Alle inzendingen over huid van aarde

Voor eeuwig gevangen In de cellen van jouw huid Je kunt erin verdwijnen Ik wil er nooit meer uit Strelend vol verlangen Kies ik mijn eigen bruid Twee handen druk bezig Mijn tong hangt eruit Ik proef jouw essentie Ik eet je Ik ruik je En weet je? Jij bent mijn huid..…

Je huid is als blozend kaftpapier Gekleurd met motieven Beschreven zonder rimpels Kaal gevouwen, strak en fier Je huid is als fluweel onbehaard Verhult kostbaar goud van binnen Een hart dat nimmer bedaart Je huid is als het warme strand Ik raak je aan met vloedgolven Mijn tranen drogen traag Ebben weg in je natte zand Je huid is als…

Het is mijn huid die ik niet wil verkopen Ik lijk dan wel verlopen door jaargetij aangetast Maar voor geliefden ben ik zoete herinnering: toen romantiek hun beider naam of initialen in m'n dikke huid heeft gekrast.…

Zonder huid slechts bijeengebonden door een strak gesponnen dun vlies terwijl daar buiten de winter van de lente verliest ik hoor het zachte zingen van de putter een kalm en lief geschutter O raak me niet raak me niet aan alles raakt me zonder huid zelfs het geluid van een onschuldige roodgewangde zachte putter…

in een lange teug grijpt de adem bij de keel, het slikken van honger lijkt tot gewoonte te strekken en zelfs het avondlicht schuift bij de gedachte aan nacht en zoet als wederkeren tot zij aan zij geef vingertoppen nog een kans in zachte streling gedompeld schuimt met stille golven langs draden onder stroom het tij…

Subtitel: Ik vraag bootvluchtelinge (II) Ik vraag wat haar heeft doen vluchten 'Na drie keer verkracht te zijn' (respectloos) 'En reeds daarvoor verlangde ik al naar een land met VREDE VRIJHEID (GELUK)' Leugens waarmee jij bent geconfronteerd Betreffen nimmer, echt nooit een waarheid Mijn God, waarom vieren wij straks feest'lijk…

Dromend loop hij door de regen Druppels vallen op zijn hoofd Maar in zijn hoofd zijn het zonnestralen Die over zijn huid glijden richting aarde Als hij droomt van haar Is de grootste storm maar een bui Kletsnat loopt hij door met een grote lach op zijn gezicht Want zodadelijk is hij bij haar…

Wat als mijn woorden mijn huid zouden bedekken -- Kleed jij me dan uit?…

Als jij mij omhelst kan ik niets anders meer doen – dan jou omhelzen.…

Ik wil bij hem zijn, hij is lief, maar hij aarzelt -- doet vlug de deur dicht.…

Ik durf nauwelijks iets te doen, bang van mezelf -- de dupe te zijn.…

ik voelde hoe jouw zonnevingers hun pixels zachtjes op mijn huid vlijden na een lange reis als lichtdeeltje van de hemel maar het aards paradijs ik had mij komend uit het langdurig grijs en somber van de hel voorzichtig opgesteld zodat de eerste confrontatie niet zou uitmonden in schade verfrissend stroomde energie door mijn…

laat je eeuwig gaan maak je huid tot vangnet voor geluid…

de einder is over een bevroren vlakte gegleden mijn gedachten over ruimte in wit verdronken van een herinnering zo vers en onbetreden de huid heeft hemel en aarde samengeklonken hier zou ik gewichtloos naar de overkant willen gaan zonder obstakels die alleen maar in de weg staan…

blad hebben gestaan huiver ik om wat er komt om de huiverende mensen in een winter van misschien wel veertig jaar, als een eindtijd van de woekerende groei en ook om de winterkou in onze harten omdat ons leven steeds meer levens kost en steeds meer verdriet Als we er niets aan doen zullen onze tranen bevriezen tot een korst om de aarde…

