Alle inzendingen over doorns

niet gegeven, De droom is persoonlijk, obstakels op de weg Hij kiest voor de weg door het duister De doorns prikken, de takken krassen Het lichaam lijdt, de geest verhardt De strijd is zwaar, het einddoel mooi Het pad vrij maken voor de volgeling De massa volgt hem zijn droom in…

- maar zwijgend dulden tot volgroeide pijn zal kroon van doornen, kroon van glorie zijn.…

diep van binnen durven kijken in de roos de puurheid diep verborgen niet ikzelf die daar voor koos die tederheid, ontluikend nu...maak ik de keuze ...en pluk mezelf vanaf dan zijn het niet langer doornen die mij beschermen ...maar ikzelf…

En de rozen ze blijven bloeien als een parel in je hart waar de pijn blijft hangen delend verdriet en smart maar de roos van vriendschap zal niet gauw verwelken ook al zijn de doornen scherp doch zal het je helpen als iemand echt aan je denkt…

De roos verkoos haar eigen lot zij zag die dag haar naam bespot Ze groeit en bloeit, dan weggerukt Niemand wiens hand haar bloem nu plukt Want daar alwaar haar steel verrijst Vertoornd de doorn wie naar hem wijst…

het was de speld die ze niet zocht maar vond in een zee van zoethoudertjes ver, heel ver van de hooiberg ontdaan van de knop was de punt nog intact als een doorn in het oog van de vergetelheid en het speldenkussen vulde zich opnieuw met de roestige wonden van haar dageraad…

(Aan Johnny van Doorn) De dichter een tovenaar, een derwisj een ziener een zegger van zijn kabbala van klanken Een zachte stem in een struikelende cadans De hal der kennis die slechts toegankelijk is voor wie door de stilte zijn gegaan. Een magistrale stralende zon.…

De tijd slijpt graniet tot stof de smaak van water in de mond Geur van zweet dat zich mengt met doornen en wilde rozen Voorzichtig, want de pijn bij het afscheid zweeft hoog in de blauwe lucht als een torenvalk voorbij…

‘Ach,’ sprak een eendagsvlieg te Doorn, ‘hoe heerlijk is het ochtendgloren en hoe verrukkelijk het uur waarop het laaiend zonnevuur verstild ter kimme wordt gedreven! Men moest twee dagen kunnen leven.’ ------------------------------------ uit: Het grote beestenfeest, 1988.…

Je gaf me prikkende brandnetels met aan elke tak zes giftige doornen, zodat ik de twaalf doornen op een dag kon laten leven zonder brandnetel kon laten zweven en ze elke vorm van vergif terugnamen maar de dag kwam niet. Hoe erg ik de dingen die je nooit deed mis... Met een lege rugzak sta ik hier te wachten, op de bus naar onze morgen.…

Maar alles bleek gelukkig mee te vallen, Toen kort daarna Van Doorn werd vastgezet. Gevaarlijk was het achteraf niet echt, Er dreigde slechts een piemeltaartgevecht.…

Een mens, een roos gelijk fijne bladen, zoete geuren maar met doornen die steken, verborgen achter prachtige kleuren. Een mens, een vlinder gelijk vluchtig vliegt hij, weg van de waarheid weg van kwetsende woorden want zo is een mens, voor altijd...…

Geen geur die doet bedwelmen je mist de doornen der pijnen. Tot in een klap de windvlaag je schoonheid laat verdwijnen.…

In de hooiberg van hoop Zoekend naar de speld van het spinnewiel Waar het bloed van droop Dat de muur van doornen liet bloeien Daar doorheen hakt zich de held Zijn weg subtiel Om met flair te groeien Als visionair Met het oog van de naald Waardoor hij kroop…

ik breek de doorns van de rozen zet ze een voor een in de vaas die omgekeerd op 't aanrecht staat het water laat ik weglopen in de hoek van vergetelheid waar vragen tevergeefs wachten op antwoord die al even gelee aan de waslijn te drogen waren gehangen…

Houd niet van de dichter je krijgt meer doorn dan roos je leven wordt niet lichter, en niet transparant, wél mooi verwoord elke schoonheid verbloemd of onverbloemd uniek elk stukje romantiek tranen en weemoed bij gemis een liefdevolle belevenis…

