Alle inzendingen over haat

Ik wil niet wéér strijden tegen die demonen in mijn hoofd ze zouden mij nooit weer verslaan ik had het mezelf nog zo beloofd Ze drukken me naar beneden met al hun kracht terwijl ik naar boven wil en iedere dag moet vechten met man en macht Ik haat ze zo door en door ik voel ze marcheren en ik, ik kan niet anders dan ze proberen…

laat de beste man maar komen dit is hij NIET zaait haat en dat vanuit de baptistenkerk slecht voorbeeld/verdriet 40/45 de dood was veelal hun lot weg vrije meningsuiting aangaande die man wat hij uitschreeuwt ronduit ZOT andersgeaarde medemens kinderen van de Koning/Schepper blijf daar vanaf hun eigen gekozen geluk…

Er staat ellende voor de deur, je hoort de kou al in de mensen kruipen, hoe zij van ellende liefde prediken, haat, hoe er wordt hinde gekeeld, en bos, daar waar ’t haar beminde. De stilte na de eerste sneeuw zal weer blad zijn, wit en leeg. Het schrijft haar neer.…

En ik geloof nog steeds niet dat God jou de opdracht heeft gegeven om haar voor twee ijzeren spijkers te laten beven terwijl jullie de doornen plantten alles wat tegen de wind ingaat om de roos uit haar schoot te plukken Na de trieste oorlog geschiedenis van haar ouders is ze nooit gaan haten ze is met liefde gerechtigheid…

scheur de tijd hang de eeuwen in gekleurde stroken plooi ze met strijd het geel van haat en nijd dat geesten heeft gebroken het bloedrood en gewapend grijs van macht in kille woorden uitgesproken in groen de zoen van zondoorstoven zomers die nog steeds naar lente roken het hoge blauw van kou omdat de winters in hun eigen wakken…

De angst is zo zwaar als lood het is stil aan de overkant zelfs haat heeft hoge nood moderne pest staat in de krant Zinnen druipen vol van verdriet mijn ogen gaan tranend dicht populisten zingen het dode lied verzet is nu mijn enigste plicht Iedereen heeft recht op brood en zeker hier in ons Nederland voor de liefde niet voor de dood…

geen vrees weerhoudt mij meer, voor mensen die u haten. Verstomd is hun geluid. De vreugde u te kennen, stijgt nu boven alles uit. Een echte Vader bent U voor mij geworden. meer nog dan die in het vlees. U vult steeds mijn gedachten met Uw geest. Meer nog dan alle goud op aarde, zoek ik Uw gedachten nog het meest.…

Zorg niet dat men je gaat haten dat kleine beetje mens wat -het nog niet doet hou op met je te verlaten op kogels, doden en land veroveren. Stop de oorlog want er is er geen: die winnaars kent!…

zeeën, bergen, meren Soms kon de vijand die passeren Zo ook de koopmanskaravaan Avonturiers ten overstaan Van dreigen en intimideren Moesten manhaftig zich verweren Om overbruggingen te slaan Vaak werden regels afgesproken Was Niemandsland van iedereen Krachtdadig klonk het woordje neen Tirannen niet van haat…

Ik haat dit zoeken, moe tot op het bot Toch wil ik horen, iedere letter komt aan bod. Moeizaam vorm ik mijn woorden, maak ze passend aan mijn gevoel. Maar toch ontevreden, verdrietig en stil. Zo vind ik mijn woorden. Maar nooit… nee, echt nooit... zoals ik wil.…

ik wankel tusen afgrond en ravijn voor beide moet ik springen ik haat het eeuwige onzekerzijn waarheid zal tot keuze dwingen de weg ben ik al kwijt geen handen om te helpen als ik diep in me kijk zie ik slechts lege schelpen gebroken zonder kleur het leven is verdwenen in de stilte van mijn huis voel ik me niet meer thuis ze zwaaien…

een teder omgekeerde kreet wordt in het bed met haat en liefde opgelucht. het zucht. genot, van lijven korte vlucht, heeft net de angst met lentelust vermoord.    het had te lang aanzien, te vaak aanhoord: handen, ogen, droefenis en misbaar.    het sloot met spijt dit mondeling akkoord: in elke kus ligt ook een afscheid klaar.…

Geen woede en geen haat. Ik verlang naar mijn gevleugelde droom. Weg te vliegen, op te lossen in de lucht Geen rijkdom of macht zou mij meer vrijheid kunnen schenken. Ik zou vliegen zo hoog als een vogel maar kon. Het verenkleed brengt mij naar de hemel.…

Dus dit is de wereld kapotgeschoten haat het is nooit te laat voor vrede…

Het moeten stenen harten zijn en ogen zonder licht niet meer in staat tot enig voelen door de zucht naar vernietiging totaal verblind geen dialoog meer mogelijk hun taal spreekt slechts met tongen van haat mens tegen mens, volk tegen volk eens vruchtbare akkers met bloed bezaaid talrijk reeds de neergestorte vogels moeders in eeuwige rouw…

