Alle inzendingen over hotelkamer Rhodos zee

Op de hotelkamer sla ik uit verveling een mug dood. Me ervan bewust dat elke herinnering een toevalstreffer is. En 'n vriend knipt gaten in het wandkleed om later de puzzel van z'n geheugen met een driehoekig geveltje aan te vullen, zodat 'n logisch, voor iedereen zichtbaar geheel ontstaat. 's Avonds pokeren op de kamer.…

Vliegveld, vliegtuig, paspoort, stempel hotelkamer en jazzcafé. Zingen, spelen, glazen whiskey, mijn saxofoon verscheurt de nacht. (De foto’s in mijn borstzak worden alsmaar valer en soms als ik de blues zing zijn de tranen echt!)…

Vooruit, ik leg het nog één keertje uit Die bal moet je gewoon in ´t netje schoppen Als dat niet lukt mag je de bal ook koppen En na een goal hoor je een man die fluit De bal gaat dan weer op de middenstip En als het rust is maak ik snel een wip…

hoog opvliegend zand verontrusten mensen op de dijk wolken zweven snel voorbij de wind zingt een droevig lied “waarom geen respect” versta ik in haar woorden de middag kleurt van blauw naar zwart water klotst nu op het strand maar het komt niet allemaal van zee… de wind start volop met huilen haar weeën ze kan ze niet meer…

met ringen en witte duiven Een prieel op het witte strand waar de ringen worden omgedaan En dat alles op het moment dat we de zon kunnen zien ondergaan Waar we na de huwelijksceremonie genieten van een dans op het strand Daarna dolverliefd terugslenteren blote voeten in het knerpende zand Waar we slapen onder de sterrenhemel in de hotelkamer…

de zee vandaag in onbestemde nevel heeft zijn levendige vorm geruild voor een grijze verstikkende deken maar door de mistlaag hoor ik het gekeuvel van de golven een witte vogel krijst in de grauwe dag niets nieuws totdat de zee blauw wordt de lucht kleur bekent en spiegelt in het water…

Als passend kleed glijdt ze om haar minnaars heen en proeft hun lijven. Op het ritme van getij neemt ze vasteland in met geweld en strooit herinneringen tussen schelpen en koralen. Als adem van de regen, in wolken en in nevel beheerst ze zelf de meeuwen. Ongestraft als kleptomane steelt ze het einde van de dag en verzinkt het licht…

Ik wil luisteren naar mijn zwijgen daarna zal ik verder gaan, en de zee - ik weet het zeker - zal mijn zwijgen wel verstaan!…

Maar wacht dan totdat weer het wonder van die verstilde zee geschiedt en je de woorden zult ervaren: zoals het is, zo blijft het niet!…

toornhoog slaan de golven wat een immense kracht mijn hebben spieren getracht maar het zijn glazen wolven de tanden schuimen honger bloot in een wegstervende zon ik wou dat mijn hand groeien kon de greep is nog geen zeepstuk groot de zeilen ach, ze scheuren het is maar menselijk zaad zonder regen kan niets gebeuren toch is…

Sierlijke vogel Streel mijn ruisende golven Op weg naar de kust…

Ik loop langs de zee, voetstappen in het zand, net zoals jij voetstappen, in mijn hart achter laat..…

aan zee het geluid van de golven rust... zonder jou, alles verloren zonder jou, muisstil en dan plots,... niets meer…

opent en sluit haar bladzijden voor ons. paal 16: niets geeft ze prijs van wat haar aan deze wereld bindt, maar de zonsondergang is zeker achterwaarts gebonden. (sissend in het ijswater dalend) zo kussen wij boven het koude duinzand. de dag ligt op de rug de mensen gaan de nacht in. in hun verlicht knusse tenten. paal 16: niets.…

gestaag getik van lijn tegen vlaggemast wind brengt flarden van gesprekken weerkaatsing van zon op zee van jong op oud vreugdekreten vloeien over in een enkele schreeuw van een meeuw dansend boven alles uit in ongeordende patronen heen en weer terug herhaling en vernieuwing in balans…

de zee, het zwarte gat de ijzige massa die iemand helemaal kan opslokken en dat maar al te graag doet overdag een lief kabbelende vriend zoet als een koekje, braaf als een baby'tje maar 's nachts duister en wreed alsof boze machten heersen het zwarte kwaad die menig schipper deed verdwijnen.…

Een gore zee; Aan 't strand daarvan: Van lieverlee Een eenzaam man. Zijn blik is naar Verlatenheid - Geen uitzicht, waar Men die vermijdt. In 't niets verglijdt, Zonder misbaar, De hooploosheid Van weer een jaar.…

Aan Frederik van Eeden De Zee, de Zee klotst voort in eindeloze deining, De Zee, waarin mijn Ziel zichzelf weerspiegeld ziet; De Zee is als mijn Ziel in wezen en verschijning, Zij is een levend schoon en kent zichzelve niet.…

zee vogels vluchten klapvleugelend golven reuzen vallen vernietigen... zee mensen kijken natuurwonder verwondering verbijstering angst dood... zee eindeloos water golven getemd vogels gebroken vleugellam... zee sri-lanka parel pijn overleven doet alleen de zee...…

In 't land der dromen in het dromenland, het is als kindren badend in de zee, met het gekniel van lichtvrouw in gebee, de lichte armen hoog op de zee, want er is gezweef van bove', en van de kant ruist donkere muziek in om de vree der wereld, der zonneberuiste stee, en maakt het een verward doorzocht droomland.…

De zee De schorre zeilen, de sneeuwende zee met De vinkenslag der baren : haar bladeren En het doornaveld verlangen : haar golven Rijden tegen het land waar de vlag der bronst uithangt, Monsteren de muren aan, Lokken het mos en de mensen, de merries en het zand, Laten de stenen als sterrenbeelden achter En bevrijden - zij, de zee en haar…

golvende eindeloosheid ruimte en licht weerkaatst in de eeuwigheid…

Ik zwem met mes en vork maar kan niet staan de huidige symbolen dompelen de middelen ook onder elke traan die over gewassen handen mompelen Zo zoek ik oude relikwieën en beschouw van wijze ketters’ middelpunt geheime geesteskind’ren en herken de golven nu nog niet aan mij gegund Ik zie de beker ruim gevuld met gif de prediking van vrijheid…

in golvend stromen uitgevloeid trek jij je traag terug wijl zout op zand verzadigd strand stil na-ebt op haar rug nog rust de kust der dromen tot zij weer samen komen…

zonder water zou ik dorstig dolen langs de uitgedroogde zee…

Toen God's voet haar betrad was ze onbeschrijflijk glad en plat, de zee. Lieve Steenberghs…

Ik kijk over zee, met wijde armen, laat ik mijn gevoelens, met de zachte melodie van de wind meevaren. De duinen, maken een zacht ritselend geluid, harmonieus, waaiende stemmen, met de golven mee, naar verlangende gevoelens, ver over zee.…

niet ontvouwde geheimen en verlangens voor eeuwig in de golven verstopt Ook ik doe mijn verhaal en luister in stilte naar de zee vanachter de horizon in goud en rood geblonken luistert God aandachtig met me mee…

golven gevangen in het web van getijden bestuurd door de maan…

ondergaande zon avondwandeling aan zee wat een rust geeft dat…