Alle inzendingen over hanenpoten

op hoge stelten door het donker wachten tot de zon doorbreekt de wolken uit elkander schuiven en zelfs het roodste rood verbleekt al bij het allereerste straaltje gooi je je kop in je kippennek schud je al je veren los en opent zelfvoldaan je bek het geluid zit verborgen in de diepte tot jij het naar buiten zwaait onrustig ga je weer zitten…

Ik zal hier nooit meer zijn nu op deze plek ik kan niets vasthouden of vastleggen maar de verandering wordt in trage hanenpoten op het perkament van mijn huid geschreven.…

we leggen de kleren van schaamte af met hanenpoten krassen we herinneringen geen woord valt in deze sluimerende stilte de bron van licht is niet de maan zelf…

Zo’n briefje kriebels was wel iets aparts Voor stoere mannen of voor moederskindjes Zij krijgen straks hun keurig nette printjes In plaats van hanenpoten van de arts Slechts één betrokken groep wordt angstig bleek De cryptografen van de apotheek…

Door de gordijnen somber licht Blij voor zo-even in het donker Ogen sluiten in de schemer Achter dubbel glas de stilte Rook en as, de zoveelste sigaret Wazige gedachten, troebel zicht Lege fles Whiskey, zwaar hoofd Hanenpoten op grijs papier, te dronken…

Ik nam nog een langere blik mijn hanenpoten aankijkend niet wijkend van het moment van herkenning. Dacht is het de gewenning het sap van gedweeheid. Kinderlijk tevreden heb ik geen blik vandaag vermeden werkelijk niets is in vergetelijkheid weggeleden.…

Een schorre haan ritst de morgen open hij, uit eigen faam, en ik uit naderend noodweer, mijn eerste adem zing, niet voor beide tot verademing, zich in badinerend licht laat tonen, balancerend op z'n trotse hanenpoten, schiet hij verbale gaten in het heelal en mijn ochtendkrant, een en ander opgesloten ligt in z'n begrijpelijke taal ben…

opgevist uit de goot vergeeld en verregend een enveloppe met een postzegel erop ontsnapt uit de volgepropte doos met oud papier van huis naar straat naar goot gewaaid bibberende hanenpoten die de leegte moesten veroveren een scheef getrokken streep onder de naam van de stad wat wilde je meedelen vragen vertellen toen je je handen…

we keren terug naar de dingen die voorbij gingen het hart in lood geklonken de boeken met ezelsoren het hanenpoten-briefje van het kind we leggen zoveel terzijde foto's van een vergeten vakantie hoe onbeschrijflijk jong we waren het geboetseerde vaasje van het andere kind dingen die ons herinneren aan wie en hoe we waren wie we dachten…

nog roerloos en sereen Vast op een bankje dat van haar verhaalde Het droeg de kleuren van Piet Mondriaan We lopen samen terug, zij zet zich neer En neemt haar fruitmandje dan op haar schoot Haar hondje vlijt zich weer tegen haar aan Ze was dus toch met een als ik begaan Die wachtte op een soort van ommekeer Ik lees nu pas mijn wet in hanenpoten…

Staan ze ons nu vrij om aan te slaan in steen stelden we slechts vertrouwen in door de eeuwen aan pootjes gehouwen met als kunst vast recht blijven gaan We olieden effen schaapshuid waarop in kloosters schrepe inktkoelies hun hanenpoot rechtten want ons oogvlies wenst open tekens met een sluit Nu nóg geldt voor recht én cursief lang van…

Onder hoge voltages waaien hanenpoten over panden,muren van garages, geladen maar zonder vermogen, onbegrepen, boos, verward, gesloten.…

Een attachment uit Zuid-Frankrijk: een gedroogde roos Bitmaps met kartelrandjes, vervaagde jpegs uit De Koog En stapels lelijke e-cards die een last waren voor mijn oog Een adresboekje met namen waar ik nooit van had gehoord en waar - hoop ik - ook opa nooit van heeft gehoord Ik keek naar de vergeten mailtjes, de hanenpoten van…

schoenendozen vol herinneringen lieve woorden in vergeeld karton foto’s van jonge hartsvriendinnen lachend in de Scheveningse zon poëziealbums vol geplakte plaatjes hanenpoten op gekleurd papier namen van lang vergeten vriendjes elke woensdagmiddag was plezier schoolagenda’s vol met popidolen dezelfde als op posters aan haar muur koffers…

Ik zou willen zeggen wat kan ik doen, hoe droevig zijn hanenpoten waar over kan ik beter zwijgen, wat voert naar een onverwachtse apotheose. Ik blijf haiku, traan onzichtbaar.…

Of hij geeft wellicht Aan 't jongste zoontje van zijn nicht In 't kraaien een weinig onderricht, En leert hem schrijven in 't groot, Eerst een schrapje, en dan een hanenpoot, Mitsgaders andere manieren Die een jeugdige haan van goede famielje versieren Soms brengt hij een mandje wurmen aan 't hok van zijn broer, Voor zijn schoonzuster, die…