Alle inzendingen over filosofie

Als de most*, te nauw bedwongen, Lijdt en worstelt, lijdt en zucht, Zonder adem, zonder lucht, Zie, dan doet hij vreemde sprongen; Zie, dan riekt de ganse vloer Naar de dampen van de moer*: Alle banden, alle duigen, Die het vrij, het edel nat Hielden in het enge vat, Moeten wijken, moeten buigen Voor de krachten van de wijn, Hoe geweldig…

Leven is lopen door poorten van geluk Kerkers vol boetedoening Zeeën vol tranen gedreven op wolken van hoop inktzwarte nachten van angst bloemenvelden vol liefde torenhoog genot geklemd in momenten van berusting creatief zoekend naar de waarden van het leven leven is leren lopen door alle facetten die je gegeven zijn.…

Je ziet een voorland in je hoofd, een filmzilveren denkblad in lichtringen, sierstof in stormzicht, vlamflarden, fluwelen denkwee wat je handen niet kunnen vatten, dundoek over je ogen om je nog blinder te stemmen, woorden, die, uitgesproken, bruisend als natrium opgaan in het verlangen naar de heimwee die je nog nooit gevoeld hebt, naar de chromatiek…

Open uw oren en wil horen de ijle kanken van het stille slapen. Wees rustig blijf kalm als een woordloos gedicht dat onleesbaar vult het wit van onschuldig papier. Refrein na refrein zingt het zijn lied van de leegte van het eeuwig slapen van het onhoorbaar zijn.…

Eeuwig dansen de atomen in hun eindeloze stromen. Snel en licht, traag en zwaar springen de dansers door elkaar. Zij scheppen ons het licht, de wolken en vormen de geest der volk’ren. Brengen kleuren in ons hart maar zijn ook vaak de bron van smart. Doch, de dansers zijn de dansers niet en wat je ziet dat is er niet. Alles om ons heen…

Als een vlinder licht en vrij, danst de geest, als ware zij, wat zij al immer dacht te zijn. De bron van ons intern bestuur, de kroon der wordende natuur, de voeding van ons menselijk brein. Steeds hoger naar de sterren toe, het groeiend weten lang niet moe, ontsluit de geest het kosmisch drama. De kleinste deeltjes zijn haar al bekend,…

Lachend kijkt zij over de rand van haar glas, ja, verdomd het is een cirkel, kijk maar, rond, begin noch einde een verdwaalde traan veegt ze weg uit haar ooghoek voor dat hij de kans krijgt zich te vermenigvuldigen weer neemt zij een slok bekijkt plots alle hoeken, rechts van haar, aan vier kanten ziet zij zichzelf spiegeltegels,…

De twijfel aarzelt in mij. Met achterdochtige vingers wil je mijn woorden aanraken. De mutsaard geurt. En de liefde is een lijf aan lijfgevecht zeg je. Een zegswijze: de woorden worden handtastelijk. Ademend in een fragment van tijd, om wat ik verneder tot geloof zo ontsta je langzaam uit je naam. Een hoogvlieger wordt neergehaald binnen…

Iedere snaar trilt van verlangen zwart en wit dansen geluk elke toon wordt warm gevangen in de klanken van een heerlijk stuk Na de harde zware noten als requiem op papier gezet vliegen vleugels onverdroten door elk refrein en ieder couplet Met de dood als laatste halte het pedaal nog eenmaal aangeraakt krijgt het opus magnum gestalte…

In hemelse gedachten Van perfect schuin Lijkt ieders schemer Herbouwd uit puin In kort bedwingen Van wrange pijn Lijkt bitter water Gerijpte wijn In minzaam spotten Zonder respijt Vernauwt de waarde Van menselijkheid Zo onbeduidend Immer banaal Verdringt exploten Creëert verhaal…

Woorden hebben haast struikelend halen zinnen op volle snelheid in en verdwijnen in het bochtige niets snel, snel, tijd tekort zoveel te vertellen op de snelweg van de duistere nachten waar de vluchtstrook uitwijken mogelijk maakt en verhalen onbesuisd racen elk rood stoplicht wordt genegeerd zal de tijd geschreven woorden inhalen…

Flonkerend als een fontein, sprankelend en dansend boven de machtige zee van het orkest de viool die zingt zijn meesters roem door de eeuwen heen de klanken van de eigen tijd, de klanken van weleer, zij binden wat was, komt en wat is de blijvende schoonheid die steeds weer ontroert, die altijd weer boeit. De mens, een vleugje natuur…

In het prachtige Friese land worden letters woorden. Niet gebonden aan regels schrijft het verhaal in hartstochtelijke zinnen zichzelf naar het einde. Langs oneindige wegen in het prachtige polderland waar de natuur haar eigen gang nog gaat, ongebonden in groei en bloei, vindt het leven in volle pracht vloeiend de dansende kleuren…

Terwijl de wind de wolken telt Schreeuwen schapen om verloren momenten Rollende donder Een hijgende horizon wacht even Maar rent toch verder door de regenboog God leeft Het hart klopt sneller dan rijen regendruppels Niet luisterend naar lege verre vergetelheid Liefde Kogels ketsen af tegen verre oorden Maar het zuivere zien geeft ze…

