Alle inzendingen over gedoofd

Gravend naar een herinnering Zoek ik in ieders hoofd Het verhaal dat zoek is In gedachten gedoofd Schreeuwend om aandacht Hoor ik je adem tegen mij aan Onontkoombaar Te dicht bij mij vandaan Onwetend van wat komen zal Sluip ik van je af Ren ik naar je toe Stilstaand bij je graf…

een kwelgeest vecht met mij in een doodlopende straat die het waarom steeds dieper uitholt zodat mijn denken het gebroken wezen niet verstaat en in het hart lijkt de hoop gedoofd, wordt vreugde gelaakt de dag weet zich al jaren van vrijheid beroofd (fictief)…

verbonden middels de natuur deelden wij de schoonheid die op onze pad terecht kwam met alle liefde ook al is jouw lichtje nu gedoofd zullen wij elkaar blijven ontmoeten in een bloem, een vlinder, een bij met alle liefde…

Zij prefereert de nacht als duizend sterren haar verlichten de maan voorzichtig lacht zij haar stappen zet heel zacht naar het land van dromen zolang als men in haar gelooft wordt haar lichtje niet gedoofd en zal haar zilveren stem steeds klinken in de kille koude nacht…

De man die altijd goud in handen had De man met twaalf Edisons op zak De man die vele zangrecords verbrak De man die twintig TMF-awards bezat Hij ging voor hem volledig onverwacht failliet Zijn licht is nu gedoofd: rest slechts zijn benefiet…

Misschien wanneer je op een avond langs het strand loopt mijmerend over de zee die steeds weer land verplaatst en wast nadat zij nieuwe golven vond in haar verzinken zul je begrijpen dat er ook een morgen komt al heeft de nacht mijn schaduw nu gedoofd…

licht in, licht aan de duisternis valt in daglicht valt weg en de zon kust de zee sissend valt een vlammend betoog mij ten deel, licht uit donkere wolken, oplichtend water de dag gedoofd een verschil van dag en nacht…

Als morgen mijn ziel mijn lichaam verlaat Weet dat mijn liefde voor jou niet vergaat Als morgen jouw verlangen voor mij is gedoofd Weet dat het jouw liefde is waar ik in heb geloofd Als morgen de dag met een glimlach begint Weet dat ik gelukkig ben ik voel me immer bemind…

ijzig giert de wind door stadse straten afval schuurt langs muren verdwijnt uit het zicht van gedoofde winkelramen een dakloze vrouw ziet met lede ogen de geest haar fles verlaten verbogen, schuifelt ze door stadse straten zal er nog plaats zijn voor haar?…

er is zoveel gebeurd de laatste dagen dat mijn hoofd een braakliggend land lijkt te zijn waarop niets kan groeien dood als de dood die mij voor ogen is gekomen een kaars gedoofd in de koude aarde waarboven de stille blauwe hemel een witte wolk wachtend hangt…

er wordt te veel gezegd te veel beloofd te veel uitgelegd waarmee de kracht van woorden worden gedoofd geen woorden maar daden de schouders er onder zetten de afbraak van taal beletten woorden moeten weer opnieuw worden gewogen en die te veel hebben gelogen moeten we schrappen desnoods verdagen tot ze er niet meer toe doen…

Badend in het zweet Zoekend naar verkoeling Het vuur van verlangen Nimmer gedoofd Depressies achterlatend De gezondheid is weer blakend Emoties onbedwongen Rituelen in het hoofd Dansend in de nacht Aanschouwd door alle sterren Als een inheemse indiaan Het is weer volle maan…

het licht is niet meer jouw groengouden ogen zijn, in ongeloof, gedoofd zoals jij zwom in gratie en mij bewoog, het is niet meer je kwam boven drijven oppervlakkig edelmetaal kleurde jouw wereld je ogen braken, mij en water de nacht lijkt aangebroken ik had een gouden vis…

Ik val in liefde mijn lijf wordt warm van boven tot onder sta nu in vuur en vlam meer onder dan van boven en sprinklers gaan nu sproeien mijn vurig vlam doven liters water komen er aan te pas groeien uit tot grote waterplas vuur en vlam zijn gedoofd voornamelijk van boven.…

Je strooit stilte voor mijn voeten door duistere gedachtengangen slechts jouw licht schaduwt mij dat ene sprankje hoop vervliegt vuur en vlam zomaar gedoofd door het gitzwarte bestempeld hier tastende in het luchtledige mij wentelende om jouw as verwaai jij, mijn wervelwind…

