Alle inzendingen over dichterswartaal verk

de krankjoreme precisie en eloquentie van het onbegrepen diepzinnig dichten uit glazen serres met broze grote lichten zorgt voor charisma roem en prominentie wendt het fenomeen zich in publiciteit men spoedt om diep en vol te inhaleren tegen de verwarring bij het epibreren slechts een enkeling voelt nattigheid zegt majesteit u is echt niet…

Blijf niet bij de pakken zitten maar pak ze op en strijd verken je grenzen vervul je wensen en verblij de mensen met je aanwezigheid…

Ik ken verken verhaal verdwaal Herken herhaal verhaal verdwaal Verbind verminkt verloor verstoor Even geen gehoor…

als ik je naam niet meer weet je ogen niet meer herken noem mij dan herinner me aan je stem zwaar en diep verzwegen in mij als ik het heelal in stil lievend zweven in jou verken…

Zon, zee, strand, Met jou verken ik de wereld, Hand in hand Altijd weer die lach op je gezicht, Die telkens weer, keer op keer Mijn donkere dag verlicht.…

geluk vraagt om verdriet ik wil je ik wil je niet aanwezig zijn dat doet zeer dat doet pijn mevrouw, mijnheer ik ben even weg verken heg noch steg neem mij niet kwalijk…

Ik ben weer uit mijn schulp gekropen heel traag als een slak verken ik mijn omgeving als een pas geboren egel tast ik alles voorzichtig af ik ben nog zwijgzaam spreekt iemand mij aan trek ik mij weer terug in mijn lichaam.…

Ik ben weer uit mijn schulp gekropen heel traag als een slak verken ik mijn omgeving als een pas geboren egel tast ik alles voorzichtig af ik ben nog zwijgzaam spreekt iemand mij aan trek ik mij weer terug in mijn lichaam.…

Je geraakt eraan … Verk(n)ocht.…

Zo’n rap, dat blijkt toch nog een hele toer, daar zit ik zó een middag aan te werken, waarmee ik wel taalkundig grenzen verken ten bate van het volk op de dansvloer. Het metrum is een zaak van intonatie, dat klopt, zij ‘t met enige fantasie.…

Geslagen merktekens van ’n onvrij voorgeslacht, erfenis van angsten in mijn ziel gebrand Diepe waters verken ik door stroming meegesleurd, op golven berijd ik mijn grillige levenszee Patronen geweven van draden van onmacht, in de stof van mijn leven strijk ik de kreukels glad…

Leven in een luchtbel isolatie om te bestaan happend naar adem zie ik mezelf staan Leven in een luchtbel niet gekozen maar moeten ik verken langzaam de grenzen zonder de mensen te groeten Leven in een luchtbel eenzaamheid ten top maar wil ik overleven dan zit er niks anders op.…

Meander tussen spier en vlees ik verken herken zijn sporen zelf versmolten met de tikken van het hart met de morgen veel te gauw met de avond lang nog niet te onrustig klopt hij bij me binnen ik weet hem volg zijn weg gedwongen met de vinger in het ritme van de stroming is mijn bloed aan het bloeien is de tijd aan het krommen.…

Ik verken jouw heuvels en jouw dalen jij bezoekt me op m’n top we fluisteren elkaar verhalen de leugens liggen er duimendik bovenop Toch hindert het ons beiden niet de helse vuren in jouw kloven zal ik met mijn vuren moet doven door Vesuvius die ze met z’n lava overgiet…

Verken ritme, gestalte en bewijs, Schrijf een nieuw alfabet, Zonder twijfel, zonder angst, Begin met vrolijke cimbalen. De stilte zwijgt er groeit iets, De stilte zwijgt er bloeit iets. Dit is geen ontkenning, Hier staat alles in ruimte. Bloesems neuriën, Vlinders minnen, Ruwe schaduw! Ruwe schaduw!…

Onderga dit heksenuur: overtreed jezelf, speel met vuur dat lichter maakt en duister; duik onder en daal af, betreed de cirkel van innerlijk gefluister; gebruik je adem, ontstijg dit aards bestaan en verken je diepste oorden, ontsteek een kaars en breng een stilte-offer aan mijn woorden.…

is schoonheid alles wat zinnen voelen maar niet omvatten door de kijkgaten van onze realiteit verken ik werelden die waanzin erkennen de zwarte engelen breken hun vleugels om zonder hemel oneindig te vallen holle mensen verstenen in luchtledig schreeuwen zodat mijn beeldenstorm verheven zielen spaart is de realiteit niet de waanzin…

vanuit een tempel die verweert bezie ik veelheid om mij heen benader wezens ter herkenning en verken de grenzen van mijn kunnen om als mens compleet te zijn en al toont dit werk gelaten trekken van verkrijgen en vergunnen wankel tussen tegenwaarden zoek ik te aarden op mijn stek binnen onderkende perken groeit aanvaarding van gebrek…