Wat hinder! ’t is een gewone dag Een maandag Voor de één een beetje geluk En voor een ander minder Begin van ‘t leven voor een pas geboren kind Afscheid van een goede vrind Tevredenheid voor wie er nog in gelooft Gramschap die de geest verdooft Liefde en licht Haat afleesbaar op een donker gezicht Een nieuwe start of de herhaalde dagelijkse…

in deze botsing van ongelijke werelden breekt het woord barst en kraakt onder het olijk jolijt van eeuwige paradoxen levert enkelvoudige letters aan het edelachtbare Hof en de betere huizen geblakerd hun tradities en rijk verleden ogen en oren koloniseren gewetenloos de lamme hersenen beheren strategisch spraakkunst en bloedsomloop…

Ik loop voetstappen in het natte zand de ruisende zee raakt mijn oren, ziende blind wolken mijn gedachten de lucht in grillige grijze vormen zwerven naar de verte flarden mijmeringen maken van de kim ’n gerafeld koord, ik voel de wind mijn spinsels verjagen ik kijk omlaag en zie de zee mijn voeten kussen…

één woord zegt niet al te veel maar als de woorden gaan groeperen met elkaar en met tekens voor lezen kunnen zij gaan spreken als een zin je mening is wel degelijk van belang wanneer je hem maar motiveert met zinnen waarschijnlijk kun je nu ook begrijpen dat mijn woorden niet altijd kunnen raken…

ik sta nergens op maar zou graag willen dat je naar me luistert probeer te begrijpen dat je niets meer bent dan wie dan ook daarom sluit ik niet af er is altijd een opening om te communiceren…

Langzaam schuiven doorzichtige wolken langs het dunne licht van ’n sikkelvormige maan, die mijn door ranken omzoomde raam als kader koos voor een toverachtige prent Voorbij gedachten vang ik de stilte in dit levende moment het is te kort, te kort…

wanneer de nacht de dag weer kust de ochtendgloed gaat komen dan dringt de werkelijkheid zich op vervagen alle dromen wanneer de dag de nacht weer kust de duisternis gaat komen vervaagt de hele werkelijkheid door nachtelijke dromen…

In mijn eentje op de late avond die neigt nacht te worden onststeek ik een kaars en een sigaret onthoofd ik een biertje en mijn eenzaamheid het kan me lichter wegen juist terwijl ik er met licht om treur.…

Bij het ruisen van uw bomen Leeft gij matig en tevreên; Roept geen mensen om u heen, Ziet uw gasten gaan of komen Zonder leed of zonder lust – Snoevende op uw wijze rust. Gij beschimpt de kalverzeden... 'Eenzaamheid is ’t bangst verdriet: Bomen – zegt gij – spreken niet. Smaak uw groene eentonigheden! Onder mensen, in de stad…

Staand op de brug, die alle oevers bindt, kijk ik naar het theater van het zijn. Ik voel de verbondenheid van het bloed in mijn aderen met de brede stromen onder mij. In de eindeloze strijd van het “ik” en het “niet-ik” wordt de liefde gedood. En toch zij sterft niet, maar herrijst als een Feniks uit de as van het mededogen. Alles…

enkele vragen onbeantwoord en toch een goed gevoel want soort zoekt nu eenmaal soort dat scheelt een heleboel…

geruisloze winden dragen het stof dat valt op de daken van de huizen die hier ooit stonden in mijn dromen knarst het tussen de van water ontvloten tanden achter de droge ruwe lippen van mijn mond de universele ruis zaait zich overal, in visie, zicht en verstand, en doorheen het verglijden van het besef van tijd ziet de vreemdeling toe hoe…

Het leven zit vol valkuilen vreugde en diepe dalen het merendeel is om te huilen zorg het beste eruit te halen. Het leven is niet zo maar leuk probeer 't interessant te maken lig van een grap in een deuk hoor bewust de kikkers kwaken. Het leven kán mooi zijn als je er voor open staat leef realistisch, maak het fijn distantieer je van…

Dromen, ze zijn de heersers van de nacht maar verdwijnen weer tegen de morgen, een waardevolle bron van kracht om te vechten tegen al je zorgen Dromen, zwevend tussen de sterren en verre planeten landen op de heldere maan, even alles mogen vergeten even weg van dit aardse bestaan Dromen, waarin ik van wolk naar wolk loop genietend van…

Zijn handen bevatten naar velen geloven de kern of het leven ons laten ons doen wat ons geschiedt gebeurd overkomt zijn naam veel geprezen aanbeden bestreden omschreven gelezen bezongen vervloekt ontcijferd zijn boek van boven gelezen alles komt goed komt voort uit zijn woord door ons nooit gehoord slechts te lezen…

Toen ik niets meer deed wist ik wie ik was van alle mogelijkheden nog het meest simon vinkenoog uit stilte ontstaan af- en aanwezig, warm en koud, waterpas. Wat ik tot nader order was bekend en onbekend niet langer meer dat maar een en al oor in de wetenschap dat --------------------------- uit: Gedicht, 1975.…