Alle inzendingen over bladeren die vallen

Zoals bladeren niet vallen, van zijn verbaasde mond.…

Meer stilte, meer wit tussen de regels, bladeren die vallen. Hoe kan je voor allen goed doen en toch jezelf blijven? Verlangen wordt eindeloos maar niet de vervulling.…

De bladeren ze vallen van de bomen dwarrelen tevreden neer op de grond zijn klaar met hun leven om de wereld kleur te geven op donkere dagen in het bos.…

Als bladeren die vallen, dwarrelend in de wind. Nog met de warmte... van de zomertijd. Hun voedsel gevend, aan de grond waaruit... ze zijn ontsproten. Hopend op een nieuwe lentetijd. Antje.…

Bomen die bladeren lieten vallen, om ruimte te geven aan knoppen, die vandaag op springen staan. Mensen die gewoonten laten vallen, om ruimte te geven aan ideeën, die vandaag gebeuren gaan, zijn bomen van mensen, die tijdloos bewegen. Geworteld zijn. Stevig staan.…

Bladeren en nog eens bladeren Zij vallen neer op het natte gras En bedekken de hele grond alras Ten teken dat de winter gaat naderen. De bomen verliezen hun schoonheid En blijven als kale stronken staan Hun glorie is voorlopig voorbijgegaan Wachtend op de komende lentetijd.…

Soms zo mooi Soms zo lief De bladeren die groener worden De bloemen die weer lekker ruiken en kleuren Maar wat nou straks als de bladeren gaan vallen En de het donker wordt En koud En de wind gaat waaien En de donkere wolken komen Hoe hou ik me dan vast aan dat fijne uit de lente En het fijne uit de zomer Hoe hou ik vast aan mijn geloof…

Zal ik ooit zo geduldig zijn als het seizoen dat nu de bladeren doet vallen in de zekerheid dat er straks weer lente komt? Zal ik ooit zo warm zijn dat de herfstwind me niet meer kan afkoelen tot zwijgzaamheid omdat ik me geraakt voel? Zal ik ooit zo wijs zijn dat ik de dingen kan aanvaarden ook als ze niet zijn zoals ik zou willen?…

De regen die nu valt Laat je voelen met haar tranen Waarbij de geurende wind Bladeren laat vallen Waarin het een teken Van moed en passie geeft Waarbij de natuur krachtig Laat voelen wat vallen en opstaan is Die eikels uit bomen gooit En bladeren weer omhoog spuwt Voor een lichte straal Van een warm stralend zonnetje Want de zucht…

Vang de bladeren die vallen, De grond los van zijn natuur, omgeven door troostende woorden, een vriendschap o zo puur. Bloesems vervuld van pracht en schoon, Het leven dat zo mooi kan zijn, Maar dat alles is niks waard, Als je geen vriend kan zijn.…

De bomen hebben hun bladeren laten vallen De dagen worden steeds korter De aarde verliest zijn kleur Het wordt koud De mensen verzamelen goud en goed Deuren worden gesloten Banden verscheurd Liefde sterft Er is angst Maar ik ben niet bang Want ik weet zeker dat uit de stad van David een verlosser komen zal Hij ontsteekt in ons het…

Laten we er zijn als er sneeuw ligt Laten we er zijn bij de eerste lentedag de eerste bloem het vroege ochtendlicht Laten we onder de bomen gaan liggen Laten we er zijn op een zomeravond aan zee Laten we gekleurde bladeren zien vallen Laten we in de wind gaan staan en in de regen Alles stroomt Alles uit de tijd gelicht en vol betekenis…

Winter, te vroeg Straks dooit het De bladeren zullen zinken Hun kleur verliezen En vergaan De laatste bladeren zullen vallen De bomen blijven kaal Tot de lente Winter, te vroeg en te koud…

wat is het dat tanden doet lossen in de mond verkleurende bladeren doet vallen op de grond wat is het begin dat de cyclus eindigen laat wie fluit het in gang wie zorgt dat het verder gaat is het de zakkende zon die haar kracht voelt vervloeien verschrompelen de vochten zodat niets meer kan groeien waarom wordt groen geel en rood…

de jongste heeft zijn hond op schoot genomen 't is nog vertederend ook de anderen echter zijn op het oog verder van de weg geraakt waardoor de wereld zonder drank voor hen niet langer is te harden als getuige van een tijdsbeeld op deze zondagmiddag begin novenber waarop bomen de bladeren laten vallen stemt ook dit tafereel mij herfstig…

