Netgedichten

netgedicht (nr. 29.008):

op schoot bij de oorsprong

adem de vadem op zee
lengte na lengte ellenlang
het is er zo dun ziltig
maar vrij van elk mengen
van de mensenzee en het diepe
spoorloos op vingers van zout

ik wou dat je daar bodemloos
kon vallen in een bedwelmend bedaren
en gewichtsloos zweven op de nevel
mezelf ontrukken van boven en onder
maar ook weer wil ik er niet eeuwig blijven
uit het niets of vanuit het vaderland
het vamen van de wind van verandering
duikt plots op als een noodbel in de verte
altijd en op de meest onverwachte plekken