Alle inzendingen over grond

Verrot vervallen en gezakt in de grond stinkende door de regen weggespoelde stront De zogenaamde hoofdstad van Nederland zinkt van ellende en ouderdom weg in het zand Arrogantie decadentie en borstklopperij vol met stinkgrachten ergens aan het Ei Eindelijk is het eerdaags einde verhaal het dorp op palen in het rioleringskanaal…

Zittend op de grond met de muur als steun bid ik. God! weet u nog wie ik ben? En wanneer ik werkelijk ik mag zijn?…

Daar lag het dan weggedoken voor de zon alsof het bang was, om afscheid te nemen van dit winterse gevoel daar lag het dan weggedoken bij een struik bang om te verdwijnen in de diepe donkere grond daar lag het dan eenzaam in een hoekje bang om gezien te worden door die grote warme zon daar lag het dan dat laatste, kleine hoopje sneeuw…

in spin, de bocht gaat in en spring draai het touw stevig rond dubbele zwiep voeten veren licht als veders van de grond uit spuit, de bocht gaat uit rennen, draaien, keren dubbele zwiep en luchtig passeren touw als arcadeboog in voorjaarsvlucht gezien met mijn eksteroog…

Opgejaagd door tollenaars leef ik uit lege koffers liefde lap ik aan de laars van stampvoetende joffers ik schaaf mijn hart over de grond die alleen de vorst verstaat smelt mijn ijzig oorlogsfront in de wortel van de haat en laat me bij het weerzien voelen wat ons diep verbindt je lange haar over de striem van mijn vluchtweg in de wind…

wij zijn wel losgekomen van oordeel en idee hebben standpunten ingenomen de zweverigheid viel mee toch met beide voeten stevig op de grond gebleven in een wereld die uitgaat van een andere kijk op leven in het volgen van elkaar deelden wij voortdurend steun toch was jij mijn toeverlaat die als vrouw haar mannetje staat…

Met de handen in de aarde de wind in mijn haren en beide voeten aan de grond Met de zon hoog aan de hemel de fluitende vogels aan het front Met de geur van groen gras de smaak van frisse lucht die prikkelt in de mond Met een hapje om te eten en een pleister op de wond Dan voel ik me een gelukkig mens en is mijn cirkel rond.…

Je handen die krommen De beide ruggen zijn gericht naar de zwaarte Naar het gezicht van de Aarde Naar de grond en het felle licht Twee levende kommen onder de kin geplaatst Twee kuiltjes met tranen Evenredig veel namen, ogen en haken. Het verleden verzonnen behuild, geproefd en geslikt De vergissing losgelaten……

weilanden, ze twijfelen zich groen en geel laag bij de grondse daken knikken hoofs tussen roodachtig roest op de velden bolle wolkjes toeven boven de kust, wachten met tuiten huilen moeiteloos loopt een pad de dijk op, een vogel staat te wankelen even uitwaaien…

zij heeft haar echte partner nooit goed bekeken las uit ogen hoe zij moest bewegen bestaan los van de vloer wenden en keren in handen en armen hoefde zij niet te leren zij heeft haar liefde voeten gegeven in een eindeloos zweven op aard pas als zij rust en de grond heeft gekust is hun passie bedaard…

Flarden mist hoeven schotse runderen neergepoot in brakke grond verzinkend in de modder haar in de krul roodbruin doornat trendy kapsel geduldig met ellenmaat zwijgzaam als ging het om een complot vlakte platteland dat Brel zo langoureus bezong ossen schots van akte maar mooi met iets van God…

stromen spinsels vernevelen in witte wieven druppen langs lentetakken naar de grond in de schoot van een smachtende aarde die verdroogt in de schrale noord ooster weer hebben mijn handen de kou niet verjaagd die de bloesem met weken vertraagt zie hoe het leven in knoppen verwelkt zonder dat het ooit vruchten draagt…

je dacht het zijn in eeuwig duren bestaan in verder gaan maar als de draden breken die je zekeren aan vaste grond zal afhankelijk worden van de toegeworpen koorden de manier van overleven zijn de enige verlichting van het ankeren is delen van onzekerheid en pijn eindelijk jezelf geven zwevend tussen dood en toch nog hoop…

Onlangs, echt, droomde ik 't verleden Clowns die zonder rode neus, maar met gehersenspoelde helften cockpits overnamen en de 'Torens van Verderf' op weg naar vele maagden in één klap met de grond gelijkmaakten Mensen die anderen willen overtuigen van iets dat naar alle waarschijnlijk- heid niets zal zijn.... ...…

ben ik verdwaald in golven van de zee als duinen naar me wuiven mijn schaduw langer wordt en wegspoelt in het schuimen zand onder mijn voeten voel verdwijnen als strand de vloed weerstaat niemand ziet hoe ik te gronde ga iedereen ontkent dat ik besta ben gegaan heb geen banden door te snijden daaraan lijden was mijn enige bestaan…

mensen lopen hem gegeneerd voorbij ergeren zich aan zijn onbeschaamd gedrag aanfluiting voor de chique promenade zijn gezicht wordt zichtbaar, karton glijdt opzij pas na uren richt de gestalte zich op schudt zich uit, staat op van de grond wankelt met het karton de promenade af en vervloekt vervolgens de nieuwe dag…

