Alle inzendingen over besneeuwde tak

November heeft zich uitgespreid nieuw confetti ogen raakt weliswaar de dagen stuk waar midden op de tafel je handen lagen ligt de mythe dus klim op mijn rug ik ben nog ongemoeid gebleven en mos bekleedt mijn knieën kus mijn hals nog de morgenzomerwind ademt jou in omgekeerde rollen kom zoals zovaak het nooit is geweest op besneeuwde takken…

Koning winter wanneer kom je met je betoverend witte winterkleed waar blijf je met je heldere nachten je fonkelende sterren waar we zo lang op moeten wachten waar blijf je met je maagdelijk wit besneeuwde takken die glinsteren in de gouden zon Oh, ik wou dat ik toveren kon waar blijf je met je winterse kou je serene stilte koning…

als een wollige suikerspin hangt ‘n besneeuwde twijg binnen handbereik ik snuif de geur weer van een kermiskraam, trek mijn vader stilletjes aan zijn jas in m’n hand smelt wat vers gevallen sneeuw…

Een gewoon mens zou springen van plezier, dat doe ik allang niet meer, maar wat ik wel doe: waar ik me op betrap, ik spring letterlijk van de hak- op de tak. Eenmaal aanbeland op die bewuste tak, brak dat kreng zodat ik met een misselijkmakende smak, beneden kwam.…

Iedere nacht Naast je in bed, afzijdig Omringd door slaap Zie ik de besneeuwde berg Van het grote verdwijnen.…

Een besneeuwd landschap gebeeldhouwd in de winter door kinderhandjes…

Een koude appel op de besneeuwde aarde Een merel smikkelt…

Sneeuwklokjes kleppen voorbarig de lente in een besneeuwde tuin...…

Dood - Doder dan dood De kleur, de Buitenkant waarmee Je de strijd Gestreden hebt, Op het oog Voortijdig aan Je eind gekomen, Is daar het Zilver dat uit Je doodzijn Groeit Zilver, zo mooi, Zo zacht, zo Kunstig gevormd, Schoonheid uit De dood opgestaan…

een marokkaanse roos in de besneeuwde steeg toont rode knoppen…

er speelt winter in bevroren takken die wit besneeuwd naar de hemel reiken je lach wolkt in de heldere lucht stralend jagen blauwe kijkers sombere gedachten op de vlucht nog is het ijs te dun om jouw bestaan te dragen ik ken je angsten die om hulp en bescherming vragen jij danst door de dagen met de constante pijn van er plotseling…

In besneeuwd weiland, roerloos aaneen, twee paarden, elkaar beminnend.…

ik vervolg mijn pad stond even stil bij een boom besneeuwd met lente…

koude mist leunt zwaar op de besneeuwde aarde ijsbloemen groeien…

besneeuwde krater wolkjes grijze rook en as uit grootvaders pijp…

[Haiku] Besneeuwde wilgen daarboven drijven ganzen een wig in de lucht.…

vers besneeuwde laagjes op dunne tere takjes hij raakt niets aan de sperwer geen vlokje valt van een twijg…

Alles is blad en tak en dak geworden er is geen uitzicht bomen wandelen niet meer…

Takken begonnen naar elkaar te groeien. Als een late omarming. Onder hen: de eerste witte bloeiers, zoals het altijd al was al die vorige lentes.…

Je moet hem horen al op een uitverkoren tak hij is zo merel…

Een duif zit zich te zonnen op een kale tak één februari…

de kraaiennesten waren slechts gevuld met wind en water hun navelstreng werd onverhoopt naar later weggewuifd er bleef niets anders achter dan het sloophout van een oude boom zijn droom verhing zich aan zijn kruin het puin bewaard in ruwe schors en hoop lag op de grond gewond maar nimmer koud een crucifix in duizendtallen liet zich…

onze stokoude rododendron bloesemt weer als een jonge deerne besneeuwde twijgen tooien zich met eeuwige lente…

Glibberend over de besneeuwde fietspadensmurrie in Amsterdam met zeker -20 zoals wij dat hier voelen zijn we nog niet op weg naar de Noordpool maar veel scheelt het niet.…

ze is zo sereen, zo onbereikbaar in haar najaar ze doolt door haar voorjaar legt besneeuwde vingers in haar moederschoot lachend als een zomerkoningin en verdriet hebbend in het winterzonlicht…

Als wit besneeuwde mensen staan De wilgen, half gebogen De ruwe romp, opengedaan Hun takken, onbewogen. Zijn ’t pelgrims, in gesloten pij, Van uit het Oost gekomen, Die wachten staan, nu het daggetij Tot bidden roept de vromen?…

De bomen huilen boven het besneeuwde pad van mijn verlangen. De witte wereld is huilerig geworden en wacht je weerkeer. Ik heb je gehoord, nadat je bent vertrokken, zoek ik je stem nog.…

De stilte is nog stiller dan voorheen de beukenhaag draagt nu een vorstelijke kraag berijpte bomen fluisteren nog zachter temidden van de wintervacht zit ik als een vorstin op de beklede bank het wit steekt schitterend af tegen mijn zwarte jas vogels zingen zuiver van opstanding en leven hun teksten staan in veelvoud op zerken…

Hij ziet haar op wit besneeuwde stranden Uitschuivende golven Beroeren witschuimend haar tedere voeten Zou willen schreeuwen Blijf! Maar beseft dat was toen Draait zich om Weglopend voor zijn herinnering.…

Verwacht kwam hij ter aarde, een belofte met een taak. Deze ziel kwam wederom leren, zich inzetten voor een goede zaak. Toch verliet hij `t pad der deugden, negeerde zijn innerlijke stem, viel voor slinkse geneugten, ontbrak elk gevoel van eerbied hem. Lang zal hem heugen, de dwaler, die strooide zijn valse zaad.…