Alle inzendingen over binnenuit

Maar… eigen Hero komt met veel kritiek, zo wordt de zaak van binnenuit bestreden. De poten onder Geert zijn stoel wegvagen..., juist Hero! Dat is wat wij héél graag zagen!…

heb schraalheid zien groeien op kale grond glas met handen gebroken in bloed dat warm vloeit gewanhoopt in pijn aan ons samenzijn geschreeuwd van ellende zonder geluid ooit zal jij bloeien jouw lente komt van diep binnenuit…

de gruwelijke wreedheid van het moeten verlaten door prikkels die binnenuit mijn weerstand doorboren ik geef geen ruimte aan de voorbijbeweging die het verstand tot waanzin en een snelle vlucht gebiedt maar neem gretig bezit van de beste houding in een levensvolle teug neem ik mijn vrijheid terug…

Door de intense pijn word ik van binnenuit opgevreten, door het verdriet tegen de grond gedrukt. De machteloosheid graaft een donk're kuil waarin het ongeluk mij stort. Tenslotte bedelft de eenzaamheid me met de eeuwige vergetelheid. ik ben levend begraven en dood ga ik door het leven.…

jij hebt de snaar geraakt die mij deed ontwaken de eerste tonen die ik hoorde van binnenuit het warme geluid van liefde op de melodie van geluk het waren jouw ogen en handen die de schepen verbrandden van een zinloos bestaan voor ons nu de vrijheid tot de hoogste klanken te gaan…

Ben een wrak dat langzaam opgevreten wordt van binnenuit roest staal in jouw beton verbrokkel wat ooit eens begon weer bladdert verf van de ramen hout begint te tanen na haar duurzaamheid ik was voor tijdelijk kom nu naar huis in samen bouwen wij ons eigen thuis…

Wij denken allemaal in dit treurige papegaaienland op het kerkhof van Penibel en het begint aan de buitenkant niet van binnenuit want daar huist het geweten we weten het, er is niet veel te doen op het kerkhof van Penibel maar misschien kunnen we gaan vissen en een bioloog aan de haak slaan doorgaan met ontleden van samenhang…

ik voel je al van binnenuit een vlinder die wil vliegen niet opgesloten in de spanning van een zachte buik jij slaat je vleugels uit wiekt van bloem tot bloem op jacht naar het ultiem schakeren van kleuren om het leven in al zijn volheid te proberen eet maar uit mijn hand jij de primus inter pares uit het vlinderland…

Niet van de kou, het voelt van binnenuit.…

Altijd onderweg Om ergens te komen Een nader te Bepalen doel In de verte Doel dat jullie Nog hebben Maar wij niet Meer - jouw Einde komt Op een van die Twee-en-zestig Parkeerplaatsen Langs de autobaan, Dan zal jouw Lichaam er mee Stoppen, gesloopt Van binnenuit En ik die bij Jou blijf, En je trouw blijf Tot…

er brak een tak terwijl het windstil was een groene ruis de klap die duizend stukken zag de boom kijkt kaler wat beschroomd lijkt verder nog intact bij nader onderzoek zijn veel gebreken aan het licht gekomen door ouderdom blijkt hij van binnenuit gespleten zijn zomer kent geen dromen…

krakend vriezen sloten toe een schaatser scherp zijn streken nog draagt het riet de kragen rijp en is glad ijs verzekerd maar onder sneeuw spriet vorstbestendig groen luidruchtig schikken vogels zich in paren het is niet sluipend of opzichtig dat gevoel onder de huid de lente komt van binnenuit…

je gistte borrelde bruiste en siste verkleurde werd warmer en geurde verdampte sloeg neer dat deed zeer een koude ruit vroor parels zonder huid tekende gevoelens van binnenuit ik blaas je transparant ontdooi je met mijn hand tot je weer gist borrelt bruist en sist…

Je kent je hoofd van binnenuit, voelt hoe het hart vergeefser reikt naar wie voorgoed erbuiten blijft, hoort dat de stem geleidelijk verstomt je schrijft nog tegen het vergeten in, verwoed, met inkt die uit je aderen druipt tot adem stokt, ook voor je zelf de schedel sluit. ------------------------------- uit: 'Hartenbeest', 2009.…

