Alle inzendingen over hoorbaar

Als een klas bij Martin in een vak ging staan Bij het goede antwoord (2: 'de hoge c') Dan juichte heel de wereld hoorbaar mee En gingen al die lichtjes zo mooi aan Zijn aankomst in de hemel ging ook vlot Want Petrus riep: 'Kom, Martin, ren je rot!'…

de kringen die je in 't water zoekt zijn al lang verdronken zo ook de naam die je hem gegeven had vlak boven het natte oppervlak danst 'n libelle sneller dan haar schaduw doch dat ontrafelt haar mysterie zeker niet eenden trekken 'n nieuw spoor hoorbaar is je zucht bij het achterlaten…

vrijgekomen zielen schreeuwen om hulp nu de deksel van de doofpot wordt gelicht zij zijn alleen hoorbaar door hen die de gruwelijke waarheid onder ogen zien de last niet meer kunnen dragen van al die opeengestapelde feiten veel te zwaar voor kinderschouders om te dragen laat staan voor hen zwijgt de waarheid nog steevast op de bodem…

storing witte schapen loom grazend in blauwe weide de beuk verwent het vermoeide gras met heilzame koelte een blad trilt uit gewoonte zonder aansporing hij laat zich horen de leeuwerik vanuit zijn vlucht zijn zang verstomd als zij hoorbaar naast mij plaats neemt…

Val stil Stilte die In de ruimte Hoorbaar is Woorden zoek ik Om aan te geven Wat er in mij Omgaat, nu - Woorden die mijn Gevoel of misschien Juist wel mijn Gevoelloosheid Vertalen in Verstaanbare taal - Toch blijft het Stil om mij En jij die wacht Op wat ik zeggen Ga en er nu Alleen maar op Kan wachten - Mijn…

Ik knars seconden met hoorbaar gevoel en luister tegelijkertijd naar de pen die mijn hand voortdrijft, onomwonden schrijft. Tik, tik, de tijd tel tel telkens weer hier en nu waar ik verblijf.…

met afkeurende blik keek ze op hem neer vers gebroken scherven stonden rechtop in het tapijt hoorbaar was het bonken van een hart, terwijl koud zweet langs zijn rug naar beneden gleed schichtig flikkerende kaarsen waren stille getuigen hij slikte toen het klikken van haar hakken wegstierf…

Tussen lammeren en ooien, Omfluisterd door Ruisende peppels die Boodschappen van vrede, Liefde en verdraagzaamheid Nauw'lijks hoorbaar uiten, Voltooi ik mijn beeldhouwwerk, Mijn kunstwerk voor de eeuwigheid Atelier GROND, Nuis, 24 mei 2012 Opgedragen door mij aan beeldend kunstenaar Klaasje Smit…

Hypotheek Onderpand voor wonen harde steen en ramen schulden zonder pijn zolang de mensen kunnen overmaken Mening Verloren in de massa privégedachten de waarheid in een eenzaam huis Belang Financiële rompslomp ijzeren greep lenen om de bovenstand hoorbaar stemgedrag hogere verlokking…

Hier wordt de stilte hoorbaar het kraken van takken de bovenste laag van de sneeuw We hebben thermopakken aan adem verandert in ijsdamp we hebben ons verstopt zijn onherkenbaar jij in het blauw ik in het rood Zelfs mijn arm ligt onwennig om jouw nek en schouder heen als jouw handschoen op mijn heup…

Op vrijdag zat ik aan het beeld gekluisterd Met vrouw en vriend, gespannen met z’n drieën Nerveus en hoorbaar knikten onze knieën Heeft Freddy Teeven naar het Volk geluisterd? Fred hééft…! Het Volk is opgelucht, maar bang: Komt Volkert volgend jaar al uit 't gevang?…

in de blik waarmee jij naar me keek zag ik het pad de gouden lijnen mocht ik volgen hoorbaar in muziek die jij me gaf heb je hand gepakt zonder volger te zijn lopen we samen bochten vergetend open en bloot de vlakte op waar we ons jarenlang hebben schuilgehouden…

en hoorbaar lijdt aan onvrijheid.…

Wolken laten de zon zwijgen het graf ligt stil onder de regen het grafschrift nauwelijks leesbaar durf ik te lezen in mijn eenzaamheid het rouwproces voltooit zich in aanvaarden dat je er niet meer bent maar jouw stem altijd hoorbaar in het diepst van mijn gedachten waarschijnlijk duidelijker dan ooit vertelt me dat de stilte heilzaam…

vandaag geef ik mijn stem aan hen die ongehoord blijven niet dat hun verdriet niet hoorbaar is hun bloed is even rood als 't onze verheft de mensheid zich boven alles wat de aarde lief is en eigenen zij zich arrogant alles toe sta op en vecht mee geef de dolfijnen terug aan de zee waar zij thuishoren…

nog staat een raam te klapperen waarin gordijnen scheuren door glas hoorbaar sijpelt dood en stilte uit een wijk die ooit springlevend was een beeldverslag van slachting die toen gaande bleek gaat achteloos voorbij shots vol ellende zijn er tientallen op rij met de knop omzetten denken ze gelukkig zijn wij daar niet bij…

