Alle inzendingen over eenzaam OR wenen

gij zijt verschenen, Ik zie uw ogen in mijn ogen gaan; 'k Hoor in de wind, die langs mijn ruiten henen En door de schouwe klaagt, uw woorden aan, Zó vreeslijk droef en teer, dat 'k u zie staan, Met bukkend hoofd, om in mijn arm te wenen.…

ik heb nagedacht over later als de ijspegels je gezicht bevriezen en niet meer ontdooien zal ik mijn vers voorlezen. als een warme kaars met een gele gloed zal ik één voor één de letters lezen. ik zal bij je zitten tot de lichten doven ik zal je verwarmen met mijn strelingen alles voor je doen om je tranen te stelpen en dan tevreden weten…

une cratte de bière Entre le pays d'or et mont vent où Ça va?…

het einde van liefde begint met angst voor verlies verloren zijn de mooie dromen verloren de herinnering verloren zin gewonnen zijn ware beelden gewonnen is visie gewonnen zijn ben niet verloren ben niet gewonnen gewoon de twee verbinden zoals een refrein verliezen en winnen totaal zinloos liefde wint niet wedijver wel…

Eén kwestie staat voor mij centraal vandaag: ‘To buy or not to buy?’, dát is de vraag!…

Waarom die domme vragen Valentijn Ík hoef die keeper toch niet af te bellen Je stelt alleen maar vragen om te rellen Ik geef geen antwoord meer aan zo´n chagrijn Dead or the Gladiolus in Qatar Ook sunder Cillessen come we best far…

Tijdens het voetbal daar een plein bezetten als een oranje, kolderieke kliek met infantiel gedrag ‘en plein public’, dat wil men ons in Wenen gaan beletten. Géén Hollands stukje Wenen, aangezien ze daar het standpunt hebben: Wien bleibt Wien.…

haar altijd begreep Haar wens was echter één kwellerij want eertijds hield haar in de greep Ergens in het eenzaam wachtte zij ooit in ‘t verleden werd zij bezeerd Jaren vulden zich met haar geschrei nadat ze in haar jeugd was onteerd…

Maar kreeg geen woord gezegd, toch voelde ik het verdriet om zijn vertrek, En nu eenzaam ween ik traan om hem die ik verloor, Mijn beste vriend.…

Striemende regen. Hij fietst alleen op de dijk. Ook nog wind tegen.…

zingen voor mij een liedje van jouw eenzaamheid zingen voor mij een liedje van jouw verlangen al ben je ook de noten kwijt al kruipt de melodie nauwelijks door de regen van de liefd-lies leg uw wenen hart naar mijn eigen compositie het neurien hetzelfde beklagen deun…

Appelbloesem van het rivierenland dromen van een lente aan het water een frêle vlinder in een kinderhand met in het hart een wens voor later ach waarom lees ik nooit iets in de krant in de eenzaamheid waaruit ik groei over de bloesem van ons kikkerland herinneringen staan opnieuw in bloei.…

Maar toch gooit men roet in de pan, zwart, voor die oude eenzame man, omdat ie het joch niet zien meer kan, niemand die er bij komt hem te vereren met een bezoekje, aan die eenzame oude man, die nog maar een wens heeft en die luidt dan, mocht ik hem nog maar een keertje zien, mijn achterkleinzoon die jongen van dertien, .…

Ik zit hier nu in mijn kamer, eenzaam en alleen. Is dit nu het leven? Sorry dat ik nu even ween. Ik sluit mijn ogen en vraag aan god; Waarom moet ik mij zo voelen? Is de wereld dan echt rot?…

Bang voor koude donkere nachten, waarin ik eenzaam en alleen, om alles wat ik in mijn hart heb, stiekem en heel zachtjes ween.…

See How softly The wind blows Through my garden How gently Of love To my roses It speaks Moved By its tender touch, The roses tremble With emotion Or so It seems…

Ach, denk aan Michael Jackson, take it light; it doesn't matter if you're black or white.…

Laat mij eenzaam zijn in 't leven Eenzaam met mijn smart; En als vreugde u mag omzweven Zij alleen de rust gegeven Aan 't gebroken hart.…

Ik met mezelf en jij met meer dat ik wil versieren en geven als jij weer staat waar ik wens dat je blijft wachten tot ik weer gelukkig eenzaam ben en op jouw laatste kerst kado lijk.…

ik leg mijn dagen, al mijn kleren op de eenzame stoel van mijn hart al mijn gestes, wenen en mijn lachen smijt ik als glimmende kiezelstenen op de lange weg van het duister om daar onder de oude eikenboom te wachten op jou, op die plaats waar zich twee takken als armen liefdevol naar de maan strekken.…

Waar de kou weer spreekt ben ik het verhaal dat begint met de wens die de wakende dag vraagt om elke eenzame echo te veranderen in een belofte van warmte en gebaren die elkaar vinden met een liefde zonder zwaartekracht en ogen die beloven dat woorden van afscheid niets meer zullen uitdoven.…

daalt nog neer over niets dan harteloos kille stenen O, het leven hoeft van mij niet meer zeg ik wijl mijn ogen om jou wenen Stille eenzaamheid is wel ongeveer hetgeen mij nu nog rest in het leven Lieveling, mijn hart bestaat uit zeer edoch ik wil je alles graag vergeven…

Eenzaam hoopje mens grijs van de zorgen ik wens je een onbezorgde morgen. waar geen pijn is of verdriet geen gemis. lieve kleine vrouw ik zie in je ogen grote trouw, nooit gelogen. een sprankje hoop, op nieuwe vrinden en ik hoop, dat je ze zult vinden.…

Doe geen suiker Bij de honing, Ze is zo Al zoet genoeg - Wat nijvere bijen In alle eenvoud maakten Moet door de mens niet Nog eens dunnetjes worden overgedaan, Wat de bijen maakten Is immers zoet genoeg Is immers goed genoeg…

Hij lag op de grond Waar men hem toen vond In de vroege morgenstond Daar op die kille grond Hij was erg alleen Bijna niemand om hem heen Geluidloos ging hij heen Om hem was geen geween Zijn buren hadden geen tijd Te letten op zijn eenzaamheid Voor hen was prioriteit Te werken aan belangrijkheid…

De dagen rijgen zich aaneen Tot weken van eenzaamheid En veel langer duurt het voort. Het is een uitzichtloze tijd. De wereld om je heen gaat verder. Het tempo wordt steeds opgevoerd En als je daarover wilt praten Word je gauw de mond gesnoerd. Een oudere moet beseffen: Het is een drukke tijd!…

Ja ,deze wonderen maken mensen blij in een tijd van afstand... en eenzaam hokken bewust thuisblijven om wat vogeltjes te spotten, te leven in harmonie... met een heerlijk glaasje wijn erbij!…

Met de hand over zijn hart werden de dagen glad gestreken een lang gekoesterde wens doorstroomt zijn oude lijf zijn vuist milder geworden ondersteunt in mindere tijden de levendige beelden in het hoofd alle droombeloftes ten spijt doen zijn verstilde hart aanwakkeren tot levenslust als wapen tegen eenzaamheid.…

ik ween om het onbereikbare zoals vogels in herfst, gevleugeld, de steekwonden in schaduw van eenzaamheid ik zie een schaal van volle manen hoe ze de tijd verzwijgen het zachte kussen, de ontrouw wit of zwart, dat door de nacht liefde weegt, de schepping overeind houdt en waar het bloed vloeit, keert en draait in donkere stromen…

so I guess that thy art incomplete alike or art thou good a friend and thus believing firm applaud thy must Though poetry is not my thing my roerbak sells, thou art buying…