Alle inzendingen over beelden los van bewu

het kan gebeuren dat iets binnen mij gaat schuiven en voor ik weet wat geschiedt troost ik een kind mijn armen omsluiten tranen en verdriet veilig met warmte hoop zonder verplichting aangedaan door kalmte valt mijn hele systeem plat het vlees zacht en vrij om soepel te doorstromen tot de prikkels weer komen de werkelijkheid slaat…

Ik laat haar los, maar ik zal altijd trouw blijven -- aan mijn beeld van haar.…

Ik heb de geur van brandend vlees geroken, een barbecue bij buren in de straat. Ik denk aan dode dieren, aan gebraad, aan 't ezeltje, wiens nekje wordt gebroken als 't offerlammetje in rook opgaat. Ik heb de geur van brandend vlees geroken en 'k denk aan ketters en aan ketterhaat; hoe het jaloerse plebs zich heeft gewroken op wie niet bogen…

beelden van geweld achter de lens leg je vast wat je los wilt laten…

Ik wandel Over het Zanderige Duinpad Het is Stil Alléén de rustgevende geluiden van de wind en af en toe een andere wandelaar die langs Loopt met hond Ik sta Stil op het hoogste punt in het duingebied Kijk de diepte in van de helder blauwe lucht en Laat me erin verdwijnen…

los van de basis middelpuntvliedend het centrum uit beeld geen houvast meer biedend op drift door de ruimte de oorsprong verloren samenhang zoekend een mens wordt geboren…

Inspiratie...Eindeloos. Motivatie....Bodemloos. Onderwerpen..Roekeloos. Gedachten....Mateloos. Liefde voor schrijven.. Oeverloos. Háng naar méér... Grénzeloos. De lust naar méér is niet te stillen, maar vraag ik me af, zou 'k dat nog wel willen?…

Gedachten, spinsels van grijze kronkels waarmee voortdurend jouw beeld geweven wordt ... ... in volle kleur.…

Je bent wat je bent Laat het los Precies....die blauwe bomen In jouw mooiste bos…

Wanneer rook jou inhaalt en de laatste bloem aarzelend in dichte mist verdwijnt zal de aarde nooit meer zijn adem schenken aan die ene dag welke beperkt de laatste zal zijn…

de lucht het licht de liefde het kind 'n pluisje of jij en wij zijn ontelbare keren ontembaar vrij...…

troosteloos zinloos eindeloos dit verdriet niet echt zonder schijn moedeloos mateloos spoorloos bij zoveel leed blijft zelfs de dichter woordeloos…

heeft de kracht het wordt van je verwacht het woord verkracht maar de runen is men vergeten op het tablet ooit in steen geschreven door doorzettingsvermogen observeer met ogen oprecht en trouw moedig en rauw een boek valt niet zomaar uit de lucht het papier beschermt door kaft en binding positief en herinnering dan zijn wij vergeven los…

snerpende snaren vol blaren uithoeken in de wereld wij moeten maar jagen geen wereld nog ingebeeld lucht heeft vrij spel in mist tussen aarde lang geleden een bel die mij niet spaarde snijdt een reddingsboei in vel en been snij 'm los en bloei…

Een steels kusje, klein beetje tederheid ook wat vernuft Je geur vol van heftigheid, liefst liefdevol bezweet Ogen zoveel belovend, remmen totaal los Lichaam en geest; zuivere harmonie, puur Subtiel likje zomaar waar je dat zo fijn vindt Lijf en geest verenigd, ontmoet je zelden Bolero danst tergend traag wel meeslepend hitsig Tango, geheven…

vandaag, morgen en gisteren drink ik jouw beeld uit de fontein van witte nachten zonder te bezwijken voor dagdromen getoonzet in één stem rechttoe rechtaan jouw beeld maakt bij mij iets los liefde slaapt nooit jij bent mijn adem, mijn taal bij nacht en bij dag…

Oorlogsleed is moeilijk te verzachten Kersenkernen knarsen machteloos en andere pitten argeloos In uitgeholde nachten verslapen wij ons woelig onmachtig sprakeloos…

hoe maak je je los? het beeld doorboorde mensen.…

Ik laat mijn gedachten gaan vondelingen in de wind waai maar maak beeld van mijn verlangens. Over de hemel hangt een tedere stilte ze spreekt over oneindigheid. De nacht laat mijn dromen los.…

