Alle inzendingen over bast

ik heb mijn basten afgepeld en krab het vel over mijn been het kwetsbaar ongekorven hout door eigen hand geschonden tot op het bot krijg ik het koud de krullen liggen om me heen vermengen zich met druppels bloed het boomsap uit mijn wonden zo schaaf en schrap ik ieder woord totdat ik niets meer overhoud…

Terwijl mijn maag zich van kebab verlost, de stoep verft met een bont palet aan kleuren, staat oom agent mij naarstig te bekeuren en bast dan bits wat mij dat kotsen kost. ‘k Word plots kotsziek van zulke kostenposten, maar nóg meer kotsen zou me nóg meer kosten.…

winter ik schrijf je nu stil in het stilstaan van een klok koude kaarsen blaas ik uit in bevroren hunkering huil maar, geen overlast meer van je koude gestalte wolken strooien lettergrepen als initialen in basten van bomen uitgebluste winterzinnen in geelgelente bloemen vatten samen in vroege aprilgeluiden…

de storm is eindelijk gaan liggen het blad dat valt valt stil onopvallend en de grond staat het toe in hopen rond de bast, een kruin kreunt ongenaakbaar naakt en staat vreemde vogels toe de takken te bevolken ik zie vleugels in wolken…

het was de nacht dat winterlucht zwaar zou wegen zijn schreeuw naar buiten sloeg, gedwongen om de tijd te verlaten het was de nacht dat zijn bast brak, neergehaald net toen hij dacht dat alles goed was jij hebt mij je hart getoond, zei ik -er hangt nog sneeuw in- het was die nacht dat een vogel zijn nest niet meer vond…

takken wuiven trager bladeren groenen donkerder dan het speelse lentelicht met energie beladen strekken zij zich spreidend uit haar bast voelt warm aan mijn huid in ontspannen vloeien krachten door mijn lijf fluister dat ik altijd bij haar blijf kijk op en zie een wonderlijk gebeuren de kruin herneemt zijn voorjaarskleuren…

Je toestand is kritiek, het rode kruis is al geweest en heeft iets op je bast gekwast maar wat er gaat gebeuren, ik weet het niet. Zeg Iepje, weet jij waarom die wilgen zo treuren?…

in het landschap van de zachte huid ontwaart voor mij nieuw leven de bast van de oude blauwe eik opent zich als een jonge maagd om zonlicht smachtend te verweven met een roep die om bevruchting vraagt en doet niet anders dan wordt opgedragen door de ringen van zijn bestaand verleden maar zich ook opent voor geleedpotigen…

ze staan er de donkere bomen sinister schemerend hemelschreiend het loof de naalden prikkend naar de ondergaande zon maar daar waar geen sterveling komt, scheurt de bast van berk en plataan loot en ent hebben geen weet van knokige knoesten waar de wind uitgedroogd takken kraakt daar wil niemand gaan…

ik snoei takken van mijn stam en maak het zicht weer vrij eens was ik blij met iedere loot die uit mijn bast vol levenslust ontsproot ze bladerden snel door de jaren ik heb ze niet voor storm of regen willen sparen ik scheur in kraak en breek wil nu de horizon weer zien waar ik als eersteling naar keek…

fraai bouwde hout zijn blokken tegen de oplopende buitenmuur de kleuren al gespleten voordat de stammen zijn vergeten nog ongeringd klinken de jonge basten met nog slanke onvolgroeide kwasten alleen de droge grond ver achteraan draagt weerbaar hout dat muziek in alle koren laat horen…

je kabbelt water van de beek door een uitgesleten bocht kleurt onverwacht de kleine bosanemoon die ik al zo lang zocht tekent met vocht beschouwende gezichten op de basten van bomen wuift met groen van zompige varens die het met weinig licht moeten doen met ontzag zie ik jouw spel van alledag in de lach van het paradijs…

Stam die uit Duizend deeltjes Bestaat, bast Doortrokken van Leven dat Voorbij kwam, Die op de grens Van wat van mij is Stormen opving, Dodelijke ijskou Trotseerde, beschutting Gaf in zinderend hete Zomerzon - jij staat Hier zonder te weten Dat ik hier woon, Dat ik hier mens ben Zoals jij voor Iedereen en voor Niemand…

het wildvuur laat een spoor van vernieling na in inkt gedoopt de bast van de bomen de wind trekt slierten van as tussen vermolmde huizen het vuurrood gesteente rouwt zwartgeblakerd droogte en wind het allesverterende vuur verslindt kent geen genade de zon zakt in strepen door het knisperende naaldwoud…

je ademt sleutels waar ik sloten had gemaakt danst over mijn balken in een eigenzinnige cadans bast mijn contra open met mateloze overtuigingskracht molt alle hoge accenten uit mijn eerste repliek ik kruis de ligging van de klank met een chromatische krul en ladder dan mijn eigen melodie rond jouw toonaangevende geluid…

