Alle inzendingen over dodelijke ziekte

Hoe hij zelf een dodelijke ziekte kreeg. Hij moest daarom elke dag naar het ziekenhuis. Chemo na chemo, het ging niet over. Vanzelf werd hij zo ziek dat hij bijna stierf. Hij zei tegen mij: maak me trots kleinzoon. Die dag daarna stierf hij. Ik dacht: Hoe kan die wereld verder leven nu mijn opa dood is.…

Giftige dampen begeleidden het samen smelten Het kwaad aangezet door passie was in wording Dan duldde het moeras het embryo niet langer Stuwde het omhoog en braakte het op de oever En slijmerig begon jij aan jouw dodelijk bestaan Fluisterend met liefdevolle woorden penetrerend Dwangmatig ongeremd razend verspreid je gif Wetend dat verlustiging…

struikelend over de restanten van leven zie ik gedaantes die geen stem meer hebben onherkenbaar zonder kracht op sterven na dood zie hoe dodelijk het leven is………

alle andere ochtend na ochtend elke dag opnieuw Gelijk, exact onomkeerbare strijd Alle hens aan dek, want in een oogwenk een snel ogenblik was de wereld weg Mijn leven nam een wending, onvoorzien pijn en verwarring schreef ik van mij af Misverstanden grote barrières Alle hens aan dek, want een snelle blik kan onherroepe- lijk dodelijk…

Als drievuldig wereldkampioen vrijwel ongeslagen gebleven; bezwijkt de sportheld na een kleurrijk leven, nu voor een dodelijke kwaal. Snel bewegend en onaanraakbaar bleek Muhammad Ali niet langer ongenaakbaar. Ontnam de ziekte van Parkinson aan hem zijn laatste kracht.…

zij wacht tot de gast die zij huisvest ongevraagd toeslaat buiten ligt de akker braak en bloeien al papavers…

Welke gelijk een spinrag verstikkend omhult Meedogenloos is het doende de geest te vermoorden Aangegeven in het koele wit met onderbouwde woorden Vier Jaren van onzekerheid waarin men stilaan hoopt Overgegeven in blind vertrouwen waartoe men noopt Dan vanuit krochten van het orgaan wreekt het ongerief En is men terug bij af en rest slechts het dodelijke…

verbazend ontroerend en ontwrichtend hoe van de ene op de andere minuut ons mysterieus het leven veranderen kan de ene dag gezond en vol verwachting onheil verdriet en afscheid voor eeuwig als gevolg van dodelijk een ziekte of ongeval plots en zomaar kun je niet meer zijn niet meer doen wat je altijd deed omdat je nooit meer wakker wordt…

U bent door de ziekte Amyloïdose getroffen en gelooft U ons maar dat is niet boffen. Agressieve plasmacellen hebben uw organen aangetast, uw nieren en hartspier zijn hierdoor ernstig belast. Deze ziekte is zeldzaam en bij de meeste artsen onbekend, dankzij diep onderzoek hebben wij het bij U onderkend.…

Soms helpt een nicotine-preparaat om rookverslaving zacht te ondermijnen. De nicotine in die medicijnen - blijkt nu - doet de gezondheid ook veel kwaad. Maar dat gevaar is u al lang bekend wanneer u fan van misdaadpockets bent.…

Ze stonken als een asbak waardoor elke glans verdween over hun longen (!) dan korte stoten mist de oorzaak van de sluier jong en fris was al gewist een gloeiend puntje heel even scheen er licht de dood kwam dat moment tot leven heeste vaag en zeer beslist kom straks terug ik heb mij niet vergist…

geschud op die nare brancard wachtend voor de lift mijn ogen gericht naar het recente verblijf in kamer 14 de dokter staat nog in de open deur hij draagt in zijn tas de ongeschreven brief die de mijn ziekte zal verhalen met de letters van een dodelijke vulpen niet meer reanimeren, alleen pijnstilling de duisternis wil…

je volk dat een bom van je maakt dodelijk je leven zomaar weggegeven onvervangbaar je reden blinde gehoorzaamheid onbegrijpelijk je vader die je zoiets vraagt onmenselijk…

op en liep weg, zonder verdere uitleg En nu een paar dagen later, al mijn tranen zijn op De wonden gaan open, er is geen houden meer aan Bloed druipt in een vloed naar beneden, pijn komt en gaat Samen met verdriet en haat, En ik zie jou alleen, je lacht, je hebt me in je macht Langzaam bloed ik leeg, met een laatste veeg, Veeg ik de dodelijke…

