Alle inzendingen over begraven

Sinds je staat van ontbinding lig ik niet lekker meer het zoemt naast mijn hoofd, de stilte van vervreten en de geur van eenzaamheid is soms niet te harden Had ik je maar meteen begraven…

spreeuwen ratelbekken in hoge populieren die zomer sneeuwen op kriskras gelegde stenen er groeien braamstruiken langs de vervallen muur, gestapeld op de schei van gezegende en ongewijde aarde hoe schril het contrast tussen klokken die afscheid luiden en 't stille graven in de nacht het dodenhuis waar men voor altijd heten zal of dat kleine…

waarin de klok onze tijd uitwist met het inzicht in al het broze, vergankelijke wetend dat ik jou mijn tranen schrijf zingt jouw hart melancholisch, onbedaarlijk hopend op troost voor een bittere nanacht Als onze wegen niet meer onafscheidelijk zijn ook dan zal ik naar je reiken jou hunkerend in mijn eiland van liefde begraven…

Begraven onder deze koorsteen: Hij was geboren t' Amsterdam, Zo zwart als een Westfaalse ham, Doorrookt gelijk zijn besjes schoorsteen. De rook was ook zijn element, Waardoor hij menig parkement Heeft om de damp aan stuk gekorven.…

Begraaf mij maar onder een oude boom het allerliefst een eeuwenoude eik Maak een precies passend diep gat wentel mijn dode lichaam in doeken gemaakt van vers geschoren schapenwol en vertrouw me zo toe aan de aarde Zo natuurlijk mogelijk wil ik mijn lijk in de natuur laten begraven Dan zal mijn geest natuurlijk aardig en vol hemels vertrouwen…

Als je niet meer zo diep behoeft te graven in je eigen levensgeest of in die van anderen omdat alles opgegraven is aan het licht is gekomen dan komt de donkere tijd voor het grote graven het begraven van jouw stoffelijk overschot en wil je voor de eeuwigheid verder graven uitsluiten laat je lichaam dan cremeren!…

Ik leg wel mooie bloemen op je graf en kom ook regelmatig bij je zitten Ik kom niet om je te begraven: "Wat een vrienden heb jij zeg, nu je dood bent wat een verdriet, geween, nu je dood bent wat een gedoe, geduw, getrek, nu je dood bent" Daar hielden wij niet van wij hielden van elkaar maatjes van elkaar naasten van elkaar Ik kom…

heb het aardse gekist gecremeerd of begraven maar hun zielen gemist zij ontsprongen de dood in het sterven erven een ander bestaan ik kan ze niet vragen hoe het daar is vergaan wel hen mijn gebeden opdragen…

Dan een steen voor wie het zich wil Herinneren boven op de begraven voorbije Dingen; in vergulde letters leest men dan Nog iets bekends, hoe lang het was voordat Het blijvend werd ontstemd. Zwijgen zal hier voorgoed een sprekend verleden, Wanneer in de aula de voetstappen hol opklinken in Een afscheid van een nimmer meer optreden.…

ging langs hagen de kraag weer op stilzwijgend zwart herinnering betrad de paden waar zijn steen in ruste lag voelde hoe hij woelde in de donkere grond wist dat hij zijn rust nog steeds niet vond de bloemen uit mijn hart zijn nu voor samen en nooit meer apart…

rustakker mijn leven ging voorbij ik heb het al gehad en legde langzaam af een prachtig kronkelpad achter mij hoorde ik de snelle tijd nog razen jij blijft mijn hart stond stil zij sloot mijn ogen het avondlicht verdween en nam zwaar afscheid ik ging rusten jij beweegt ik blies de adem uit de kaars mocht aan het gewaad hing om…

zon verregent goudgerand rook stijgt vers gebrand langs zwart gedolven aarde vernieuwend over leven in herschapen vast verband koffie wacht cake verkeuvelt in een traan de tissuelach verzacht verdriet het mompelen zwelt aan vergetelheid de werkelijkheid was even kwijt…

kaarsen zijn voor je gaan branden licht valt gelig op je huid wierook zal je geur veranderen de gekozen hymne weent voluit jij staart kijkt stil naar boven geloken ogen je mond is dicht de vingers heeft iemand gebogen Je lijkt wat somber bij dit licht Je hoort ze praten mild van toon een hand een traan het raakt je aan ze zeggen…

Stelt ook een graf ons nadien nog vragen, die voelbaar zwaardere om soms te verdragen. Woont hier bij de steen slechts rust na ijver en vlijt zien zij bedolven nu zwijgend dat 't goed mag zijn het was hun tijd en een leven samen zonder spijt . Geeft een gegraveerde steen ons beelden, iets van vrede 'n geboetseerd herinneringslied, er zingt…

Nu moet ik je voor altijd verlaten morgen keert de tijd niet weerom en wat als ze je zullen begraven? Het lijkt of alles kort geleden pas begon.…

nooit genaaid als lijf zo log taalloos wonderlijk begraven schimpt het dicht ongeletterd bedrukte zinnen in geestloos laven…

met zonlicht wast zij haar manen in de rivier die haar meevoert stroomopwaarts naar daar waar een immense schoonheid zich openbaart nu zonden liggen begraven in een te ondiepe waarheid…

Twee topperformers die er niet meer zijn Bobby (of-ie onder stroom stond, leek het wel Links- en rechtsom, strak, bezweet en supersnel) En Coen (ging altijd linksom langs de lijn) Al zijn beiden niet bij Boney M te horen Ze zullen in ons hoofd steeds blijven scoren…

Verdriet is soms een kraai, iets wat arriveert met dat verenkleed, rondfladdert, je denken ongehoord verstoort en je hart hard laat bonken. Die dagen van onmacht niet verkwikken. Het is iets van andere voornemens kunnen ook die wetten van de natuur het sterven gaan helaas niet opheffen. Al dat wat eerst rauw allesoverheersend is, slijt…

Losjes begraven foto’s galmen na op deze dagen van mij.…

nooit zal ik je diep genoeg kunnen begraven omdat ik je als onvoltooid zie jij voor immer in mijn leven hoort nimmer verloren geurend treurt midden doods…

Deze worden begraven onder sneeuwen zerken. Ik laat mijn kale sporen na.…

In mij brandt 't beeld van 'n stinkende sloot, baby in de moederschoot overleden en in ongewijde wildernis begraven.…

Wil je me begraven zoals ik was Naakt en onschuldig zoals iedereen was.…

Positiviteit sterft niet ligt ook nergens begraven positive mentaliteit gaat nooit dood! dat was, is en blijft en zeker bij Bibians 'MentEliteit' mooi nieuw begrip!…

De winter ligt begraven onder kersenbloesem.…

hoe het geweten verdwaalt in de woestijn door niet te bewegen in een zandstorm minder en minder wordt en begraven zo raakt een mens afgestompt en groeit het niet begrijpen van rots en wind slechts zijn, er levenslang over doen…

als het even kon bleef ik nog een nacht bij jou, altijd bij jou als je ergens ver weg bent en misschien wel begraven zal ik je blijven zoeken en alsjeblieft ga niet dood…

moet ik telkens weer het verleden begraven op het snijpunt van zon en winternacht op die vroege dagen moet ik telkens weer verleidingen in de knop weerstaan mijn last torsen tot voldragen…

Wie in zee begraven wordt, gaat nooit verloren. De zee is spaarzaam als een dichter. En ik was aan zee en ik was op een berg: twee eeuwenoude makkers. Wie op een berg wordt bijgezet, wil nog jongleren met de sterren, snakt nog belachelijk naar lucht met al de roofzucht van zijn lijk.…