Alle inzendingen over hondje

liggen of weggaan van dit pleintje wat me niet doenbaar lijkt met een kapot kompas en een gescheurde kaart met ergens in een achterzak een flard herinnering waarvan ik hoegenaamd de plaats of tijd niet kan zien en dus beginnen stappen, ergens naartoe, dichtbij, nee, zeker niet te ver, de volgende boom, of daar de vrouw met het hondje…

amsterdamse bos van alle mensen los daar is een slootje en ik weet waar de brasem paait in een modderpoel met rotte bladeren bellen uit de bagger uiteen spattend we zullen stil zijn wachten je ziet het wentelen reuze grijze vissenlijven heel enge waterschuddingen tot overstromen toe nee zal ik zeggen ze eten geen mensen als haar hondje…

Hofwijck, 25 oktober 1682 Dit is mijn hondjes graf. Ik zeg er niet meer af dan dat ik wenste (en de weer’ld was niet bedorven), dat mijn klein Gekkie leefde en alle grote storven. ---------------------------------------------------- niet meer af - niets anders over en de weer’ld was niet bedorven - en de wereld zou er niet slecht mee…

Wat mijn buurvrouw Adelheid, Van haar poedel onderscheidt, Is, dat haar hondje blaft en bijt En dikwijls in mijn tuintje schijt. Toen haar poedel was verdwenen, Is zij aan mijn deur verschenen, Want wellicht was ik degene, Die haar bijstand kon verlenen. Ik heb haar aan mijn dis genood.…

Mijn moeder kon zo venijnig het snoetje van mijn hondje in de urine wrijven. Ik heb altijd meer van mijn hondje gehouden. Lik de laarzen van de eenvoud waar het hart verdronken blijft binnen de afgesloten martelkamer. Schaamte voor het lagere deel waar wij heimelijk mee spreken achter gordijnen van angst, zonder dat was ik vrolijker.…

Stralend wit bloempje Aan de kalme waterkant Drinkt niet graag water Arm zwetend hondje Wacht op water van baasje Loopt helemaal leeg Lief klein vlindertje Dartelt schoon zonder weemoed Tot de regen komt Wee vermoeid musje Vliegt met korte vleugeltjes Hijgend in het sneeuw Lief dik konijntje Wacht op een kom met zoet fruit Konijn…

alles wat gebeurt gaat eens voorbij en bestaat niet meer en toch iedere keer als ik iets van wat was voorbij zie komen in mijn dromen bestaat het weer ook al is het maar even een vorig huis waar ik graag woonde mijn lieve hondje dat mij al z’n liefde toonde ouders die weer verder leven dat stille verlangen naar haar met die vlechtjes…

duizend stoelen met wat tafels mensen ontmoeten met paardenstaart op de racefiets strak in 't blauw met helm en mobieltje aan je oor lege glazen op tafel met een net uitgemaakte peuk, grote schaal versnaperingen geroezemoes spontane lach bedelend hondje bij haar baas rolt een buggy langszij vliegen duiven plots op als stoere motor wordt…

Neem toch een hondje of een kat. En streel die een kwartier of wat. U moet zelf ook wat investeren. Maar dokter, ik kan ’s nachts niet slapen en ’s morgens ben ik vrees’lijk moe. Heeft u geen pil of een tablet? Nee echt mevrouw het beste wapen, het klinkt wat vreemd, dat geef ik toe. Ga ’s avonds maar nooit meer naar bed.…

zij drie- hij tweeëntwintig jaar hij haar vreselijk boeiend op een meeting haar ogen geilig lonkend greeting weer bewonderend heur haar haar geur was blond gebleven maar zijn jonge liefde was verjaard hij vond haar nog steeds eigenwijs wond zich op zij bleef bedaard hij voelde haar liefde in aanbidding als een hondje volgde zij zijn gang…

niet thuis in zijn huis waar stilte pijn doet aan zijn oren hij zou zo graag weer stemmen horen een kinderlach, het leefgedruis zijn lijf is oud, zijn hart bevroren maar buiten hoort hij het geruis van verse sneeuw en windgesuis hij wil niet langer binnen smoren hij gaat de bergen in en zingt weemoedig echoot zijn gezang tot plots een hondje…

Dan komt er een leuk hondje aan, het beestje gaat braaf naast me staan, hij licht zijn poot en pist spontaan de pijpen van mijn broek nat. Ik dank je Dockumer Stabij, je bent een zegening voor mij, want ik besluit mijn dag toch blij omdat ik wat contact had.…

mistige blik over het gesluierde park een vijver werpt het spiegelbeeld de twijgjes hebben hun elan verspeeld vallen dor in de tanden van een hark Zijn makkers in de bomenkring zien zwijgend de nieuw gevormde ring rond het houten hart, onder de late bast Een najaarsstorm blijkt te gering hij glimlacht, wuift over de wetering en vergeeft het hondje…

zo stom dat ik dacht dat zij altijd voor me klaar zou staan zo stom dat ik dacht we gaan er SAMEN tegenaan maar nee hoor dat is niet zo ze blijft bij je uit de buurt en loopt dan als een hondje achter iemand anders aan ik bedoel dat als er iemand is die zich een vriendin noemt maar als je ruzie hebt ze er niet meer voor je is…

