee stortte zich als een wereldoceaan over de aarde, een dik vel beukend hout kwam boven drijven, let niet op de dieren Kijk niet of er mensen bij zijn je weet het wel de oude wereld borrelt nog een beetje op…

Zacht is doodgaan zelden, maar er is niemand die dat navertelt Spieren denken niet, maar doen zo hun best het vege lijf te redden, dat je juist vergaat van een helse folterpijn omdat de tijd ineens vertraagt tot een eeuwigheid terwijl op de slagen van het laatste uur de hemel sterrenloos zwart wordt van een nieuwe zon die aanzwelt…

Je moet tijd rekken als je tijd ervaren wilt -- zo vluchtig is het.…

droom dit vasthouden aan mezelf rivieren stoppen niet bij de eerste steen in hun weg mijn bedding verruimt zich met een diepere onderstroom het oppervlak glinstert nog altijd in veruiterlijkte kleuren, iets verdonkerd met het lichaam van het leven, weliswaar de geest van zelfbehoud waart rond in mijn zwarte waters ik zou hem graag een ark…

Ik hurk tegen een hoge muur wijzers in mijn hoofd schuiven naar twaalf Ik ben er, ben er niet Rook, reis, rustplaats volle maan Zoemend, zes, zestien keer kom ik binnen waterspiegelingen Rammelend behang Ik druk duim voor duim een stempel op de dagen Winden waaien voorbij alles is blauw ja, alles scherp blauw en roze in de…

Een ark dreef op de overvloed na de ondergang van het eigen belang. Zijn wereld die hij geschapen had, ging ten onder in geweld. De mens die naar zijn voorbeeld was, ging ten onder aan het grote geld. De duivel die steeds arglistig is, gaf aan de mens maar nooit genoeg.…

Verkwikt verlaat de zon het bed van de sterrennacht, de tent waarin zijn bruid wacht Vrolijk als een held rent hij over de middag en de avond terug naar haar lichaam Zo ziet David in de hemel Gods hand en de wereld daarin gevat, zo mooi moet Zijn grootheid zijn voor wie er over nadenkt dat het niet anders…

Slaperdijk, schapendijk aan het wad, er gebeurt niet veel Grijs op grijs de trage adem van dag en nacht, flarden hartslagloos geruis en golven krijsende meeuwen, zilver- schittering over de zee het slijmspoor van een slak Nergens bloed, alleen wat veren schelpen van vroeger leven en stille zuchten uit het heelal Zonder dijk zou…

worden steeds slechter het genot van de vliegende draak en de heersende monsters die zich vertoonden op het eiland Patmos de zondvloed vernietigt en reinigt heel de wereld is de geest van Satans ondergang en het laatste oordeel over de mensheid wat de oude evangelist ziet zegevierende olijftak vredelievende regenboog boven de droge ark…

bij het rijzen van de zon dauw ligt verlaten op de velden in het ochtendgloren de stad nog altijd verloren in stilte komen daar de schepen binnen in de trage havenmond vissers en matrozen die hun zeelied zingen halen de trossen aan stoere matrozen aan boord niemand die ze hoort Als de schepen aan de kade zijn aangemeerd zij hun arken…

Siësta, engelenmuziek strooit heilige woorden in mijn oren tekent ze voor en achter in reliëf in hun schelpen. Doezel ik of heeft iemand de bloemen gewekt? Ik lig zo lekker in de zon, geborgen in het groene veld, mijn gezicht bloost blauw van de koninklijke kelk tussen mijn benen De bloemen lachen en zingen maar Het werk is gedaan…

Boomtoppen schudden de nevel af, krijgen kleur -- massa, en een stam.…

Het landschap ontwaakt in aarzelend ochtendlicht -- ademt nog stilte.…

Eindelijk weer zon, in het park vliegt een duif op -- bevrijd uit mijn huid.…

Hij peinst, en leest in 't boek met koopren sloten Het hoofdstuk uit, dat Noachs tocht beschrijft, Hoe de arke met haar simple reisgenoten Lang op de oeverloze zondvloed drijft.…

Mark Rutte’s kabinet zit me tot hier, Door de ministers die zijn afgetreden, Gaat het vertrouwen verder naar beneden, Maar de premier vertrekt nog steeds geen spier. Hij gáát maar door, - was ís het dat hem drijft? – Totdat hij in z’n eentje overblijft.…

Er kwaakt een badeend onder in een orgelpijp -- Ze doet lekker mee.…

Ik ben aanwezig, mijn lichaam, mijn zintuigen -- in deze herfsttuin.…

Nog sluimerend laat ik me de dag in trekken Buitenwereld is er nog niet veel, hoor ik Geen kwetterende vogels geen achtergrondruis alleen het lichter worden van het vierkant van het raam op het gordijn, het schijnt door mijn oogleden heen Ik voel mijn voeten Ze zijn wakker, ik draai me om, mijn benen willen nog niet het bed uit…

Alles is eeuwig, behalve de tijd, die volgt -- vanzelf op zichzelf.…

De kraai is onzichtbaar zwart in de dunne lucht die ijl vervloeit en werelden verbindt, boodschappen openbaart die ik niet begrijp tot ze in me doordringen scherp, diep en onuitwisbaar overweldigend, alles verandert en ik weet niet meer wie ik was voor het zwart werd en de kraalogen met hun snavel op mij inhakten…

Het gips trekt de huid mijn kleur, mijn vlekken en zorgvuldige opmaak van mijn gezicht rood levend vlees kijkende ogen sprekende lippen, mijn mond lacht jou toe Driedimensionaal scan jij mijn masker, je hangt een veld van registratiepunten op aan de rode markeringen bij mijn ogen, neus en kin De stippen herleid je tot gevoelens…