Netgedichten

netgedicht (nr. 28.918):

Mijn zwijgen

'k Ben alleen hier aan het water,
alleen aan d'oevers, de waterkant.
'k Wil mijn ziel wat laten varen
niet mijn lijf of mijn verstand.

'k Wil zo voelen
de zachte kracht van dragende liefde,
wiegend op de golven van het leven,
eb en vloed overleven.

'k Leg mijn hoofd nu even in Gods schoot
en vraag engelenvleugels mij te dragen
voor de komende dagen
gevuld met duizend en één vragen.

'k Wil het lot niet meer uitdagen in genot
dat het verstand doet vervagen.
Het is de pijn van nu niet waard.
Dat liefde vol begrip verzachtend moge zijn.

'k Heb nu mezelf wel even nodig.
'k Sluit mijn armen om me heen
en wieg me even troostend.

'k Wil dan luisteren naar het ruisend riet
en m'n eigen zwijgen
om dan weer door te gaan.

Hier aan 't water,
'k weet het zeker,
wordt mijn zwijgen wel verstaan.