Seizoenen verstrijken Licht verstrijkt Bladeren verkleuren Vallen af De bomen zijn kaal Het is donker Al vroeg en tot laat Seizoenen verstrijken Het licht komt langzaam terug en gloort Steeds meer door teer groen Het barst los De zon straalt haar stralen De wereld verandert De mens verandert De energie keert terug De lente De zomer…

Traag verstrengeld dansend trotseren ze de najaarsstormen verliezen dwarrelende bladeren takken vallen knappend af hun verlies doet geen pijn blijkt toch niet onmisbaar groeit meestal weer aan als hoopvol perspectief bij ons doet verlies vaak pijn blijkt missen meest onmisbaar ach waren wij soms bomen stevig verstrengeld in het nu…

in een rustig onspannen seizoenstijd vooruitblikkend op de emotionele tranen uit de hemel waarin joekels van bomen hun bladeren laten vallen kijkend naar het nieuwe begin.…

Een zonovergoten zondag, met wind die het licht doet dansen door de ramen; weemoed wordt geboren want morgen is het al oktober: de bladeren gaan vallen en heel de herfst kondigt zich aan, met regen en stil verdriet, met afscheid en woorden die niet meer gezegd zullen worden, te laat om alles nog in te halen, goed te maken.…

Terwijl de bladeren troosteloos vallen, nu al wat geel van kleur, de dagen korter worden en de zon soms treurt weet ik de herfst gekomen, die naar zomer-afscheid geurt. Er hangt wat weemoed tussen huizen die er onbezorgd wel staan maar waarin de ruiten iets weerspiegelen van uitvaart en vergankelijkheid.…

Hier en daar een blad de afwezigheid van wind geeft alleen uitstel.…

roestbruine bladeren die vallen… Vreugdegevoel stemt zich door somberheid af doch de schoonheid is te zien in natuurlijke zin het jong gebloeide verliest het eerst ontsproten blad mulle aarde verstijft door de kou die wordt aangediend… Een zacht wit tapijt domineert over het vlakke land rijp in aanslag, kristalliseert het gras en knokige…

waar vroeger het klimaat zich rustig liet beschrijven in proces en statistiek lijkt de strijd op straat te worden beslecht vooral als bomen al in vroege herfst hun bladeren laten vallen beuken winden meteen in agressieve buien op de kale stammen breken jonge loten af laten de vroegste knoppen zonder enig mededogen verdrogen…

Wanneer in`t bronsgroen eikenhout de bladeren gaan vallen, word ik steeds weer herinnerd aan onze jaargetallen. Bij bomen komen blaren weer, zodra het voorjaar wordt, maar ik zit met een kale kop, kom haren steeds te kort. Aha, één ding heb ik toch voor bij bomen in het bos, ik zit nog vol met streken, die laat ik op u los.…

Over is zijn vlucht het legt zich te rusten tussen de andere bladeren die reeds de grond kusten.…

Vallen de bladeren?…

De bladeren vallen stil, een voor een. De vogelkens alle die gaan nu heen. Leeg liggen de velden, zo kaal en bloot; de stoppelen melden de zomerdood. 'k Hoor 't roepen van kranen, die trekken voorbij; een stil vermanen: ook gij... ook gij...…

De bladeren vallen van de bomen waar ik onder zit te dromen.... Ze wervelen zacht naar beneden in de lage zonnestralen en bereiken de grond. Het begin van de herfst is gekomen. Het is stil om me heen en ik blijf hier met mijn weemoedige gedachten alleen.....…

Een herfststorm raast door de bomen en de bladeren vallen ze dwarrelen in getallen op de grond. En rollen daar rond in prachtige herfstkleuren. Het is een sfeervol gebeuren. En een prachtig jaargetij... Maar daarna komt de winter heel nabij!…

Bladeren vallen zij raapt ze één voor één en vult de overvolle manden nogmaals in alle rust met tederheid en tijd speelt geen rol als bladeren vallen en herfst nog lang niet is…