Alle inzendingen over hoe je zacht ruist

ze spreidt haar armen naar mij uit, omhelst mijn diepste verlangen ze geurt als de kleurrijke bloemen, ruist als het goudgele koren ze zweeft met de wind en de wolken, zacht als de zomerse zon ze zwemt in de bron van mijn tranen, danst met de pijn in mijn hart…

Als de zon haar kracht heeft verloren maar haar gloed nog even de rimpeling van de zee zacht streelt en laat gloren verdwijnt zij langzaam achter de horizon golfjes kabbelen ongestoord op het strand zij wissen alle sporen van de dag uit het zand alleen het geluid van de branding ruist zacht en de avond gaat over in nacht…

morgen wordt beter de dag voorspelt het altijd maar warmer en heter ik voel de passie zweten mijn lichaam verdrinkt in verlangen naar de dag van... morgen!…

de stilte ruist legt gedachten uit in rust die spreken overbodig maakt je bent geen bijgeluid iets op de achtergrond ik voel je huid de zachte lippen op mijn mond proef de kilte van het afscheid in je zoenen je schenkt me warmte maar de leegte kun je niet verbloemen ik neem je glimlach mee de dwarsstand van je ogen de uren zijn…

stilte ruist legt gedachten uit in rust die spreken overbodig maakt je bent geen bijgeluid iets op de achtergrond ik voel je huid de zachte lippen op mijn mond ik proef de kilte van afscheid in je zoenen je schenkt me warmte maar leegte kun je niet verbloemen ik neem je glimlach mee in de dwarsstand van je ogen uren zijn…

de stilte ruist legt gedachten uit in rust die spreken overbodig maakt je bent geen bijgeluid iets op de achtergrond ik voel je huid, de zachte lippen op mijn mond ik proef de kilte van het afscheid in je zoenen je schenkt me warmte, maar de leegte kun je niet verbloemen ik neem je glimlach mee de dwarsstand van je ogen de uren…

Doch om mijn hoofd ook ruist een stem, te midden van al mijn vrezen, die mij gebiedt met zachte klem, toch niet bezorgd te wezen.…

De ochtenden lichten al Dit is het verwachtingsvolle jaargetijde Waarin ik haar de eerste lentedag begroette Ook toen scheen de zon, een zoele wind Over een moeder en haar kind En het ruiste van een zacht verlangen Alleen was het toen vroeger voorjaar En blijer (Tegengedicht op 'Herfst' van H. Marsman)…

Vrede ruist doorheen de avond, vrede glimlacht zacht; vrede geeft je vleugels nu, vrede bergt je ziel.…

Intensiteit straalde uit je ogen Jij keek mij aan, onverstoord en onbewogen. Ik kon alleen maar staren naar jou Mijn hart sloeg over en mijn hoofd zei wow. Liefde zei mij nog helemaal niets Ik had geen enkele ervaring met zoiets. Kippenvel en mijn mond werd droog Niet in staat tot een normaal gesprek of dialoog. Mijn gevoel zegt je…

De wind ruist in mijn hoofd ...ik luister. Zachte regen streelt mijn huid ...ik huiver. De zomer vertrekt uit mijn hart ...ik neem afscheid. Kille herfst gevolgd door ijzige winter zoals altijd. Het gaat voorbij , ik weet het ... De lente komt weer.…

Maar in ons hart, Ruist nog heel zacht, De woorden uit jou stem. Die gaan niet weg Ze blijven eeuwig leven; Als jij, mijn lieve papa…

er ging een vogel weg zijn vleugels ruisten zacht in hun afscheid klonk de roep van rust nu leven wegvloog door zijn open raam schijnt licht vanaf de achterkant nooit meer vrolijk lijkt het uit zijn naam verschijnt de eerste lente in een tere bloem…

Doch om mijn hoofd ook ruist een stem, Te midden van al mijn vrezen, Die mij gebiedt met zachte klem, Tóch niet bezorgd te wezen.…

Streel met mijn vingers de lijnen bij je ogen weg Een zachte kus op je voorhoofd. Luisterend naar de zee die gelijk ruist met je ademhaling Met je lichaam dicht tegen me aan Gaan wij de ochtend tegemoet. Waar de zon ons wakker kust.…

Stil is de kracht van een traan en de lach vanuit je hart. Over hoe of wat, je leven geleefd tot de volgende dag. Die is nog een mysterie, je kan iets voorbereiden, wat vooruitblikken, maar meer niet...…

