Bodemloos?

Er ruist een fijne regen
langs de schaapskooi
van mijn té wereldse
verwachtingen, priemend
licht is schreiend heengegaan,
uit de sikkel van de maan
welt een rode traan.

In het hoofd grazen
wollige schapen in hun
gebroken taal op een
verstilde heide, bijeen
gedreven door de herders
van de ledigheid,
ten prooi gevallen
aan de luizen in
de pelsen van wolven
van deemoedigheid.

De ooit zó trotse dag doopt
de inkt in vage schimmen,
begraaft z’n aardse vuilnis
achter zich, wentelt zich in
de tragiek van onmacht

verbreekt het zwijgen in
duizend splinters tot aan
de laatste bladzijde
van het gebroken woord
maar uit de transcendente ziel
van een gedicht waaruit
de bodem werd geslagen,

de stof niet bewaard, wel later teruggevonden.

De stof niet bewaard

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 5 stemmen 92