Alle inzendingen over gedoofd

Verbannen en vergeten tussen ijskristallen muren Vertwijfeld warmend aan gedoofde vuren Broos, toch onbreekbaar ...dit bevroren hart Hoop, neemt afscheid ...als de nacht verstard…

je zit al niet meer in mijn hart dat heb je goed verbruid mijn lijf is uiteraard der zaak ook niet meer voor jou (toegankelijk) nu moet je ook nog uit mijn hoofd dan is het vuurtje echt gedoofd en o ja: systeembeheerder, kan ik voortijdig mijn wachtwoord wijzigen?…

“Ik vind dat ook bij ons in Slotervaart De sierverlichting en reclameborden ’s Nachts allemaal gedoofd dienen te worden, Want zo wordt heel wat energie bespaard. En wordt het toch te donker in ons land Dan steek ik wel een auto in de brand.”…

ik hoor het weer die akelige stilte in mijn hoofd ik hoor het weer niks is gedoofd ik hoor het weer ik word echt heel bang ook van die enge schaduwen op het behang…

ze snijdt het vet aan en verdeelt eenzaamheid over niet gedekte borden omringd door stoffige kandelaars die al even geen kaarsen meer dragen daar het vuur te vroeg gedoofd is al wat rest zijn koude lakens…

Herinneringen aan een leven Zitten in een warrig hoofd De enkele heldere momenten Worden vluchtig, zacht gedoofd Met een glimlach om de lippen Nagenietend van een liefdevol bestaan Ben je hier, maar toch ook mijlen ver van hier vandaan…

slechts een uil nestelt hier nog binnen gewijde muren ruist in de geur van gedoofde kaarsen nog een vrome psalm schuilt de toren tussen stokoude bomen in lome vergetelheid…

daarboven staan de sterren kan ze alleen niet zien maar als de wind nu draait dan.... heel misschien als de wolken zijn verdwenen en de lichten zijn gedoofd zie ik de hemel... zoals jij me hebt beloofd…

Ik ben op Totaal verloren Het heeft mijn ogen Uitgedroogd De woorden kunnen Mij doorboren Nu is de vlam In mij gedoofd Ik ben verlamd Ik ben verdoofd Want niemand heeft mij Ooit geloofd Mijn hart gebroken Mijn ziel vertrapt Door het leven Ingepakt…

naarmate het perkament voller geschreven wordt raakt de inktpot leeg onheilspellend zijn de donkere wolken die zich rond de maan scharen sierlijk kringelt rook gedoofd de kaars niets meer dan de naakte waarheid…

naarmate het perkament voller geschreven wordt raakt de inktpot leeg onheilspellend zijn de donkere wolken die zich rond de maan scharen sierlijk kringelt rook gedoofd de kaars niets meer dan de naakte waarheid…

ooit zal ik je helemaal vergeten na een onbewust bevel om stilte het dichtslibben van geheugen en dan niets meer kunnen weten dus laat me nu genieten van je zweefvlucht in mijn hoofd je naam je woorden warm herhalen ik wil vonkjes voelen als de herinnering is gedoofd…

Een stroom van literaire zinnen, Komt in mij op, vaak onverwacht Ik wil dan dingen gaan verzinnen Ga daarmee door tot in de nacht De mooiste zinnen in mijn hoofd, Krijg ik niet op papier Mijn dichterskaars wordt dan gedoofd, En weg is mijn plezier…

Weer een ster erbij In mijn hemelgalerij Nog even en jullie zijn een kroon Van ieder dierbaar persoon Een juweel van de nacht In mijn hart zit jullie kracht Herinneringen in mijn hoofd Zullen nooit worden gedoofd.…

er is geen oor dat dichtgenaaide spraak hoort elk woord blijft steken in mondmoeras, in weerwil tegenzeggelijk, onwaarschijn, veredeld gedoofd als een stormvulkaan onder zalvend oppervlak ik hoor een voorschot op onredelijke stilte…