Een uitgemergeld ambtenaar zit op een krukje bij de bar, likt aan zijn borrel en geniet; de baas speelt mee en geeft een rondje en angstig jankt een eenzaam hondje, dat iemand buiten achter liet.…

Tante Ans denkt erover een hondje te nemen.…

De harde trekken van z'n gelaat worden verzacht, als het jonge hondje kwispelend naast hem staat. Het leven heeft hem hard gemaakt, het kruis van z'n leven was zwaar. Maar dat kleine beestje heeft de liefde in z'n hart geraakt. Als klein zwervertje kwam hij aan vermagerd, en een hongerige blik.…

berichten uit het noorden rotganzen, van wie men zegt dat hun geluid klinkt als geblaf een keer op de zeedijk dat ik ze hoorde als een klein hondje op een boot veraf steeds dicht bij zee zoeken zij hun overwinteroorden waar het gras hen tot het voorjaar voer verschaft berichten uit het noorden rotganzen, van wie men zegt dat hun geluid klinkt…

als ik over de galerijen loop en bij de mensen binnenkijk lijkt het even op de uitverkoop in deze grote nieuwbouwwijk bloempotten in alle kleuren souvenirs uit verre landen bloemen die de boel opfleuren echt alles is hier voorhanden ik zie plastic rode rozen in een aardewerken vaas gordijnen van viscose een hondje zonder baas enorme…

Het strand ligt er verlaten bij, alleen een hondje snuffelt hier en daar. Een vogel vliegt nog argeloos, op de laatste adem van het jaar. Ik zoek naar woorden in de zee maar 't zand verdraagt mijn voetstap niet. De vloedlijn wordt alsmaar verlegd en 't strand blijft spiegelend geveegd.…

Want het hondje van de buren, wat ingeslapen is wordt door de buurtjes vreselijk gemist als ik 't mensje hoor, daar op 't balkon kijken we naar dezelfde ster, daar die hele felle!…

Je kleine broze hartje Het gaat vreselijk tekeer En bij iedere knal waar je zo van schrikt Doet mijn hart een beetje zeer Aan de hemel spatten sterren In duizend kleuren uit elkaar Een prachtig tafereel, aldus velen Maar voor ons valt het erg zwaar Want ons hondje is al oud En begrijpt het allemaal niet Ze trilt de hele dag van angst…

wat blijft op het strand en verjaart tot vreugde van mijn kleine hondje met zijn juttersaard een aangespoelde vogel, lege flessen, half vergane bomen…

Daarstraks zat ze nog roerloos en sereen Vast op een bankje dat van haar verhaalde Het droeg de kleuren van Piet Mondriaan We lopen samen terug, zij zet zich neer En neemt haar fruitmandje dan op haar schoot Haar hondje vlijt zich weer tegen haar aan Ze was dus toch met een als ik begaan Die wachtte op een soort van ommekeer Ik lees nu…

Net zoals een lelijk blond schreeuwerig mokkel met een klein blafferig hondje, Die zij uitlaat vlak voor de deur van haar huis In de muisstillestraat waar zij het beestje de boel onder laat schijten Als zij met het hondje haar huis induikt dan overheerst de stilte weer.…

op haar pas Klassiek haar hoge hakjes Ze komt een winkel uitgestapt En draagt een zak met pakjes Een jongen fluit Het meisje lacht Maar dan is daar haar vriendje Die ziet de jongen fluitend staan Hij heeft een heel kort lontje Ondeugend als het meisje is Tuit ze met haar mondje De jongen grijnst nu ongeveinsd Haar vriendje is haar hondje…

"Neem nooit je hondje mee naar de Chinees" Zo werd door De Twee Pinten ooit gezongen Leuk liedje, maar de strekking was verwrongen Want de Chinees verkoopt geen hondenvlees De Koreanen en de Taiwanezen Die maken d'r wèl hele schotels van Maar zie: het mag nu niet meer in Taiwan De rijst behoeft daar nieuwe soorten vlezen Je zou nu denken…

Daar stond opeens een hondje aan mijn voeten, een pluizig, vrolijk diertje, nog heel klein. Het kwispelde, als om mij te begroeten, en had een vriend’lijk baasje aan de lijn. Toen overkwam mij plots een vreemde drang: ik gaf het beestje zó ’n harde schop dat het daardoor haast dubbel werd geplooid.…

Ze zei hartlap noch suikerbout, bietje, hartputje, kokkel, hondje of zelfs maar afgelikte boterham, noch snoep, aardig diefje, troeteling of liefje. Ze viel van al haar stokken tegelijk, lag voor gehakt in de pan. De kraantjeskan kreeg mijn broertje Jan. -------------------------------------------------------------- uit: 'Huisraad', 1998.…

Beste mensen, klits klets klanderen echt waar de wereld gaat veranderen, luister, klink klaar klontje iedereen heeft wel een hondje. Maar waar blijft de trotse gorilla wat doen wij met de chinchilla, waar blijft de orang-oetang wij mensen moorden al zo lang.…