Alle inzendingen over deur

Een vogel op de grond Spreidt een virus in het rond Wat staat de mens te wachten Terwijl wij elkaar steunen Gebonden aan elkaars krachten Wat gaat er gebeuren Sluit de mensheid de deuren? Staan we alleen? Eén ding is zeker H5N1…

Vreemd dat het huis tot zwijgen is gekomen Het komt nog voor in een wirwar van dromen Nummer twaalf op 'n laan de deur warm bruin Een pluizig touwtje uit de brievenbus Moeders afscheidskus voor ik naar school toe ren Weet echt nog niet of ik er aan wen: Adres onbekend.…

Ze wacht op een teken, een klop op de deur op dat ene berichtje, ik kom eraan. Tot zolang wacht ze.…

juni 2002 bevind ik mij terug in het huis van oma doof in haar stoel ik wil de straat op maar dat kan nog niet en terug in de huiskamer waar mijn moeder rust onder een berenjas ik wil de deur uit maar het mag niet de dood lijkt aangetreden vandaag hier in dit huis morgen vlucht ik naar mijn dochter om met haar kinderen te spelen…

in mijn verliefdheid steel ik zalige stonden jouw lachen in mijn bed vertellen jouw handen mij verhalen op mijn huid ik adem jou en je warmte langzaam in en uit de dag klop op nog onbekende deuren tot onze blikken zich wortelen en zich verrukking uitbreidt diep onder mijn vel.…

op de dag van haar begraven liep ik te kuieren op de gracht in een wijk niet veel bijzonders zag ik haar op A-4 in kleur geprint deur na raam portiek en brug als dank aan de (s)preekster een warm meelevend eerbetoon de boodschap is daar gehoord zij leefde in de buurt van mensen.…

dat ik nu voorgoed afscheid van je nemen moet je uit mijn leven verdwijnt verboden terrein wordt jij die mij jarenlang met open deur verwelkomde verwarmde en beschutte getuige was van mijn verdriet in jou mocht ik wonen bij jou was ik thuis in je wijdgespreide armen vond ik blind de weg naar huis…

Gegijzeld in een web van bizarre hersenspinsels zit ik hier lijdzaam te wachten tot er iemand langskomt die de juiste code kent om de zware stalen poorten van deze bikkelharde gevangenis opnieuw te openen en de deur naar innerlijke vrijheid de wankele weg naar mezelf weer bespreekbaar te maken……

'n wijnklimaatkast, waterproof tv om 8.00 uur opent Bijenkorf de deuren waarna u weer bh's kapot kan scheuren want anders loopt een ander er maar mee maar ik begin me toch wel af te vragen wanneer 't al die dwazen eens gaat dagen…

hier in de lage landen laten we de kaarsen branden zetten we alle deuren open worden we overgoten met warmte van kachel tot brandend verlangen open tot we van de kou gaan verlangen naar vuur elk uur samen amen…

Opeens besloten zet ik de schutten van de sluis Open laat het water in mijn huis Lopen ook de klinken van alle deuren Niet meer gesloten laat het gebeuren Na gepieker en veel zorgen Bepaal ik mijn nieuwe doel Vandaag is nu en morgen morgen Ik volg alleen nog mijn gevoel…

zacht fluisteren huizen de woorden van hun bewoners opgeslagen achter raam en deur mêleren zij hun eigen geur ontsnappen in vlagen die door wind van straat naar plein worden gedragen waar werk en verkeer de echte stemmen zingen in het koor van de grote stad…

Tot ze haar deuren sloot. Voor haar vrienden een scheldwoord, voor haar “de dood”.…

Ik sta voor de open deur, Nauwelijks bewust, in stil verpozen, en mijmerend drinkt mijn blik de kleur Van anjers, leliën en rozen. Dan, vredig, fluistert hart naar geest (Zo leest een vrome zijn getijden): 'Alles is rein, en alles feest,- Het wenkt ook ons nog tot verblijden.'…

slechts een zucht nog en de zwakke geur van kinderharen in de zon met zachte ogen mijnerzijds onder milde ontroering weggelachen naar een land waar geen rancune woont -zeg niet nooit- zeiden ze en ik geloofde want ik weet dat ooit mijn schoenen achterblijven op de mat van open deuren…

