Netgedichten

netgedicht (nr. 26.105):

verdoemenis van verandering

de spanning is eruit
het is een 'slechts' geworden
tussen deze dag
en op een liggen sterven

blaadje na zuchtje
na boompje en een kermen
is het krampen
in een pulseren overgegaan
mijn pink trilt nog wat na
ik begin te geloven in fabeltjes
het inzetten van de aftakeling
haalt mijn niet willen geloven in

mijn hart loopt leeg
en de aarde kleurt rood
boze berken grimassen
om mijn ingehouden angsten
ingebeeld
'Dwaas! Je wist toch dat we op je bloed teren!'

het was slechts een boze droom
dit vasthouden aan mezelf
rivieren stoppen niet
bij de eerste steen in hun weg
mijn bedding verruimt zich
met een diepere onderstroom
het oppervlak glinstert nog altijd
in veruiterlijkte kleuren, iets verdonkerd
met het lichaam van het leven, weliswaar

de geest van zelfbehoud
waart rond in mijn zwarte waters
ik zou hem graag een ark bouwen
om hem met me mee
stroomopwaarts te voeren
bij de oorsprong
en hem afsnijden
van het een opnieuw afmeren