Zelfhulp Groep Je hebt ze gelukkig bijna overal voor te veel om te noemen Genieten van het alleen al je aanhoren zo heb je ook een groep die zielig blijken te zijn Die mankeren iets, wie niet, maar dan mag niks meer ze gunnen een ander niet, dat die nog kunnen lachen Humor is uit den boze want ze verstikken in hun zielig zijn die groep, de Beerput…

Een herder ligt bij nachte in het veld... Z’n iPhone gaat, ’t gebeurt soms bij die dingen Hoe lieflijk hoort hij dan een engel zingen Een 'blijde' boodschap wordt hem zo verteld: 'Een kind geboren, ’t is een jongen zeg In het Nabije Oosten, díe heeft pech!'…

Ik ben ik en jij bent jij maar wat als ik niet ik wil zijn want wie ben ik en wie ben jij niet alleen je naam maar ook persoonlijkheid ik snap jou niet en jij snapt mij niet maar eigenlijk ook weer wel want ik ben bang en jij bent bang onze angst is toch hetzelfde? ik ben ik en jij bent jij we kunnen gewoon…

Ik voel me wat lentetriestig Het grijs wordt zwart na een dag van voortdurende zachte regen Door wortels heen stroomt, ruist het vocht, het blad richt zich op De dingen gaan zoals ze gaan als Venus, een inktzwarte stip op de zon en toch waar ben jij wie ben ik word jij als het regent nat?…

Je had het zacht gezet, ons vuur, te zeulend. Het was muziek geweest zo, lang geleden, toch van alle tijden. Het lukt je wel om mij te mijden nu en sinds het smeulen van ons vinnig licht ken ik jouw stilste lijden.…

Zachte vingertoppen raken oprecht vertrouwen terwijl tederheid gedachten kust ogen tonen woordloos in zichtbare rust vriendschappelijk optimisme terwijl geheimzinnigheid de koestering van dromen glimlacht blozen wangen samenzijn de stilte maakt zichtbaar in rustig gebaar wat zuiver is nog steeds fluisterend waaien voetstappen…

Aaibaar zijn de woorden hoe voelbaar is de taal nooit zullen letters sterven elk graf heeft haar verhaal doden zullen herrijzen stenen worden verplaatst donderend klinkt het dag wanneer men is uitgeraast de kiezels zullen knarsen het pad begaanbaar gemaakt sterke eiken verstouwen op dat wat is geraakt al zullen bladeren…

ik zeg het poezenkind en gezwind trekt zij haar nagels terug maar toch, heel vlug tikt ze m'n neus in het voorbijgaan alsof ze zeggen wil ik had je kunnen krabben…

Laat je zachtjes wiegen op het ritme van de wind Laat je zachtjes meeslepen op de melodie van de golven Laat je zachtjes wekken door de stroming van de zee En op het einde van de droomreis vinden we elkaar……

koester de zachtheid mijn klein kind zoals de lentewind de kersenbloesem streelt de roos zachtmoedig geur afgeeft en teer zich steeds laat plukken de broze bloemen fijn en zoet zich ruiken laten en voorzichtig tasten zoals voor jou mijn huid en haar opnieuw ontdekking zijn als het aaien van de poes het volgen van de vogel naar waar…

Mischien moet ik wel wat schrijven over een rivier die niet van de berg naar de zee stroomt maar van het dal naar de berg stroomt omdat iemand mij geloof ik niet gelooft Dan zal ik wat schrijven over mijn geloof dat waait en aait zo zacht…

helder is de nacht sterren geven kracht helder is het leven helder sterren geven sterren helder leven in kracht slaap zacht…

met stompe punt het potlood ongeslepen schrijf ik mijn zachtste woord voor jou mijn lief zoek het in de chaos die mijn dagen draagt dat ene woord zacht en warm als de vacht van het lam nooit zal het wijken verpakt in stralend zonlicht met zilveren maanlicht lint wacht het op jou ik zwijg bedeesd durf het niet luidop te noemen…

voor even was jij weer dicht op mijn huid je leek mijn hart zacht te bewegen zo zacht, het kloppen van een trage tijd dwars door het redeneren het rimpelloze spreken in dromen die weer snel verloren gaan als ik mijn hoofd omhaal…