Alle inzendingen over bodemloos

~~~ niet jezelf schudt de spiegel met een schimlach maar ik ik geloof haar niet kaats geen lach terug hef het glas en teug het leeg waarna ik me spiegel aan de vrouw op de bodem ~~~…

Bacchus wenkt mij vanavond met duizenden gegiste druiven zal onder in dit laatste glas vergetelheid nog komen? vriend, vul nog eens bij nóg voel ik niet de roes die al mijn pijn verdooft jaren vretend aan mijn ziel stomdronken zal ik straks schreeuwen om mijn moeder…

Er ruist een fijne regen langs de schaapskooi van mijn té wereldse verwachtingen, priemend licht is schreiend heengegaan, uit de sikkel van de maan welt een rode traan. In het hoofd grazen wollige schapen in hun gebroken taal op een verstilde heide, bijeen gedreven door de herders van de ledigheid, ten prooi gevallen aan de…

Bodemloos diep in mijn hart Nu en dan verward Maar jij blijft wel bezit hebben over mijn hart Het verdriet blijft immens intens en Jou ooit mogen terugzien is en blijft mijn enige wens. Bodemloos diep in mijn hart Werkt enkel de helende kracht Die ik van jou verwacht…

af en er vandoor ongehoorde tijd schrijdt voort aan koude handen vloed raakt eb in achteruit een gang naar bodemloos diep…

zag vaag jouw schaduw in glas wist dat ik alles al had gehad nog sprankel je licht twinkelend ondeugend terug gevangen in glas dat altijd bodemloos was…

Ik ben de bodem die ik niet bereik. Ik ben het vallen dieper nog in 't zwart. Ik was een daad, maar smelt als sneeuw tot slijk. Ik was een lijf, maar ben tot naam verhard. Ik word gezegd, gezicht, mijn boek is hard. Wij vinden slechts elkaar in ons bestaan. Muziek heeft ons met liefde aangedaan, wij zoeken dat wat nimmer ergens was. Ik ben…

Ik breek mijn brein, maar zit er niet echt mee Want alles stroomt - niets blijft in bodemloosheid…

vraagt eenzaam lijden niet meer verdraagt geven ze toe dat ze sadistisch zijn in onverdraagzame neigingen en het zijn mensen zoals jij en ik die ervoor zogen dat het bodemloos dwalen straks op niemand meer is te verhalen.…

Een bodemloos tegoed aan tijd verwijdt het land, en elke stap past zomaar in de voetstap van een dode. Het is hier zo groen.…

want wat ik zoek is in geen vorm of woord te vangen zo bodemloos is m'n verlangen dat op m'n gebed in antwoord inderdáád alleen uw grootste stilte past.…

Motivatie....Bodemloos. Onderwerpen..Roekeloos. Gedachten....Mateloos. Liefde voor schrijven.. Oeverloos. Háng naar méér... Grénzeloos. De lust naar méér is niet te stillen, maar vraag ik me af, zou 'k dat nog wel willen?…

Zwarte bladzijden uit vergeten boeken herinneren leegte in ondenkbare dromen en in vleugelloos vliegen blijven onvergetelijke nachten liefdeloos ondergaan wat er zonder woorden ademt achter stilte van ’t bodemloos antwoord.…

Een droevige clown buitelt wankelend op het dunne koord tussen verdriet en wanhoop boven de diepte die bodemloos lokt. Als hij valt en moeizaam rechtkrabbelt joelen de kinderen om de onhandige fratsen van een gebroken mens.…

Zachte kraters zijn mijn woorden door langzaam vallende gedachten geslagen het stof dat er door opwaaide zo van je jas geklopt Maar de kraters zijn zo zichtbaar voor jankend brandende geslachten gegraven de pijn die wij er inwerpen valt bodemloos kapot…

Niet eens het niets of de leegte is als taal of als mens tot mij gekomen in een vorm zonder afscheid of begroeting tijdens de nacht en in het wachten onhoorbaar maar opgemerkt in aantoonbare onschuld niet bodemloos of torenhoog maar horizontaal als oneindige verte vertwijfeld weggebleven door in mijn hoofd te zwijgen.…

Zwarte bladzijden uit vergeten boeken herinneren leegte in ondankbare dromen en in vleugelloos vliegen blijven onvergetelijke nachten liefdeloos ondergaan wat er zonder woorden ademt achter stilte van ’t bodemloos antwoord door niemand gegeven.…