Gerijpt door de herfstzon breek ik mijn gelooide bast werp ik zaden ver van mij voorbij mijn rangeerterrein. Het zal toch één keer lukken vruchtbare grond te treffen en mijn kind te dichten als de zachte lenteregen valt.…

ik laat me draven door de dag gedreven door een woord, een lach stuiterend struikelend ga ik soms overstag luistrend fluitend door de dag ontroerd nimmer beroerd soms ontroerd door een blote bast een bolster bruin bleek of oranje dan breek ik weer een garnaal zijn leven over mij laven vol genot…

zo boom, je bottelt al zie ik, knoppen in je oksels die op ploffen staan springseizoen, zeg je terwijl ik sta te jumpen in maartse kou het lijkt of je lacht ja, loop jij maar uit ik kom pas terug als krokussen en narcissen de vlakte kleuren rond jouw bolle bast en jubel dan maar over het lentegebeuren ajuu,…

ik fluisterde in korte woorden stukjes leven van me af zij droomde warme rust in haar schaduwrijke kus ik omarmde met lichte schroom de al verweerde bast voelde hoe de stromen vloeiden in haar mij toegenegen lach nog weet ik dat de wereld een seconde heeft stil gestaan in dat ultiem moment van delen ben ik voor even de hemel…

zodra ik een stukje groei steekt hij zijn takken uit niet om mij te helpen, nee hij ziet me liever aan zijn voet soms hoor ik hem wat kraken wanneer de wind ons schudt ik buig dan diep, bemoei me niet met zijn gemoed hij kan me raken, zijn kruin hangt naar onweer en zwiept en zweept en met heel m’n bast hou ik me aan de liguster vast…

regisseren de bewegingen op het kruidnagelende kruispunt, ik prefereer liever de ondergrondse het is wat zachter en heeft de geur van lavendel de drukte boven maakt grote gaten die gevuld zijn met ontelbare stemmem en beelden die dogmatisch mijn rust verorberen al is het wel dat mijn diafragma me nog leidt langs lege muren en bomen zonder bast…

vrouw De boom bood met dank schaduw voor de oude vrouw op de bank Er was rust in haar gezicht en in het late najaarslicht was ze zo mooi als de herfsttooi van de boom In de laatste zoom hoefden ze niet zo nodig meer Daardoor was er in hun binnen en buiten plaats voor echte pracht En zie: groeven in handen en gelaat waren eender in de bast…

ik zag je bij de sloot je passen liepen veel te groot het water trok je aaide bomen langs hun bast vroeg om vergeving op de tast het ruisen knikte je ogen dwaalden in het groen zochten reden het te doen de zon verschimde het water week de zon vergolfde in je spiegelbeeld en draaide af, bladeren dwarrelden een graf…

ik had gedacht dat ik ooit ouder worden zou zoals de boom in onze achtertuin gewoon bebladerd blijven alleen een beetje knokig zijn en wat verstijven de groeven op mijn bast als fraaie levenslijnen die mijn rijpe schoonheid slechts subtiel verfijnen het gaat heel anders weet ik nu ik zie verwonderd al mijn lijnen groeven, plooien…

zij zaten aan een tafeltje tegenover elkaar zij was een ree met ronde ogen hij een bok met scherpe hoornen zij zaten aan een tafeltje tegenover elkaar zij liet hem kijken in de diepte van haar oog hij toonde haar de scherpte van zijn hoorn later aan de rand van het bos viel hij voor de schalksheid in haar blik de bast hing in flarden…

met voeten in een mossig bed staat een beeld, boom te wezen tussen de bomen die fluisteren over de parelvissers van Bizet winterwind fluit traag de melodie langs verwarde tengels die uit z'n bronzen bast ontspringen terwijl de zon toverballen maakt van dauwdruppels die parelen aan zijn ongekroonde naakt hoort hij die kunst verstaat…

~ SPECHT ~ Af en toe krijg ik weer eens de geest en trek mij terug Vreet de letters frenetiek spui mijn woorden fanatiek pers het proza op de lijnen en poëmen in kwatrijnen op de maat van beatmuziek En al voel ik mij niet ziek -touch wood- toch trilt in mij de snavel van de specht die hamert op de kale bast…

de party is nooit over omdat jij met vingers knipt gelakt in rode kleuren je blik uitdagend is de mijne vragend afwachtend naar een nieuw gebeuren je strikt mijn das op blote bast ik adem zacht je meest intieme geuren exotisch is het woord chaotisch wat gebeurd als jij met vingers knipt onze party is nooit over…

Ligt hij eindelijk na uren met z'n blote bast in zee zal de pret niet lang duren hij moet terug, met de file mee. Wie op warme zomerdagen persé naar de kust wil gaan moet Adam Curry belagen die heeft in zijn achtertuin een helicopter staan.…

voortbeweegt het water in de sloten onverstoorbaar stroomt voel ik toch de kou die ik als kind droeg in mijn te grote jas zelfs de zomer was niet warm want altijd waren er weer die kille ogen die me volgden ach, de stille getuigenissen sterven telkens in de bruinrode dode herfst en enten in de lente aan mijn steeds ouder wordende bast…