Tot de wind zich legt en het vuur is gedoofd, de melodie blijft klinken. Eindeloos.…

Ik wil jou verwijderen wissen uit mijn hoofd de vlam die nog wakkert moet worden gedoofd Ik wil jou verwijderen je echt nooit meer zien niet meer aan je denken omdat ik dat niet verdien Ik wil jou verwijderen mijn hart is moegestreden jou voor altijd verbannen want ik heb genoeg geleden…

dromerige blikken doen vermoeden dat verlangens nog niet gedoofd zijn de hunkering in haar ogen verraadt het geheim van haar hart zijn betoverende lach laat haar ontwaken uit een verre droom waarin ze even was vergeten hoe mooi de wereld eigenlijk is…

Zijn levenslicht was snel gedoofd Hij viel te hard, verloor zijn hoofd De beul zei, toen hij 't schavot verliet Je bent half broer of je bent het niet (ter herinnering aan de executie van Barzan, halfbroer van Sadam)…

wandelen met mij nooit verder en veel dichterbij mijn hart en in mijn hoofd laten zij zich vinden in hun eigen stralend licht dat nooit wordt gedoofd...…

Toen straks zonder licht Je fietste en wandelde en omkeek en je toen Verstopte in het donker Toen hij snel licht Gedoofd toch vond wat hij zocht en Je zomaar sloeg en andere dingen Toen hij je pakte en ook Het licht uit je bestaan als een dief of erger Is toen altijd in het donker In je hoofd…

Wuift de wind mijn zorgen weg nu ik op het naaktstrand beschutting zoek achter gedoofd vuur ik pluk een pen uit stekels van de egel die zich oprolt in mijn keel en mijn woorden smoort voetschilder zal ik zijn in alle stappen terug.…

De glinsterende lichtjes aan de kerstboom zijn gedoofd… Het blijft gonzen door mijn hoofd... een fietsend kind werd aangereden en was op slag dood langs een wegberm staat een kruis met bloemen omhangen en een chauffeur zit met een wrang gevoel gevangen.…

waar vervlogen hoop dromen vult een hart laat smachten in eindeloos geduld knaagt de eenzaamheid door herinneringen verlangens naar wat is geweest voor eeuwig verdwenen als schemerlicht gedoofd waar vervlogen hoop harten berooft…

Een vlam wakkerde het vuur der hoop aan nadat je alle inspanningen had gedaan tot je besefte dat het vuur weer was gedoofd door gedachtenregen in je hoofd uit een hemel van gezond verstand. Je hart kreeg de verscheurende melding: “Brand Meester”……

in dit licht gedicht hoort men alleen de zwakke echo van gedoofde klokken lopend over grind, dat hoort bij rouwen, graaf ik het graf van vertrouwen ik kwam zag en verloor ik ga maar, stilaan, weer op mijzelf bouwen…

zon gaat onder kaarsen geven licht wijn wat warmte fles geleegd kaarsen gedoofd dansen plots glimmende lichtjes overal om ons heen vuurvliegjes ze beamen dat het goed is natuurlijk de natuur benadrukt ...…

De ochtend nog koud en zwart de tuinlamp - op zonne-energie - gedoofd ik zoek op gedichten.nl naar wat warmte voor mijn hart soms vind ik een juweeltje een gedicht als een prieeltje dat gedicht is als het licht van de eerste ochtendzon en belooft voor de dag iets goeds.…

INKIJK Terwijl de dag Sterft en roemloos In haar oude Licht ten onder Gaat - kijk ik Bij mijzelf naar Binnen - door Groez'lig glas Ontwaar ik een Huis waar alle Warmte uit Verdwenen is En alle lichten Zijn gedoofd…

De droom in de slaap het licht wordt gedoofd sterren verdwijnen in nachtblauw op ongebaande wegen De aarde wordt gevoed stopt zich vol aan goed wacht op zaad geboren waaruit het vuur ontstaat van weer een nieuwe dag…