Weet toch als Geen ander dat Wat je voelt Helemaal van Binnenuit komt, Dieper nog dan Waar je hart kan Gaan - heb dit Gedicht voor jou Geschreven om je Te laten lezen, Te laten voelen Dat ik aan je denk Daarom heb ik mijn Gedicht in de ruimte Gezet, zodat je hem Elke dag kunt zien, Kunt voelen dat ik Aan je denk…

hij is te groot gegroeid de kleren van zijn vader passen al lang niet meer pa blijft nog even groot eens 's nachts klopt hij aan op de kastdeur van binnenuit in het maatpak van zijn zoon mouwen, broekspijpen omgeslagen vraagt om een degelijke riem de broek kan niet meer dicht verzoekt dan om mee te gaan samen naar het verre licht…

met koude vingers kneep kille mist het leven uit de dag wolkte langzaam omsluitend hield met valse intimiteit de herkenbaarheid buiten alleen op een eiland zonder zicht en geluid kroop beklemming van binnenuit eindelijk in opluchting thuis de angst is voorbij en geeft in dwalen de wildste verhalen…

Maar ik wil Stilte Haar gouden voetstappen geflankeerd door rede weerklinken in geluid, binnenuit van mij altijd horen. Mag ik voor dit moment - eventjes maar - doof zijn - niet denken?…

ik kan ze lezen de kleine lijnen op jouw gezicht wij hebben ze in geheimschrift samen geschreven een jeugdige aanzet in schaduw verborgen verdiept zich door zorgen maar ook je lach in warme gulheid gegeven blijft zichtbaar leven onze taal komt in tedere tekens van binnenuit schrijft liefde zacht op je huid…

Genoeg tranen om me aan te laven, Maar ze kwamen niet, droogden op Al voor ze ontstonden, Droogte die mij teisterde In windvlagen van zinderende warmte Die door kieren en naden Binnenkwam in dit onbehouden huis, Huis dat van binnenuit werd uitgehold En waarin alleen Zijn mantel die In mooie plooien naar beneden hangt, Zijn rechterhand…

het was jouw adem tegen de ruit warmte van binnenuit die tot kleine druppels bevroor het uitzicht onmogelijk maakte door een kou die ons beiden diep raakte in confronteren wist de vorst ons buiten te sluiten door het ijs op de ruiten wij kenden onze plaats maakten het warm in huis en met haard glimlachten een winterslaap verder…

Wij denken allemaal in dit treurige papengaaienland op het kerkhof van Penibel over de urgentie van het zwijgen noodzaak van de droeve stilte en het begint aan de buitenkant niet van binnenuit want daar huist het geweten we weten het, er is niet veel te doen op het kerkhof van Penibel maar misschien kunnen we gaan vissen en…

Haar vleugel gescheurd Door etterende wonden Die van binnenuit Hun weg naar haar fysiek toe vonden Oneindige duikeling Van utopie naar een hol leven Ze koos voor haar hart Waardoor ze uit de hemel werd verdreven De moeilijkste weg Naar het grootste geluk De kans veel groter Dat alles mislukt Vertrouwend op het lot En een toekomst…

jij sprak als basalt in een zee vol geluiden een alt nog jeugdig in tijd je blauwzwarte stem trotseert elk gelijk ik graniette in lichtere kleuren breekbaar weerbarstig voelde je dromen van binnenuit zacht bas ik jouw golvend komen want in de zee vol geluiden vleugelt ons lied er ver bovenuit…

Niet als zij burgerrechten blind verstieren Wie zal van binnenuit het tij doen keren Van inquisitie door die 'hoge heren'?…

samenvloeiend in een nieuw kleedje lijk kleine filmpjes in de stromen door eenheid opgeladen het delen met anderen prikbord items van het hart, ...verslaggeving van binnenuit heeft een groot identiteitsprobleem.…

De zomernacht streelt het houten huis van binnenuit met lenteweefsels 't geluid van jouw stem is zeldzaam nauwelijks hoorbaar tussen verhalen van spiegels en wat mensen wensen dagelijks op de voeten van de wereld er is nog een klein beetje zilveren traanvocht van het standbeeld dat op je moeder leek maar wat sommige mensen ook beweren stilte…

je ademde zwoel en sensueel de lucht van sferen uit al wat passeerde nam iets intiems van binnenuit mee als jouw etalage in lichte vleugjes door de buitenlucht alleen herkenbaar door degene die dicht bij jou zijn omdat de vermenging snel en groot is waar ogen blikken en de hartslag versnelt zullen de zuchten donkerder klinken…

Zittend verlaten en alleen Terugkijkend naar de toekomst Naar een verbitterde oude man Zijn oneindige liefde wilde geven Afgestompt van zijn dromen Door giftige doornen in zijn hart Langzaam verrottend van binnenuit Een verlamd gevoelloos schild creëerde Apatisch en afhankelijk door pijn Zijn liefde niet meer kon tonen En tergend en hatend…

woorden stokten gevoelens wrokten langzaam van binnenuit stemmen kleurden naar een hoger timbre met een blikkerig geluid de zon scheen vaal warmte leek met een wolkende wind te verdwijnen door mistige flarden jankte het blauw gele licht in een plotseling verschijnen de schreeuw is gekomen een genadige spuit gaf rust in een glimlach…