De straat is wild van rumoer en van haat, haat die als liefde groot is, zij stroomt en snelt vol donker geweld, ieder mens wordt een held die strijdt om 't doel dat brood is!…

Al die mannen, op houten britsen in schemerlicht, wachtend op aangekondigde dood: stank, smerigheid en vies, dronken uw haat in hun botten ... Waarom? Zo meedogenloos, zo wreed dat ik bijna kapot ga hieraan in voorstellingsvermogen en de woorden me leken te ontglippen.…

Versleten door de tijd je sporen achterlaten verleden is ontdaan van spijt nu...hoeft niet meer te haten. Het ei wordt langzaam uitgebroed al is `t misschien wat later het kuikentje van toen..heeft moed en waagt zich in het water.…

maakt licht in de duisternis fluister mij je woorden en laat mijn lichaam zweven laat mij langzaam dood gaan verzacht de pijnen niet voel mijn lichaam sterven en laat mij aan je overgeven bewaar mijn lichaam maar begraaf mijn ziel laat mij herrijzen zoals jij laat alles wat mij lief was vrij kijk mij recht in mijn dode ogen zie mijn haat…

Weer loop ik stil door al mijn dromen heen de angsten en de wanen zij die ik haatte en liefhad zij hebben geen gezicht meer uitgewist vergeten zijn hun namen. De tijd is wreed slokt al je dromen op de tranen en je woede het slechte wat je geest verduisterde je hart dat na nieuwe pijn weer bloedde.…

Ik dwaal in gedachten tot diep in de nacht Langs huizen en wegen van verlangens Langs ramen die zwijgen, deuren op slot Ik kijk heel even, inderdaad Op een tafel in een kamer Liggen kranten volgeschreven Met de angst en de haat: Onbekendheid van culturen Ik dwaal in gedachten tot in de vroege uren Langs huizen en wegen van verlangens in…

Op al die vragen van het grote waarom waarop de antwoorden uitblijven oorlogen en geweld, ruzie en haat waar de kranten dagelijks over schrijven. Wanneer trekken we samen één lijn wanneer geven we onze fouten toe want zo verdorven en verrot te zijn het maakt ons mensen toch zo moe.…

Een eind lopen Even lucht happen Zonder haast, zonder haat, Glimlachen kopen. Ik besta niet Zeg ik hen Heel serieus, heel duidelijk, Onecht verdriet. Bij beelden stilstaan Stenen gezichten aanraken Met passie, met ongeloof, Vleugels uitslaan. De mensen staren Wijzen naar mij Uit gewoonte, uit afschuw, Uitgerold garen.…

het is zo moeilijk jou te vergeten om al die mooie herinneringen daar ver in het verleden achter te laten om steeds maar weer te denken dat je niet meer bestaat het is zo moeilijk om me gelukkig te voelen zonder jou om je te haten en toch te weten dat ik dat niet kan om te doen alsof ik niet meer om je geef het is zo moeilijk…

Toch mag je rustig weten, Iedere keer dat ik je zie, haat ik je Voor de manier waarop… Meer en meer!!!…

'k staarde in een grauw verleden kende geen toekomst Was niet vatbaar voor 't heden Wonden van een pijnlijk afscheid nooit geheeld vervormden pijnlijk elk nieuw beeld Voorbij kwam jij raakte me aan verdreef die duistere waan Leerde me mijzelf niet meer te haten 't verleden met rust te laten 'k heb weer vrede met mezelf…

ondoofbaar brandt mens en dier sterven laat verteerde verbrande karkassen achterlatend als stil schreeuwend protest getuigend van onvermogen 't vuur woedt voort onstopbaar onblusbare angst achterlatend holle woorden worden gesproken zalvend sussend maar het vuur in het hart brandt onstopbaar onblusbaar voort gevoed door liefde of haat…

elkaar verliefden in de bioscoop en de film vergaten radionieuws was kort omdat er niks was na de oorlog alles bleek toen al gebeurd we dansten en liepen hongerig over het nieuws de overstromingsramp schudde ons wakker om daarna weer door te gaan eeuwig vooruitlopend woningnood normen en waarden denk en spraakverwarring haat…

zoet, een roos met dunne, sierlijke hals met onschuldige tepels en een verboden handgebaar in het verhaal van een stad vol levende dode bloemen je was te jong maar jaren ver vooruit voor het oude stof van verleden geboorte jouw raam opende geen erbarmen maar beet de verminking te rood belicht in jaren vol haat…

Het kent geen vreugd of liefde, Noch haat of verdriet. Met geluk duurt het maar even. Vakantie waar ik niet van geniet. Het verdrinken in onzekerheid. Het stikken in de zorgen. Het doen alsof er niets is. Maar niets is meer verborgen. Niet weten hoe het heet. Niet weten hoe het verdwijnen kan.…