Je kunt niet meer zijn dan je bent omdat je onder je fysieke en psychische vorm één bent met het Leven zelf één met Zijn…

Innerlijk aanvaarden wat je in het huidige moment ervaart Geeft ruimte…

Hoe meer we ons als mensen identificeren met de rollen die we spelen hoe minder authentiek de relaties worden In die rollen heb je dan een mentaal beeld van wie je zelf bent en van wie de ander is Jij gaat hierin niet met de ander om maar met wie je denkt dat je bent gaat om met wie je denkt dat de…

Hier kan ik 't best met God en met mijzelf verkeren, Hier, waar de vrede woont, de zorg het hart niet knaagt, De beek welluidend ruist, de tortel troostrijk klaagt, De zoô *, die de armoe dekt, en 't marmren ereteken, De duurzaamheid en prijs van aardse grootheid preken.…

dat menselijke is voor vele trekvogels als leverpastei…

er knaagt iets onder mijn huid als het mooiste stukje fruit, van buiten glimmend en vol pracht maar van binnen aangevreten en verdacht. er woedt iets hier van binnen ik raak soms helemaal buiten zinnen het ene moment angstig stil dan weer is er zwaar weer op til.…

ik leg mijn hand te luisteren in je zij en fluister jou de vertaling in het oor jouw lippen herschrijven de zinnen op mijn huid ------------------------------------- “Vertaling” © Jan-Clemens Lampe, april 2003…

In dat tempo slijt de steen zijn ziel bloot tekent eeuwigheid en smelt tenslotte mee met sneeuw en zomerdooi vermengd met water zand voorbij een hand streelt blij de huid waarin de klei zich vormt tot stil genoegen…

hebt me leren vertrouwen ik heb me nog nooit zo gevoeld ik ben naakt rondom jou je ziet recht door me heen en ik kan me niet meer verbergen ik ben naakt rondom jou en het voelt eigenlijk wel goed ik probeer me te herinneren waarom ik bang was om mezelf te zijn ik denk dat ik nooit iemand had zoals jou om me te helpen weer in mijn huid…

voel mijn huid nog zacht al ben ik oud gestreden tegen wind en alles dat op weerzin lijkt voel mijn huid nog steeds niet koud altijd bemind door het strelen verrijkt…

het schuwe kind dun, ook aan de binnenkant breekt twijgjes tot littekens de stilte, al jaren ouder stuurt levensloze dromen onder houten huid wanneer armen vol bomen slechts willen wonen in het zachte geritsel van de wind ze zit veraf van de zon door de nacht te staren en ik wil haar geven het ochtendgloren, in ogen vol vlinders…

vlak boven het geultje van haar stuit waar de rivier ontspringt van haar twee benen staat iets getekend op haar huid gebeiteld als in marmeren stenen het lijkt gegroeid van binnenuit en biedt een uitzicht voor degenen die haar als minnaar hebben buit- gemaakt en balanceren met hun tenen het prikkend ornament prijkt als een stempel op haar…

ik droeg liefde en kind verder verder dan het sterven en de bomen in mijn bed de rillingen aan het raam gleden om flarden landschap en altijd door de wind ik herinner me mijn huid witter met de deuren dicht het licht was toen en ik ben nu de dood loopt om en om * afbeelding : Art Dekat ©…

omdat het overleven zich uitsluitend beperkt tussen woorden en het spreken mij moedeloos maakt zal ik weggaan en mijn brieven nalaten aan vreemden het waait wel gezichten, namen van verraad die me achterlieten in allerlei vormen met de tong stijf en scheve tanden maar ik ben stervend genoeg opdat ze me niet meer naderen…

Er was weinig zinnigs tegen hem te zeggen Dus mijn ongewilde stilte wraakte zich alom Het verwurgde en was alles verstikkend Hij borrelde met een strot vol verwensingen Gevoelloos stripte hij zorgvuldig mijn huid Doorbrak grof mijn broze defensie Vernederd doch opgelucht stond ik buiten…