Een hof,een tuin onkruid,kruiden kruipen door en langs groene grond Ze geuren na een zomerse bui na mist,na dauw door zonlicht aangeraakt Ze maken het ...bont een overvloed aan bloempjes,bloemen Niet allen ken ik bij naam kan ik zomaar benoemen Door de Schepper zijn ze voor mijn oog? mijn neus?mijn vingers? gemaakt.…

wat maakt dat alles nu zachter voelt zelfs mijn hortensia bloeit midden in de winter hazelaar kriebelt neuzen jonge geiten springen rond en ergens daar in het midden zet ik een kerstboom op jouw grond met een vogel wat dennenappels en een ster versierd omdat ik zo graag wil dat ook jij dit jaar de kerstdagen viert…

sla palen op mijn grond prikkeldraad rondom en als het nodig is jaag ik daar nog een stroom doorheen met ongekend voltage geef geen overpad aan ongewenst bezoek ik ben die aandacht zat jij paradijst waarin ik faalde haalde vrijheid dichterbij ik ben blij maar al die palen schrik en prikkeldraad moet ik helaas nog zelf weghalen…

Vanuit mijn knieën scheur ik open wat is weggeplakt ik tors jouw zwarte handen in mijn vuile witte op ons stuk grond smeek ik u ontvang mijn spijt hef mij op vanuit de erfzonde naar uw vergevende ziel waaruit hoe klein hoe groot niets valt herstellen dan alleen maar verdienende rust pardonneer mij!…

De lucht willen we in als vogels op vleugels Losser onze teugels waarmee wij gebonden zijn aan 'deez aard' waar wetten van de zwaartekracht beide voeten aan de grond houden alleen bij wijn en andere alcoholisch vocht Maken we -schijnbaar-een tocht die veel weg heeft van zweven.…

de boom wordt niet gekapt maar één voor één de takken afgeknapt langzaam naar omlaag tot waar de stam zich weer volledig rond tot aan de grond zij wordt afgezaagd en is gevraagd omdat haar jaren weer productie tellen de stronk is uitgefreesd en laat geen sporen na wortels geven zonder boom helaas al snel de geest…

Geleefd op vruchtbare grond op de veranda met uitzicht naar de ondergaande zon woont de verenigde hartstocht gevierd bij de open haard waar de eerste vonk ontstond. Daar gedetailleerde zinnen verborgen in haar dagboek wilt het verleden verbinden om te blijven samenwonen met een vergulde glimlach door intiem te dagdromen.…

Zo zielloos lijkt het onder de grond een toevluchtsoord te hebben gezocht. Zo week en zo kwetsbaar schuilend voor de hemelse regen. De duisternis is zijn hemelpoort. Is zijn leven tot een zegen. Het menselijk kwetsen kent vele uitwegen en holen. Een weekdier kent zijn troost die in de bodem ligt verscholen.…

voor meer heeft hij te weinig voet aan de grond. met tussenpozen telt hij beren in de hemel. ze gaan nooit onder, blijven schijnen. in zijn hoofd glimlacht een vrouw. zij kent zijn weg heel goed. de tijd vergeet zijn tellen op te passen. alles is toch bereid.…

slachtoffers zijn zij die niet worden gehoord slachtoffers zijn zij wiens jeugd de grond in werd geboord slachtoffers zijn zij die hun verhaal nergens kwijt kunnen en die we hun waarheid soms niet gunnen slachtoffers zij zijn de vader en moeder zij waren immers hun kind tot hoeder slachtoffers zijn zij die niet worden geloofd slachtoffers…

de grond is omgewoeld de keien zijn gebleven de aarde lijkt weer vruchtbaar voor het zaad van eens geweten het onkruid van herrinnering schiet op in onbewerkte bodem zij kent geen onderhoud, haar wildgroei is het niet vergeten ik heb mijn bloem de zon en maan gegeven haar kleur verbijstert het heelal ze neemt de tijd voor eeuwig leven…

Van de koude grond rest een miniem verschil als je wilt groeien, mirakelspelen zijn als stronken boerenkool waarin jij rookworst, waar rijkdom toe leidt? naar meer opportunisme? wonderlijk sneeuwen?…

net genoeg adem om de stilte te dragen net boven de grond net genoeg gewicht om niet te blijven hangen aan lange armen net genoeg liefde om het leven te laten gaan zoals het is net genoeg handen om al het waardevolle te delen met jou en met jou en jou…

de grond is omgewoeld maar de keien zijn gebleven aarde lijkt weer vruchtbaar voor het zaad van eens geweten ook onkruid van herinnering schiet op in onbewerkte bodem het kent nog geen verbijstering jaagt alles tegen het harnas in ik heb mijn bloem de zon en maan gegeven haar kleur verbijstert het heelal ze neemt de tijd voor eeuwig…