Alle inzendingen over engelenvleugels

Niet alleen de sneeuw vlucht stiekem naar beneden mijn gedachten vloeien mee Even geen ellende geen verderf Alleen witte eenvoud Een veilig laagje bedekt de zorgen Bergt ze even op Even langer Voor altijd Witte eenvoud waakt Vergeet me niet...…

Engelenvleugels op haar rug getatoeëerd en toch deed zij nors...…

Roep Sint-Elisa en verberg je onder haar engelenvleugels!...…

een uitwaaiering gelijk engelenvleugels as in verstrooiing handen gevuld met afscheid geven zachte tranen mee…

laat mijn woorden dan bij maanlicht van sneeuw zijn een siddering, een beetje wonder zoals zilverglans, mild in bomen het onbekende dat zich over het leven buigt; een vinden of ontwaken in trillend teder en in dromen wij samen in witte kruinen de engelenvleugels tegemoet…

En dat het gesprek dan wegviel en je het ruisen hoorde van engelenvleugels. -------------------------------- uit: 'Tirade', jrg. 53, 2009.…

Een Engelenvleugel streelde mijn wang een stem die sprak: "Wees maar niet bang, een zieltje van ver hier vandaan, heeft jullie uitgekozen om te kunnen bestaan". Zachtjes horen wij als bevestiging een kreetje vlak naast mij, onze dankbaarheid is overweldigend en stemt ons blij. We beseffen, dit pasgeboren kindje is een wonder.…

zoek ik de grenzen op van wie ik ben in gezelschap laat ik mijn lichaam deinen mijn ogen verwachtingsvol verscholen achter een goudgordijn van lange haren lonkend als een ster, met getuite lippen om te voelen hoe het is om wereldberoemd te zijn en dan des te meer mijn vaagheid te ervaren verscholen achter grote ogen, als een kind in engelenvleugels…

Ik heb mijn engelenvleugels om jouw ellende heengeslagen, maar je wil me liever doden. Dat bedoel ik nou. Waarom geef je me niet de liefde, die mij toekomt? Doe je zo wreed en extreem het tegendeel, sirene, je wilt blijkbaar mijn ondergang, maar ik heb je nog steeds intens lief en wraak raakt me niet.…

redde ook onze dochter van neervallend geweld op de seconde nauwkeurig eeuwige dankbaarheid betoon ik reeds hier niet alles is toevallig uw hemel is engelenrijk en ook nog zo vol muziek mozart en bach musiceren toch wil ik graag nog blijven geregeld toeven in de armen van mijn lieve anna catarina mij zo zacht beschermend als witte engelenvleugels…

Ik zal verlegen staan tussen verloren geheimenissen tussen vuur en haard Dan het licht in ere herstellen in den minne schikken tussen werkelijk en waar De bladeren zijn als engelenvleugels die spiralend dwarrelen waar ogen schijnen Denkend aan een vloeiend moment raakt jouw vlinderige blik mij aan Vonkend in het licht van jouw bijzijn…

De beelden worden steeds gekker en Selma komt in een trouwjurk op mij af, terwijl ze wappert met haar engelenvleugels en op de achtergrond de overleden leden van Viola Beach 'Get to Dancing' uitvoeren. Ze omarmt me van achteren en daarna kruipt ze heel teder in mij, zodat onze zielen volop versmelten.…

mijn moeder die kunstenaarsbloed in haar aderen voelde knutselde met haar pianovingers daar twee grote engelenvleugels mee, die ze lieten verbronzen. boven de schouw hield dat kunstwerk voor ons woordeloos een opdracht in. dit zijn jullie vleugels , vlieg vogelvrij! plus est en vous! laat je door niemand knechten.…

Liefste, ik wens je het allerliefste toe en de troost van engelenvleugels, die je in de kilste kilte weten te verwarmen als eeuwige kolenkitten.…

Ik sla mijn arme armen om jullie heen als bibberende engelenvleugels, waarvan de veren uitvallen, zie, ik ben een naakte kip en kan jullie ook niet helpen! Wij mannen zijn net zo eenzaam. Jullie kunnen ons ook niet helpen. We gaan allen kapot door onvermogen en onmacht. God is een rotzak!…

Ik heb je getatoeëerde engelenvleugels op je zorgzame rug diep gestreeld, even dacht ik ze tot leven te wekken, maar je gromde me teveel. De vlinder boven je sappige billen heb ik maar met rust gelaten, omdat je anders misschien wel een dolk tussen mijn ribben zou steken.…

Je zuchtte uit als een miskende koningin, terwijl je engelenvleugels opgevouwen werden, gestrijkt en wel opgeborgen, omdat ware genie geen sporen nalaat.…

De wereld rondom ons kan ons even niet meer raken, het gaat nu tussen jou en mij 'vergeef het mij', 'vergeef het jou', en laat je zacht door engelenvleugels dragen. Het is om mijn niet kunnen dat ik nu verdriet, mijn menselijk ego dat mij zo verried. Heel zacht streel ik weer jouw zilverwitte haren.…

lopen en oneerlijke bejegeningen, ik streelde je stoere rug, wilde wel veel verder gaan, maar voelde dat als ongepast, immers, je was zo verdrietig en verdriet heeft niets met erotiek te maken, vooral voelde ik je leegte, dat je leeggelopen was als een oceaan van liefde, die wreedheid probeer ik nu tot moes te hakken, je slaphangende engelenvleugels…

,speurt sneller dan het hoogste licht, dwars door de stalen muren van een ziekelijk vermagerde,hypocriete kosmos, teder bloeiend in zijn noodlottige val, gillend als een kamikaze-piloot, omdat het plebs woont in de kastelen en de adel vreet uit vuilnisbakken, ik gris de angels uit zijn handen schrijvend met de spitse toppen van engelenvleugels…

'k Leg mijn hoofd nu even in Gods schoot en vraag engelenvleugels mij te dragen voor de komende dagen gevuld met duizend en één vragen. 'k Wil het lot niet meer uitdagen in genot dat het verstand doet vervagen. Het is de pijn van nu niet waard. Dat liefde vol begrip verzachtend moge zijn. 'k Heb nu mezelf wel even nodig.…

Ik weet niet waar mijn geest naartoe vliegt, of ik als een heks op een bezemsteel zit en bommen werp op doelen die het verdienen, of dat ik met engelenvleugels eenzame harten verwarm en droeve zielen opbeur, ik ben er niet echt bij, weet wel dat ik van alles doe, want iedere ochtend word ik supermoe wakker van mijn merkwaardige nachtwerk.…

hoe jij met jouw rechterhand over de cellosnaren strijkt, alsof jouw lichaam er voor gemaakt is, zo vloeiend soepel beweeg jij met de toonvariaties mee, door de Godin gevoed en bestuurd, met een strijkstok, die uit de verste, donkere diepten van het klankkastheelal de meest fijngevoelige kleurnoten tovert, als het troostrijke ruisen van engelenvleugels…