Het smeltend hart van ijs is een ander verhaal: het wordt groter, klopt zachter en zet de deuren open.…

Heren opgelet, 't is Vrouwendag Dus help haar in de jas, houd deuren open Vergeet niet bloemen en bonbons te kopen Een uurtje uit de keuken, wel dat mag Wees gul, charmant en luister eens naar haar Ze heeft per slot maar een zo'n dag per jaar.…

Ik wil mijn oude leven terug, maar niet met de ik die ik was Ik wil zijn wie ik nu ben maar dan in verleden tijd Als ik toen alles van nu had geweten Misschien had ik dan geen spijt Er hadden andere dingen moeten en kunnen gebeuren Ja.., als ik was wie ik nu ben waren er geen gesloten deuren De ik die er nu is zou een persoonlijk Utopia kunnen…

Als ik mijn oren spits kan ik horen hoe de koelkast bromt en de wind aan de deur klopt Maar stemmen van mensen die dringen tegenwoordig niet zo goed meer door Ik span me in om goed te luisteren dat wel Maar als het me niet bevalt doe ik met opzet alsof ik het niet hoor Met een uitgestreken gezicht ------------------------------…

nog flakkeren kaarsen in de lucht die hun vlucht niet meer kon dragen levens in gods hand maar aards vertragen stortte neer en vloog in brand zij zijn weer thuis in het poolse huis maar het gezin is niet compleet zij gaven leiding en grandeur maar voor het volk sluit schrijnend nu die deur…

mis je liefste zoals ik de zon mis als het regent mis je liefste zoals ik woorden mis als ik iets wil zeggen mis je liefste zoals ik mijn sleutels mis voor mijn eigen deur mis je liefste zoals ik de regen mis als ik dood ben mis je mijn liefste…

Die openen met groot gemak als aan 'n sleutelbos op kleur te vinden Ik wist niet van roesten niet van sluiten ...en gesloten Ik wist niet van ruiten ongewassen niet gezeemd Geen blik in het hart meer en langer .....gegund Ik wist niet van deuren die me buiten ....sluiten.…

Je moet die oproep snel de deur uit zwiepen die doet je immers al op voorhand griepen –…

gelatenheid is de quasi huislijke geur uit de branderij van Douwe Egberts die neerdaalt op de hoeve zelfs met de deuren stijf gesloten en de blinden voor de ramen jaagt de nieuwe tijd ons op de boer kan het beamen…

Het touwtje van Jan hangt aan de binnenkant de deur is op slot de normen en waarden uit die tijd van blindelings vertrouwen zijn minder belangrijk dan de nu blijkbaar hogere politieke idealen Alexander doet liever geen zaken met een handdruk maar met vijf contracten en de angst dat niemand zich daar aan zal houden…

de kale kamer de geblindeerde ramen de vergrendelde deur de kapotte ventilator de stroperige warmte de kwijnende kraan de scherven glas de gekrompen tijd de stilgevallen vlieg de hoge hoeden de wachtenden de roerloze lichamen wij lezen samuel schreef…

geuren van het boerenland dringen door tot in mijn kamer waar de zon al in februari ontzettend haar best doet het huis te verwarmen en van stralen te voorzien deuren staan al wagenwijd open en laten geluiden door van verkeer en vogels vechtend om decibellen ik kan je vertellen 't is lente!…

Streng en rechtvaardig verkleed als pilaren met stalen gezicht De ooit zo lenige geest in beton gegoten de deur hermetisch dicht Geen greintje veerkracht meer slechts domme kracht en dood gewicht Angst voor de kiezer bang voor elkaar voor hun taak te licht…

het tuinpad is een springplank hoe zij naar binnen buitelt zo schots en scheef en uit model de deur, de jas, het haar ik neem de natte laarzen en voel een appelwang ik zie haar ogenlichtjes dansen en hoor de klaterlach dit is zo’n beeltenis waarvan ik er een aantal heb verzameld op afroep zeg maar en deze is mij het allerliefst…

op de bühne een schimmendans voorbij verloren deuren als in harde klanken om adem om lucht om leven een zwarte oorlog woedt ik wil niet maar ik moet een beetje sterven tussen allen in het donker bidden om wat licht…