…en bezwanger voor mij wolken met de mooiste muziek, hoorbaar water van levensbelang. …en hang mijn fluwelen schaduw rondom je gestalte wanneer je straks gaat. Cape en capuchon je met mijzelf, want in die plooien ligt iets van toen en het warme geheim, de kus in het donker.…

in de dof holle nacht hoorde ik vaag hoorbaar het rinkelende gekras in de balans van dood en leven zilveren sterren geflonker afgewisseld in ijle broosheid bonte bergen in bouwval in het donkere grensland schimmen roerden zich in de bevroren winter adem die stroomde tussen de kier van de deur van leven en dood…

het huis van mijn oorsprong is als nieuw bepleisterd met de rij populieren de seringen de rabarber nog steeds zichtbaar achter ze zijn niet meer van ons ik kwam er zondag langs de leeuwerik zong kinderen speelden de pioenrozen op het erf de dag dat mijn vader stierf het ongeloof van mijn moeder de egel die 's nachts hoorbaar schuifelde…

de wind jaagt over de golven omlijst hen met bleekwit schuim aan de horizon kleurt de avond jouw dode masker nacht vervaagt de zee laat branding hoorbaar breken herhalend ritme van stromen eeuwenoud daglicht onttrekt de zee aan het duister aan de horizon kleurt de ochtend vaag herinnering…

In de weergekeerde rust cirkelt gierend op hoge toon een zaag schrijnend en schril zich door de nieuwe stilte heen en zeurt de rust hoorbaar in stukken. Eigentijds lawaaigeweld tuit mijn oren uit en steelt de stilte.…

neem me mee hoog tussen wolkenflarden dansend op vleugels van satijn en dons laat me zweven boven wereldzeeën boomkruintjes wiegen in het woud van donkere bomen doe me de regenboogbrug blozend kussen tot ver over de horizon waar mijn handen kunnen reiken waar mijn fluister hoorbaar is in het zuchten van jou…… zilverwind…

Jij: bent mijn poëzie aanzicht, Jij: bent mijn leesbare net-gedicht Jij: bent mijn aan-luisterbare hartenkreet Jij: Jij: bent mijn trouwe toehoorder Jij: bent degeen waar ik naast wakker word Jij: bent mijn hoorbare poe-net- hartenkreet Als JIJ dat maar weet!…

de sterren vallen dit jaar uit een vroege hemel, daartussen voorjaar als nadag van wintertijd en ondergeschikte slaap, hoorbaar rondzingend op kristallijne toon; 'duizend zwaluwvluchten', zei je nog tijdens dit hoogteritueel zonder daarbij van persoon te wisselen -een woord ontstijgt papier en er is overal werkelijkheid maar dan gedroomd…

er zijn dagen dat woorden kleven aan je lippen geluid is dan niet hoorbaar je zou dat ene aan willen stippen; maar liefde is onverklaarbaar ik vul de leegte met een sigaar keer op keer, het denken remt in de keel roggelt de diepte de rook verdampt meer en meer de wereld is klein van binnen of, wat ook kan, te groot van buiten ik schrijf…

ik luister naar naar jou en de vogels je ademt snel in mijn stappen het spijt me om echo's te laten verdwijnen kies voor het licht woorden die schrijnen we dwarrelen dansen de stilte de namiddag rust hoorbaar gezapig verzadiging sust vlieg maar, ik verdwijn in je vleugels op een draagbare wind je zult niet meer…

ik verf de koeien groen als weerschijn van hun thuis de luchten Ruysdaelblauw gegrond met wit van dauw bloed wordt Dalirood als monding van de dood rozen vlijen op een grond -weet dat drie d verwondt- geheel in lichte toets niet hoorbaar pianissimo klavier gelijk doek en ezel zit ik hier morgen haal ik het van papier…

ik ken je niet waarom zeg je niets wie ben je verhuld in golven van geluid in waaiers van licht wie ben je misschien wil je de woorden niet spreken de beelden niet tonen schuil je of ben je in stilte hoorbaar in duisternis zichtbaar wie ben jij?…

Een mooie krans gevlochten van margrieten met daartussen een enkele roos, de stilte hoorbaar en allen zwegen een hele poos. Toen werd er gesproken een laatste groet een laatste woord, snikken werden geuit of stilletjes gesmoord.…

De oude boom buigt zich nog eenmaal diep voor de aanzwellende wind wolkenmassa’s hollen gezwind grauw aan hem voorbij Gefluit hoorbaar ver gedragen een verschrikkelijk scheuren is zijn lot geknikt en gespleten tot het bod de ziel gebroken Jaren van rotting weelderig bedekt met zwammen de kale boomstammen het nieuw leven proces…