Het spijt me daarom, dat ik langs liep en je interessant vond. Eerlijk waar, dat moet jij toch wel weten. Dat we verschillen anders zijn als anderen die zo verschillen.., -van mening. Waakzaam zijn om van alles wat zo mooi kan spoken. Ik voel het opkomen, het komt opdagen om voor te dragen. Nu ben ik nog rustig en mezelf, straks keer ik mij…

Als een die, wandlend in een groot groen woud, Een wijle neerzit bij een waterwel*, En in zijn handen 't water schept, dat snel Vervliet, tot hij geen druppel overhoudt; En, in gepeinzen, telkens weer dat spel Herhaalt, als had hij nimmermeer aanschouwd Hoe 't vonklend vocht, als levend zonnegoud, Zich niet laat vangen in de kleine cel;…

Nu mist het woud zijn purpren najaarspracht. Een ritslend kleed van rosse blaadren dekt De weke wegen, waar ’t geplet fluweel Van plekken mos, smaragdgroen, zichtbaar bleef. De hoge bomen, zwart en bladerloos, Wien grijsgroen mos de ruige stammen dekt, Herdenken, droef, de zoete zomertijd, En schudden zacht de wijze, kale kruin. In de oude toppen…

de kosmos spreekt tot mij in beelden, mijn geest antwoordt in woorden en muziek.…

Terwijl daar buiten wilde stormen loeien, Slaapt, in haar bedje, 't lieve kind tevreden Half blootgewoeld, de reine rozeleden, De frisse wang nog blozend-warm van 't stoeien. Het donzen dek is losjes neeergegleden. De blonde lokken, gouden sluier, vloeien Om 't zacht gezichtje, dat mijn blik blijft boeien. 't Half open mondje heeft…

Mild zaait de zon, door 't klaterloof der popels, Haar gouden spranken op het stromend water, Waar, slank en blond, twee vlugge knapen zwemmen, Als zwanen blank en fier als jonge goden. Op hals en armen beeft der blaadren schaduw En vonklend vloeit, van beider brede schouders, In 't golvenblauw een regen van juwelen.…

Weet gij wat etsen is ? — Het is flaneren Op 't koper; 't is in 't zomerschemeruur Met malse vedelsnaren fantaseren. 't Zijn hartsgeheimpjes, die ons de natuur Vertrouwt, bij 't dwalen op de hei, bij 't staren In zee, naar 't wolkje in het zwerk, of waar In 't biezig meer wat eendjes spelevaren; 't Is duivendons en klauw van d'adelaar.…

Echter de beelden op het vlies, zijn schokkend haast irreëel, de vreugde verdwijnt want het verdriet is teveel!…

In de nachtlijke stilt' van mijn dromen, Als geen windeken ruizen in 't groen, Als geen vogelken fluit in de bomen, Wekt mij telkens hetzelfde visioen. Langs de ronding der reuzige bogen, Stort haar zilveren stromen de maan, Op de golven, zich heffend ten hogen, Waar de sterren te vonkelen staan. Ach! de maan is zo hoog aan de kimme…

Nu mist het woud zijn purpren najaarspracht. Een ritslend kleed van rosse blaadren dekt De weke wegen, waar 't geplet fluweel Van plekken mos, smaragdgroen, zichtbaar bleef. De hoge bomen, zwart en bladerloos, Wie grijsgroen mos de ruige stammen dekt, Herdenken, droef, de zoete zomertijd, En schudden zacht de wijze kale kruin. In de oude toppen…

Gelijk een vrouw, die weerkeerde over zee Naar 't vaderland, en zich verkwijnen voelt, Wijl slopend gif haar traag door de aadren woelt - Ga waar zij wil, haar smarten neemt zij mee! - Draag ik de pijn, waar vaak mijn zang op doelt, Diep in mijn borst en 't rooft mij vreugde en vrêe. Weer kruipt en knaagt mijn welbekende wee, Weer…