Kussend en strelend verken ik jouw lichaam. In werkelijkheid willen wij veel meer. Het liefst een prachtig wonder na zoveel maanden. Wat is nu mooier, dan een liefdeskind ontvangen, als teken van onze liefde.…

in het glansrijke daglicht laat jij de dag in plooien glijden in gedachten verken jij de dag giet het naar jouw vormbeeld emoties spelen hierbij een rol in tal van voelbare golflengtes langzaam krijg jij ideeën in unieke herkenbare beelden dan verschijnt er in jouw ogen een prachtig glooiend parcours…

Jij durft niet mee, dat kan ik begrijpen. Ook ik ben bang van onwerkelijkheid, de duisternis, die mijn keel blijft knijpen. Maar ga nu mee, bekijk de lelijkheid, mijn zwartste angst en onredelijkheid. Ik laat jou zien waar die zijn geboren, vertel daar ook wat niemand wil horen. Ga mee zodat jij ook de zijde kent die pijnlijk is, jou niet zal…

Verken de plek waar zelfs geen zonnestraal meer door de bladeren van je bedeesdheid dringt. Hef daar een oerkreet aan, zo'n volslagen authentieke brul, die zich als een laaiende loper uitrolt door het struikgewas.…

ik liet licht bij je binnen opende gordijnen ontdooide ruiten in de rode ochtendzon samen keken we naar buiten vlogen uit in een ontwakende wereld onder merelgefluit jij bent te lang in het donker geweest licht wordt eindelijk jouw feest onwennig verken je zonder houvast de ruimte die eens van jou was ik zie in je lach weer…

Ik noem je in gedachten een geweldig welkomstgeschenk verken weer de plaatsen in je ogen en vergader met je in mijn hoofd.…

om jouw gezicht het regenlicht van duizend druppels op de ruit terwijl jij rustig schrijft, schiet mijn geboeid verlangen uit naar zachte huid onder mijn handen, verken ik met mijn tong je warme rondingen en randen, gaan golven van gedroomd genot omlaag vanuit mijn lichte hoofd het weerbericht belooft, zeg jij, vandaag niet veel voor…

We komen thuis dus sluit ik de ramen Langzaam kruip jij bovenop mij Ik pak jou vast bij je dij Een diepe zucht en wij smelten samen Kreten van genot muziek in mijn oor Ik ken verken jou van binnen Wij willen alleen maar door Elkaar intiem beminnen Harder dan ik hebben kan Moet door want ik ben de man Hijgen en puffen komt tot een stop…

Ik kijk dagelijks over mijn schouder zoekend naar de dingen die ik herken de dagen worden echter steeds kouder ondanks de nieuwe wegen die ik verken eigenlijk heb ik geen zin vooruit te kijken om het vertrouwde achter mij te laten steeds maar weer de tijden vergelijken ik voel mij steeds verder verlaten niet tegen het leven opgewassen verloren…

Ik verken je lijf, met zachte handen, weet, wat je grenzen zijn, voel je lichaam hevig branden, bruist mijn hart als een fontein... Het is een spel, van jou en mij, en voelen mijn handen als verdoofd, ook al liggen wij hier zij aan zij, zou niets doen, had ik beloofd...…

Ga de poort maar door Ik volg jou toch wel op de voet Verken ze maar de verlaten stegen De gaten en kieren in een vervallen huis Loop maar langzaam door de miezerregen, ook al was het daar voor jou niet pluis Kleine stappen Voel ze maar Het rafelig gordijn en de oude barsten in de vochtige ramen 'n verweerd kapot kozijn…

laat mij in je kruipen ik sla je huid opzij en duik eronder nee, ik doe je geen pijn je merkt er niets van niet in het begin althans ik ga dwalen door je lichaam verken eerst je onderbuik waar ik vlinders zal ontwaken in je lendenen het vuur dat hoog opvlamt en zacht dooft maar ik zorg dat het niet uit gaat in je hoofd wandel ik…