Als een grote vent, in het grote Roterdam, op de fiets naar school slechts zes jaar. Als een echte kerel in dat enorme verkeer, wachtend voor het rode licht, slechts zes jaar. Het licht op groen, een vrachtwagen trekt op, ziet niet die kleine grote man, van slechts zes jaar Hij wordt gegrepen, door de truck, komt nooit meer op school komt…

koortsachtige warmte omgedraaide maag koude rillingen de wereld vaag geen pillen nodig het gevoel is fijn liefde is de ziekte jij het medicijn…

Wat een onvoorstelbaar bericht, je hebt akute leukemie. Met recht een klap in je gezicht, hoe krijg je dit onder de knie? Men zegt dat je kracht naar kruis kunt dragen, maar is dit niet wat veel? 't Roept op tot zo onvoorstelbaar veel vragen, hoe wordt mijn lijf toch ooit weer heel? Voor jou ben ik een totale vreemde, 'k weet dat je ziek…

onderhuids doet de ziekte haar werk en ondermijnt ondergraaft verminkt nog onzichtbaar voor het oog maar vaag voelbaar er klopt iets niet meer een vijand is binnengeslopen in het geniep terwijl de buitenkant nog glimlacht stromen binnen de tranen om wat wegvloeit onherroepelijk zoals een uitgesproken tekst die nog even blijft hangen…

Over mijn ziekte valt een ander weinig uit te leggen. Ik kan vertellen dat ik dan weer kan praten, dan weer het zwijgen er toe doe. Niet omdat ik niets wil zeggen, maar de woorden zijn soms zo moe. Ik kan vertellen dat ik dan weer kan lopen, dan weer verstijfd moet zitten zo moe, zoals deze regels: niets doet er dan meer zo toe.…

ik las vandaag een bericht dat Nederlanders Engels schelden ik denk dan, krijg allemaal maar de kutkankercholeratyfus heb je iets om over na te denken…

gedachten laat die ziekte nog maar 30 jaar wachten...…

Haar grijze haren wapperden nog één keer in de wind. -daar stond ze dan- Ze keek uit over haar leven, haar doen en laten. -wat zou ze denken?- Haar vingers van plastic omsluiten haar schouders, haar ogen staarden in het licht. Haar mond was open, -wou ze wat zeggen?- geluid was er niet. -stille vogels vlogen in het rond- Haar benen…

Wanneer men ziek te bed ligt en de nacht In slaaploze uren wegglijdt zonder dromen, Als van de dagen die men heeft verwacht Men zeker weet dat nimmer één zal komen, Luistert men rustig naar 't geruis der bomen En naar de regen. En de sombre klacht Die door het duister vaart is welgekomen: Men weet zich eenzaam, alles lijkt…

Een brand, een dodelijke brand, ik reik je mijn hand. Ik wil naar jou en jij naar mij, We willen naar elkaar toe, wij allebei. Tussen ons zit veel gevaar. Dat is niet raar. Het komt door de brand, de dodelijke brand.…

nu de stroming ons naar open zeeën voert denk ik aan Atlas die de hemel op zijn schouders droeg nu in het geheugen een onverlichte plek naar daglicht tast zie ik gebroken vleugels die binnen moeten blijven nu het lichaam worstelt met wat voorbij de tijd ligt ben ik bang bang om jou te verliezen…

als een baksteen stort de steenarend op zijn prooi dodelijk precies…

men hoede zich voor ouder worden in eer en deugd dat is dodelijk vervelend…

dodelijk precies slaan uitgestrekte vleugels pijlsnel hun schaduw…

Ik zou als in dat liedje Margootje willen zijn, zo miniem zo iel, zo ongelooflijk klein, in een lucifers doosje willen zitten, zo klein, zo iel, zo zonder ziekte, zo zonder dat waardeloze woord, wat bij die afgrijselijke ziekte hoort.…

nog eens het kussen opschudden een zachte aai over zijn wang jouw stilte in zijn handen leggen fluisterend welterusten zeggen slaap maar, toe, slaap maar… de tijd verstrijkt en och, het lijkt dat de donkere nacht hem naar de morgen zal dragen wat zou je op dat ogenblik nog kunnen, durven vragen……