een steen blijft geworpen de melk opgeschud tot breukvlak, niet opraapbaar niets is gaande alles bevroren in een moment, twijfelloos niets is herroepbaar alles voldongen in stilstaande val, bodemloos geweest is onvervangen met nadruk cursief gedrukt alle luchten eender geen wolk hetzelfde, de foto onbewogen…

Het was een wees haar naam ……… wat kan het schelen de stem van een dode wordt toch niet meer gehoord Een kind nog maar onbedoeld slachtoffer op de verkeerde tijd niet op de goede plek geweld is tijdloos kent geen grenzen Men gaat snel over tot de orde van de dag het geweten bodemloos morgen komt de zon op voor weer iemand minder…

Vraag me niet waarom in deze stilte vind ook ik geen woorden meer ze zijn verslagen door de leegte van het bodemloos verdriet vraag me niet waarom in deze kilte voel ook ik geen warmte meer ze werd gedoofd op het moment dat het zonlicht ons verliet vraag me niet waarom ik kan je echt geen antwoord geven het blijft ’t mysterie…

ik voel het mysterieuze van leeg en zwart zie het spiegelen in donker water als bodemloos gat ik weer de sombere gedachten die ik deinend voor me zie ga niet mee met hun finale krachten naar machten van het niets heb me omgedraaid weg van schaduw naar het warme licht mijn intense opluchting werd snel zichtbaar in de tranen…

opnieuw, in een poging niet te betreden planten we bodemloos onze dunne bomen te voet, langs de randen van vrije vlucht op zoek naar de wortels van verlangen om ons af te zonderen van het heden de kaalheid van onze vlakte te omzomen tevens voor wankele schreden beducht altijd tussen gedachtemuren gevangen…

uren turen ademloos naar hoe jij vloeibaar verder leeft in water dat jouw ogen weergeeft wazig, bodemloos broos bid ik bang in wanhoop stokt in mijn strot het woord God als ik in dromen wegloop over de groene velden uit jouw vele verhalen die zich in mij inktzwart kil en hard herhalen…

Wij zijn een daad van Liefde de poëzie die de hemel schrijft in een wenk naar de oorsprong Wij zijn een schild van licht de Engel in het wakend oog de wachter die de puls regeert Wij zijn een punt van kracht geschapen in een ademtocht van een bodemloos heelal En waar Zijn woord de Aarde raakt glijden lichtjaren fonkelend uit de ster…

Blauw repeteert stilte over golven van zee vrij naar zin van leven in jouw brief groeien huizen naar ruimte omgeving stelt zich voor aan bomen, tuinen, leegte beweging neemt niets terug in kamers, zolders, kelders op een droomminuut afstand ligt een boot op bodemloos water te wachten op jouw nieuwe droom.…

en toen ging het licht uit sprong ik vooruit zonder dubbele bodem wel met wanden dichtbij voor de illusie dat ik gleed de vaart was voor mij die afgelegde massa registreerde maar het eind kwam niet nabij bodemloos snakte ik naar info zonder enig houvast ik wachtte op confrontatie om te bevestigen dat ik ergens was…

je loopt op hakken tikkend doelbewust maar je lichaam straalt geen rust ogen slurpen energie in kijken en ontwijken weerwoord is er niet op dit bodemloos gevreet van lijken uitgeput van uren gaan kun jij niet meer op eigen benen staan en schopt de hakken uit ziet met ogen dicht de carrousel nog één keer gaan de rust van thuis…

Voor mij is bidden een eindeloos verliezen in een bodemloos bestand, het verbond ontdekken tussen de gewelddadige wereld, dit ogenblik en wat nog komen moet. Als ik bid geloof ik hoorbaar te worden aan de overzijde.…

‘je bent oud’ zeggen ze, ze keert zich om en kijkt naar al haar woorden een samengeraapt vocabulaire gaapt bodemloos de put voorbij en blij draait zij zich terug ja ze is oud; ze draagt de dag op handen en met flair gebaart ze, dat het mag wis en waarachtig blijft het fout haar jonge kant nog te belichten, maar alla- ze is er nog…

De meren van zwartgalligheid zijn somber o zo diep verleid je niet erin te zwemmen geen bodem die je daarin ziet haar doel is al zuigend jouw levenslust te remmen je verdrinken in verdriet Zoek liever die kleinere fijnere poelen die heldere koele klare ze zijn niet zo bodemloos diep zij zijn de juiste de werkelijk ware die het opperbest…