Alle inzendingen over bodemloos

Hartje winter, we waren op elkaar lagen vaak dubbel enkel en alleen over de twijfelaar die bodemloos een latrelatie in de weg stond was het ik of jij of jij en ik we hadden in een gat kunnen vallen ons verbonden voelen met dons op dons een warm nest vol kippenvel maar we zijn geen rendieren dus gaf ik jou een springveer je kwam er…

verwacht een uitbundig dak in roze en wit viert het afscheid van de nacht vrolijke vogels fluiten me wakker tillen me hoog in de blauwe boog lachen schel om die zwarte gedachten meizoete regen en de zon blaast me droog de aarde barst open in duizend kleuren en dieren werpen hun jongen rondom ik laat me drijven op voorjaarsgeuren adem bodemloos…

adem de vadem op zee lengte na lengte ellenlang het is er zo dun ziltig maar vrij van elk mengen van de mensenzee en het diepe spoorloos op vingers van zout ik wou dat je daar bodemloos kon vallen in een bedwelmend bedaren en gewichtsloos zweven op de nevel mezelf ontrukken van boven en onder maar ook weer wil ik er niet eeuwig blijven…

water, ik drink je in al mijn tijd zelfs in vluchtige momenten benevel jij mijn werkelijkheid en staar ik bodemloos naar het einde van deze rit zelfs het sterven wordt door jou begeleid in nissen waar schaduw en rijkdom zich vermommen tot een strak gelaat, er is geen leven in de wolk waarin je drijft, doch jouw trots zijn de eonen…

bomen staren in de mist huilen druppels op de straten het geluid vermindert zicht de stilte voelt verlaten gevangen in het grijs dat kilte is gaan dragen bekleed met witte rijp als de vorst is aangeslagen takken wijzen troosteloos verloren naar de hemel aarde lijkt wel bodemloos in licht dat uren schemert stappen dempen in het…

bomen staren in de mist huilen druppels op de straten het geluid vermindert zicht stilte voelt verlaten gevangen in het grijs dat kilte is gaan dragen omklemmend soms met ijs als de vorst is aangeslagen takken wijzen troosteloos verloren naar de hemel aarde lijkt wel bodemloos in licht dat uren schemert stappen dempen in het gaan…

Watch out voor het leven zonder liefde een bodemloos bestaan. Je zwaait hem uit misschien In sluiers van verdriet een gat in je hart. En je slingert tussen zwijgen en spreken zwijgen mythische tranen komen van ver.…

vol van aarde is mijn taal gestorven aan een droom stuurloze bark op zee meanderend door de scheuren en de barsten van mijn bestaan bandeloze steen verlept gezicht moedeloze zieke zwerver verwezen en bezeerd wormstekige gedachten vergeefs verweer gebluste ogen bodemloos alleen mens uit zijn verband gerukt oude oogst holle slapen weg van…

De roep van de golven het duister van de nacht verdringen gedachten ik voel een woeste kracht Nietsontziend stamp ik door mijn stappen happen zand zelfs de scherpste schelp ram ik pijnloos aan de kant Het diepe verlangen naar het eindige trekt ontsluit het zilte zeepad laat voeten bodemloos Tranen ebben niet weg stromen als een vloedgolf…

Ik ben gestorven zonder het te weten want anders had ik me toch wel verzet en als een starre wacht voor 't raam gezet zit ik dit bodemloos bestaan te meten.…

En hij die de maan schilderde tussen wolken, dun vervangen uit stilte van dromen, bijna zonder lippen zoenen zoekend naast nachtgordijnen en lotgenoten vanuit een zolder over de slapende stad konden we slechts rijmen in onze bijzondere gedachten door openhartig iets te zeggen over een stil bodemloos smachten onze lichamen ritmisch bewogen…

Ik stop al mijn gevoelens in een zwarte doos En werp ze in het midden van de oceaan Geen enkele zee is ondiep of bodemloos Zwijgend als een steen zal ze langzaam ondergaan Op het deksel schreef 'k mijn allerlaatste gedicht Onleesbaar door het schuiven van het zoute zand Veilig voor de storm, onbereikbaar voor het licht De tijd houdt de sleutel…

over de hoeveelheid lucht die hem langs alle zijden omringt de proporties van de realiteit verdringt zijn veren met honing ingesmeerd een sprong in het duister waagt is het de draagkracht van een droom die me verder stuwt naar de horizon het idee van een mogelijke val verzacht in het zicht van een wolkeloze einder waarin ik mijn woorden bodemloos…

Als ik nog ongezouten tranen overheb uit alle zotheid van de tijd, die zich vrij laat stromen in een verbond met een bodemloos gelegen zee, schep ik ongenoegen in een emmer waar de bodem is uitgeslagen, waar des ondanks de dromen ongestraft uit blijven komen in het kielzog van de zelfgenoegzaamheid, tegen alle zwarte gaten in, dein…

Hetzij in blokken, hetzij in jaren van geen Oorlog En mast én stok vlaggen vrede Is ons landje bodemloos in- en weggeslagen door aangekondigde onredelijkheid door tandenborstelsnorretje geleid Gedestructureerd lag toen de tijd voor jaren stil Vereende kracht heeft tóen al laten zien hoe wij nu leven…

