Alle inzendingen over eindeloze

in een halve zon de schaduw sloeg al om op mijn balkon zag ik je buiten droomde me jouw hand jij liep daar zo parmant het rode koppie in de wind op eindeloze benen ik haakte aan jij liet me gaan een jochie als zovele maar je herkende toch mijn lichte blauwe ogen nog pofte voor jou echt speciaal kastanjes de eersten van dit…

hoe lang kan een tel zijn op 't moment van vertrek je raakt dan aan de stille waarde en leven met liefde wordt toegedekt onderwijl we elkaars hand dragen op weg naar daar, de rustende aarde hoe lang kan een tel zijn wanneer dichtbij, als nabijheid voelt proef dan van zoete woorden ook als een ervan al raakt aan overvloed maar soms zegt zwijgen…

een zachter herfstbeeld: dit eindeloze sterven werpt zijn vruchten af…

eindeloze verkwikking laat me sidderen.…

Ik droom ons het is een gegeven Ik droom ons in eindeloze uren Ik droom ons en vraag me niet waarom…

Als de wereld niet meer zou draaien in het eindeloze blauw, dan was er geen dag verloren want mijn wereld draait om jou.…

Een eindeloze verte, Om mezelf in te verliezen.…

Zonder jouw woorden is de regen mijn minnares die blijven wil met eindeloze gedachten die jij liever vergeet…

[Haiku] Eindeloze nacht boven een zee vol zeilen waarin maanlicht bolt.…

Zo zal het zijn Die verbergt het zelfs, de eindeloze pijn Niet meer, niet minder Ooit, Ooit, zal je daar zijn Zo zal het zijn…

Uit de wirwar van stengels, van grassen, van granen, reiken ontelbare papavers naar de wolken, naar de zon, naar het eindeloze blauw.…

het trage tikken van de klok benadrukt statig de gestolde stilte op zondagmiddag is mijn venster op de wereld de doodse eindeloze straat waarin zelfs de hond zwijgt en slaapt het hart kan de oppervlakte niet bereiken om op de tong te liggen in deze onbeweeglijke uren glijden mijn ogen voorbij de horizon naar de eindeloze sterrenregen…

in deze eindeloze vlakte waar tekens door het luchtruim zweven totdat zwaartekracht hen op de knieën dwingt en ze samensmelten tot een ongenaakbaar fort in deze vlakte zonder begin of einde waar het laaiend wit onverbiddelijk op poorten beukt totdat de storm uitgeput gaat liggen en ik mijn oren niet langer verborgen houd in deze eindeloze…

Het eindeloze staren.…

Als een rozenblad in een eindeloze regenbui Hulpeloos en zonder doel struin ik rond ik weet niet waar Maar als een rozenblad nat en doorweekt zo voel ik mij…

Je tong druppelde woorden in mijn oor Ik glimlachte en besloot te antwoorden op jouw verlangens we verloren ons in een eindeloze regenbui...…

De dagen zonder einde in een eindeloze tijd meer van niets niets van meer in een meer van niets vergetelheid maar ik durfde te geloven in jou en mij jij hield het voor gezien maar alles is anders zo zonder jou…

Alleen de wetten van de natuur Zijn van eindeloze duur.…

Eindeloze stilte die ons verbind, Het lot is ons goed gezind.…

Ik moet in mijn eentje de eindeloze treden tellen tot ik eindelijk buiten sta. Geen arm die me begeleidt bij het afdalen tree voor tree, de trap laat zijn einde niet zien een eindeloze reis naar benee. Maaiend met de armen om wat was vast te houden, grijp ik in de leegte.…

Ik moet in mijn eentje de eindeloze treden tellen tot ik eindelijk buiten sta. Geen arm die me begeleidt bij het afdalen tree voor tree, de trap laat zijn einde niet zien een eindeloze reis naar benee. Maaiend met de armen om wat was vast te houden, grijp ik in de leegte.…

gedichten zijn niet meer maar ook niet minder dan een eindeloze vlucht van wolken langs de hemel waartussen soms een zonnestraal tevoorschijn komt en mij recht in mijn hart raakt…

Zo'n stip in een eindeloze oceaan maakt je bewust van je sterfelijk bestaan.…

ze schuifelt gekromd handen vertekend door tand des tijds langs deuren met verscholen verleden eindeloze linoleum gang startbaan naar de dood…

Het is een eindeloze rij van verslaafden aan drugs of drank, roken of reizen, vissen of vrouwen Je zult ze de kost moeten geven met mij erbij want ik ben verslaafd aan leven…

[Perzisch kwatrijn] De eindeloze oceaan wekt weemoed nu mijn voeten staan waar blanke zeilen bolden bij 't licht van deze lage maan.…

zo ver van de dag de eindeloze uren voel jij mij verder dan meer zo ver van hier herken jij mij mijn hart in dat van jou we dromen een ster en vergeten…

Gebrandmerkt door leegte In een eindeloze mist Vacuüm getrokken In het diepste diepste zwart Mijn hart geamputeerd En ik schreeuw en ik huil en ik vloek en ik tier Geluidloos.…

Het geluk zwelt in me op als een ballon naar de hemel Jouw adem in mijn hoofd zorgt dat ik mijn stem vergeet Alleen eindeloze zoenen met jouw spiegelbeeld kunnen me nog gelukkiger maken…

De avond tekent een gezicht met de rode gloed die blijft vragen naar de ogen die het licht doven omdat ze niet meer wachten op de maan die al zijn schaduwen met een eindeloze eenzaamheid aan sterren bedekt…