De dichters Vangen in woorden Het leven Zonder muziek Praten zij zachte taal Fluisterend Een stroom In klanken Even in de eeuwigheid Wiegend als een slapend kind Dat wil blijven Bij de boom En de roos Met doornen De bramenstruik En het vervallen huis Met een veranda…

verliefde gedachten laten me zweven, zoeken een weg in woelige dromen enkele doornen versperren de paden, steken vervaarlijk belemmeren het komen maar mijn hart volgt vertrouwde signalen, alle obstakels worden verlangend genomen!…

Ik heb ten slotte voor A.I. gekozen: Mijn huis wordt door domotica gestuurd ’t Alarmsysteem houdt dieven uit de buurt Mijn auto rijdt zichzelf - ik zit op rozen Een roos, daar zitten meestal doornen aan: Mijn privacy, daar is het mee gedaan…

Wat Doorn betreft vrij aardig in de buurt, Best leuk om onze Jantjes te verrassen. Voor één man is de toekomst ongewis: De Zeeuw, die grotelijks belazerd is.…

Die nachtelijke kattenescapades Zijn vele vogelaars een doorn in 't oog Geen grutto, leeuwerik vliegt meer omhoog Maar blijven weg of doodstil in de Hades Jazeker, ook de poes van Midas Dekkers Vindt kool- en pimpelmezen echt iets lekkers!…

Schimmig is het heden duister het kort verleden mijn liefde beukt de gladde helling dromend likkend aan de top van het eens gewenste heden De verdorde rozen met gekromde doornen rollen in zilte tranen ongevraagd door de kille vallei van wat eens was liefde Het kan niet zo zijn…

zoete geur van wilde rozen bedwelmt je trekt je aan tot je alleen nog wilt omhelzen de geur die goddelijke geur de doornen dringen onderhuids maar de geur de geur laat niet meer los druppels bloed ontspringen is er liefde is er liefde zonder pijn?…

Je vak is het Om je medemens Te helpen in Het reine te Komen met zijn ziel, Vooral hij die Al zo vaak viel Over de doornen Op zijn levenspad - Als ik dat andermans Muizenissen noem Reageer je verontwaardigd, Bijna kwaad - want jij Vindt dat dit is waar het Leven ten diepste over gaat…

Hoe donker het ook is kijk maar het lichtpuntje in de verte Voor sommige mensen gaat alles soepel in het leven Terwijl anderen zich door een bos met doorns moet begeven Doorns doen vaak pijn je prikt je en je blijft vaak steken je blijft haken in het leven Maar waar een wil is daar is een weg, beetje bij beetje zullen de bomen verdwijnen Het licht…

Enkels in slingerplanten verward, door doorns geschraapte armen aan een brekend lijf Het steile pad te smal, stort uitgeplozen wortelwanden de afgrond in Diepte wenkt omhoog steelt tijdloos adem langzaam laat ze los en sterft de leegte in…

rozenhout klemt als doorn in mijn oog een zwak protest de gouden dukaat aan de afschuwelijk rode draad ik ben de eenogige piraat een stompje krijt hinkelt me naar een getekende hemel de stiekem geplakte kauwgom onderaan is het knelpunt om te sluiten wat moeilijk open kan…

zoektocht en volharding beloond wanneer ik juist vandaag tussen duisternis van zonde en licht van leven takken met doornen zie uitgroeien tot een knoppende roos die zal open bloeien als een rood omfloerste adem van eeuwigheid die volmaakte liefde neerschrijft…

Een rozenknop, half verdronken, half geknakt probeert al vechtend toch rechtop te staan heeft tederheid en warmte opgepakt waardoor haar eigen wortel aan kan slaan hoe zeer de doornen aan haar prikken zij hakt ze af en gooit ze op de grond ze laat zich niet meer door hen verstikken ze hebben haar lang genoeg verwond zonder de doornen gaat…

Doem der doelen - dacht de dichter, - Die Dorst der doornen . Donzige dunne diertjes dwalen drastisch – Degene die durven doch denken – Dreiging der demonische drempels doordringend – Doortasten dove duiven.…