Onverwacht Wonderbaarlijke Dracht Muzikale Vracht bodemloos diep uit Zee ge-Bacht onverdacht Hemel en Aarde verpacht Zalige Klacht van de Nacht Licht doorheen de schacht Gegeven Pracht,zonder macht Kracht van’ t gedacht zó eloquent Zacht gebracht welk ook één betracht vanuit de gracht tot Wel-Geacht Oog dat aan ’t tranen placht Mond…

als een uitgespreide deken op het bed van depressie alle gedachten spuugzat het laken in zweet gedrenkt van lui geworden plannen en gekheid op een stokje elk gevoel hopeloos mat kussen volgestort van tranen gezwollen leed en zelfbeklag kringen die naar drank ruiken doorgerookte Javaanse Jongens het matras biedt valse steun een bodemloos…

uitzicht deed je goed gaf ons de moed de plek om van elkaar te houden liet je drijven in de zee ontdaan van alle zorgen zo werd vandaag weer ongemerkt morgen nam je mee in vele vergezichten maar pas in opkomende maan lieten we ons bloedrood gaan legden nachts de dag te rusten in het heftig passionele vluchten uit de tijd bent bodemloos…

van trots en blij de ouders die de snaren van passie zo vreugdevol bespeelden uit puur genot vormden zij diep en magisch jouw leven dat zij met glimlach wiegen terwijl hun vingers dansen over jouw roze wangetjes als spelen zij zacht gitaar in akkoorden verdrinkend resoneert jouw hartenklop in de vadem van de liefde die dieper dan bodemloos…

Veluws woud; als een ware kroon fier op sterke stam gedragen wiens wortels bodemloos verzinken om van het levensvocht te drinken dat in je kern ligt opgeslagen. Veluws heide; paarse pracht die kunstenaars blijft inspireren om je als plaat in een fotoboek, ‘n afbeelding op het linnen doek, of lyrisch gedicht te presenteren.…

Ben zo mogelijk verzonken, slenter bodemloos verward. Deze marathon van onvree, de volharding van dit buigzaam hart. 'K heb geen idee waar het geluk loert. Waar ik zoeken moet en vind. Waar het kind in mij kan spelen, waar ik traan en lach bemin.…

zij dit wel niet vindt een versnipperd moederhart in duizend stukjes voor altijd weggewaaid door de wind een kristallen vaas voor eeuwig versplinterd en net zolang duurt het voor zij ze allemaal terug vindt misschien heb ik geluk om me het als man nooit tot in de aller diepste diepten te kunnen voorstellen een moederhart bijna bodemloos…

Jij houdt van de kroeg, ik van de laptop Ik geniet van een glas wijn, jij van een zak drop Nog zijn wij zo verschillend Het meest ligt jouw hart op de tong als het voelbaar met het mijne samensmelt in een zoen ontvlammend en explosief als het kruid in een kanon Op het spoor van elkaars grootste gemene delers in de liefde, grenzeloos, bodemloos…

Voor Sacha Anderson Bodemloos. De wereld wordt ontdekt. Ik lees weer, word kwetsbaar en hard, kan reizen zoveel ik wil, bedacht geluk, streek over de schedel: zon die minder heet, wijn die minder wreed was wanneer ik op mijn gemak het maanlandschap vergat. Ik dempte, dempte niet. Zand en stof. Geen grein verstand. Hoezo risico?…

jeugdzonden die in de stroom achteloos wilde vergeten, ik zwom ertegenin, mij verzetten had geen zin, de nachten lijken langer de dagen verschuilen zich in een opstijgende ballon en alle dromen die ik verzon, die leeg liepen in het moeras van de droesem proef ik dat het eindpunt is bereikt blijkt dat alle metaforen die ik bedacht bodemloos…

Naar buiten, jij, vagebond, ga bodemloos verrekken, het grijze in. De mist ontzet mijn ogen door mist te zijn. Laat die vervloekte poort toch open, piepende muizen! Zien jullie dan niet dat ik een voorname diamantslijper ben, die terugverlangt naar haar schone inborst, haar edele manier van spreken, haar sexy verschijning.…

de scheepsmasten dragen het verlangen naar een ver land, bodemloos licht ongehavend. dromend ga ik scheep in de kamer. het tuigage hoeft niet te worden aangeslagen. de strakke ra haakt aan de grijze hemel. de gespannen lijnen krijgen vat op hoog klapperende zeilen.…

elkaars lichaam te doorkruisen wij, volgens tastbare dimensies zintuiglijk bestempeld, beschilderd door speelse vingertoppen vurig vertellend een passionele mythe ontluikend instinctief meestromend het volmaakt rimpelloze liefdesvlak zien, horen, ruiken en voelen we merken we de zintuiglijk onbestaande scheiding liefdevol maar bodemloos…

eiland aan de aardas is diepe zeeën diepe blauwe zeeën dat het lood zinkt dat het lood zoekt dat het zinkend zoekt en zinkt zoekend zoekend zijn eigen zoeken en al maar door zinkt en al maar door zoekt diepe zeeën blauwe zeeën diepe blauwe zeeën diepblauwe zeeën zinken zoeken naar de omgekeerde sterren tweemaal blauw en tweemaal bodemloos…

Uren versleten in dwalen, regen lispelde in bodemloos gras, wij werden grijzer en grijzer. 2 Laat! Wij stuitten op oude muren; hier had ooit vale boosaardigheid een onderkomen. Een houten hand verwees ons scheef naar niets dan een put, stug zwijgen keerde zich tegen ons.…