Eén nachtje slapen, dan is 't weer zover Voor dat TV-icoon uit het verleden Wiens eerste loopbaan wegvalt bij z'n tweede Als schijnsel van 'n lang gedoofde ster Door ieder lichtjaar, elke tijdsbarrière Loodst Van der Togt zijn supplementscarrière…

Het vuur in Tokio is weer gedoofd, En de medailles zijn weer omgehangen, Nu gaan we drie jaar naar ‘Parijs’ verlangen, Daar worden nieuwe prijzen uitgeloofd. Maar wie écht won, - ik voel het aan m’n water - Dat horen we misschien pas járen later.…

Vallende ster Het Katwijks strand met al zijn sterren Heeft boven en hier benee zijn licht Wellicht dat eens een ster zal vallen Wegdrijvend in de zee zo uit gezicht En als ik meedroom met wie is gevallen Dan valt het leven plots niet zo meer mee Heden zijn levensvlam gedoofd Morgen kan ook mij dat treffen En ik ben zelfs nog nooit…

mijn hand kruist de vier windstreken terwijl mijn stramme benen op de versleten plank pijnlijk wenen de ogen verstard gericht op een beeld van verbeelding aan wie ik mijn verloren hoop met droge tranen schenk de geur van een gedoofde kaars is als balsem voor mijn pijn in dit moment van alleen zijn…

Da’s niet het rookvrij werk dat ons beloofd is, wij komen wel wanneer het vuur gedoofd is”.…

soms spatten er nog vonkjes uit het smeulende vuur maar de rook is al opgetrokken het vlammen bedaard grijze as bedekt de nog warme kern van zijn prominente plek ieder heeft zich vaak gekoesterd aan die laaiende gloed zijn vitale straling is langzaam gedoofd maar het nagloeien voelt goed…

Vroeg in de morgen Heb ik je getroffen Nevel in de haren Door herfstgeur omringd Spinrag rond je ogen Jouw lieve blik gedoofd Klanken uit je oren Gedachten ijzig koud Diep in de nacht Liet jij me achter Mijn beminde muze Voor eeuwig altijd stil…

zij zal haar armen om je sluiten en je het hart van moeder natuur tonen Haar schoonheid herstelt de eeuwige pijn Pijn gevuld met haat door het duister een gedoofde vlam zal weer branden Als de aarde weer herstelt en de ziel weer terugkeert in jullie koude harten der haat…

Ik kijk wel maar ik zie niets De wereld is donker De lichten gedoofd Ik luister wel maar hoor niets De wereld is stil Geluiden verstomd Ik tast wel maar ik voel niets De tastzin verkild Vingers verdoofd Alleen het hart klopt nog De geest maalt Het bloed stroomt…

Zijn fijngevoelige woorden en mooie werken vullen mijn ganse hoofd Ook 's nachts wordt de passie niet gedoofd. Overdag doe ik mijn ding, op de automatische piloot; Verliefd worden op de muze, ik had dat nooit geloofd!…

een greep uit zijn werk bezorgt mij nog altijd een gevoel van thuiskomen warmte als een deken waaronder je het geluk kunt vatten met m'n neus in zijn gedichten en de tijd van 't jaar buitengesloten waan ik mij voor een ogenblik 'het rookwolkje voor god' zachtjes omhoog stijgend uit het smeulende pijpje dat nog niet is gedoofd…

baad maar in lavendel maar het water woelt de côte d'azur in geurig grasse het bloemenparadijs waar jij verglijdt ontspant en snakt naar de ultieme rust van dit lokaal extract heb je zon beloofd de kaarsen zijn gedoofd na een lange nacht wacht ik tot het lavendelschuim je echt ontbloot…

de vlam was gedoofd de zuurstof was op jouw liefde geroofd door een egoistische snob. Ik zag je in de stad mijn hart vatte vlam het doofde direct toen ik zag met wie je kwam. ik zei je gedag je keek me vreemd aan Het was om haar dat je mij liet staan ik liep door met een gloeiend hart en wacht op jou met smart.…

het pad gehuld in vochtige geuren van mos en vers gestapeld hout het water nog ruisend in tijdloze klanken, de stenen glanzend rond geslepen het licht getemperd onder oeroude bomen, het dorp in glooiende rust de avondzon gedoofd mijn blik met louter schoonheid gevuld…

jouw schoot heeft mij eens gedragen in de kracht van jouw leven ik heb nooit om liefde hoeven vragen je hebt 'gewoon' alles gegeven nu zit je oud en stil in een lichaam dat niet meer wil je herkent mij niet als jouw kind al lijkt jouw vuur gedoofd, jij bent waar ik de warmte vind…