Alle inzendingen over in avondrood

bij je weg strijkt het avondrood beduusd onze plooiende verhalen langs een peinzend landschap ontwaken onaffe dromen zij wagen het uit te komen op de meest innige houding voor de nacht…

Jaren gaan als dagen staan aan de wieg van het moment dageraad en avondrood sluipt heen als stille wind geeft weer wat elke stilte kent de glimlach van een kind.…

je kunt niet alles als mooi ervaren maar soms zomaar wanneer het licht een beetje meewerkt krijgt het landschap even iets speciaals zoals vanavond bijvoorbeeld bij het warme avondrood in het westen...…

'k hoor je zingen in het avondrood ' k zie je sluikse haren op je schouders bloot 'k denk eraan hoe je stem mij roert 'k zie mij al door je blik gevloerd 'k vind je een en al een stukje hemel 'k mag je toch zo lekker aards 'k hang een beetje aan je lippen kon ik aan je keel maar even nippen…

't Is van van een vroeger lustpaleis Z e l f sombre puinhoop thans, En slechts herinrings avondrood Ontgloeit het nog met glans.…

Opeens spoten haar ogen het avondrood woest in mijn gezicht en ik besefte dat het laat was.…

Verlangen blijft en ook het dromen van morgenlicht en avondrood, van steeds weer vruchten aan de bomen, van leven tot voorbij de dood, van tederheid en mededogen, van kijken vanuit kinderogen, van Gods erbarmen groot.…

lui als een sultan alert als een jager dobbert hij voort op golven van gebeuren zonder plan drijvend op avondrood weet hij zich geborgen in de deinende schoot van het ogenblik verpletterd door de orkaan overkomt hem stilte…

Avondrood en sterrenlood schetsen verdwaalde tijd hartslagen vertellen geheimen.…

Ze zaten zoekend om zich heen te kijken, verdwalend in hun avondrode mist langs eigen levensweg als bermtoerist. Maar zie: het Alzheimwee lijkt nu te wijken. De oudjes knappen zienderogen op na elk bezoekje aan de koffieshop.…

Met gesloten ogen volg ik haar boodschap en voel ik het avondrood als de deken die we gaan delen met warme sterren en een glimlachende maan die ons alles gunt wat we naar onze dromen willen meenemen. Waar we weer niets meer zullen denken en veranderen in de silhouetten die elke droom een dansende liefde geven.…

ben jij hoop en verlangen een traan op mijn wangen de stem uit mijn dromen dagen nog te komen nevel in de morgen het avondrood gefluister in de wind de lach van een kind een hart gegeven met liefde doorweven ben jij het leven hier in mij…

mooi is mijn mandarijnenboom die naast de vruchten bloesem draagt mooi in de schaduw, in de zon en als het avondrood vervaagt mooi is mijn mandarijnenboom oranje naar de zon gericht toch zag ik hem nog nooit zo mooi zo mooi als in dit prille licht…

Kwetsbaar ben je Breekbaar je geheimen Als een ijl rozenblad zweeft je verlangen de zilveren vlinder achter je ogen In het avondrood sluimeren teder maar vaag de zoete flarden van je geur de zinderende liefde de droomtijd die je me gaf…

Als het avondrood de hemel kleurt zo wonderlijk, zo mooi en puur lijkt alles zich te koesteren in haar gloed in dit moois der natuur. In vroegere tijden, bij het zien van dit wonder ging men over tot het avondgebed overdacht men de dag, want men wist het kan niet lang meer duren, de zon gaat weldra onder.…

Tussen avondrood en ochtenddouw, komen mij steeds dromen, gauw, soms zijn het mooie dromen, die naar ik hoop eens uit zullen komen. 'k droom vaak van een mooie aarde, waar iedereen elkaar laat in zijn waarden, geen honger wordt geleden, de oorlogen zijn uit een ver verleden.…

Mijn vriendenkring bleek enthousiast en groot, we gingen los in Huize Avondrood.…

Morgen kan alles anders zijn de dag ruikt naar avondrood de hand die gisteren leven vatte voelt de overmorgen-dood begrijp de geur van bloemen proef de kleur van de maan die engelen tastbaar bezingen voor hen die gekleurd verstaan.…

zachtjes in teder beminnen waar de wind zoute letters rondstrooit en tonen ruisend weerklinken aan de rand van het avondrood hoopvolle woorden versterven naast begraven gedachten nog voor het geschonden duister roepen zij allen haar naam…

Verlangen naar Je stem Je ogen Je lach Verlangen naar Naar de warmte Van je huid Je hand op mijn knie Verlangen naar De ogenblikken Waarin hemel en aarde Elkaar kusten Verlangen naar De zee en duinen Vallend zonlicht Brand verlangen Avondrood…

In het avondrood van mijn herinnering sluimert jouw naam   En ergens die in mij slaapt de hunker... het verlangen naar jouw wezen... bitterzoet en onweerstaanbaar...  brandend als de zon die goud zaait door het fluisterend graan... teder als de wind die de bloesems streelt van droomrozen in schemerblauw...…

Vlokken, vlokken, overal dwarrelen zachtjes neer dikker, dikker wordt de vacht en langzaam verzacht 't straatrumoer geruisloos wordt het verkeer donker zakt op de witte wereld het avondrood gloort en de sneeuw valt voort.…

zelfs aan de achterkant van de zon waar plaatsen zijn die onbereikbaar lijken schijnt altijd nog die hoopvolle verbeelding, een kanariegele gloed rond avondrode vormen “het is niet anders” zeg je en dat is ook zo dus leg ik alle tranen uit mijn hart in jouw gesterkte handen…

Avondrood zo warm zo zwoel Het mooie strand verlaten en puur Mijn voeten spelen met het zand Terwijl ik naar de horizon tuur Alleen het zachte ruisen van de zee De wind plaagt mijn krullende haren Tranen lopen over mijn wangen weg Herinneringen zullen eens verjaren….…

Eens groeizame aarde zaden in haar schoot wassende loten wuivend in avondrood Het oogstfeest nadert uitgerukt haar kroost onrijpe gewassen op tijd geloosd Decennia van vruchtbaarheid in jaren verloren ‘n tanende levensstroom in droogte bevroren…

Schrijf lief praat met de pen schrijf dat wat nooit gezegd kan worden doet praten nog immer pijn lief schreeuw zwart op papier lees mijn lijnen lief van grijs naar oud in huize avondrood lees ik ooit die van jou…

Eerste regendruppels boven de oneindige rivier van ons leven kan ik zijn Elke zandkorrel in de woestijn van je gedachten zou ik willen zijn Een uitverkoren schilder die jouw donkerte in het avondrood tovert Mijn ziel en zaligheid voor jouw zoen verkopen Alles,bijna alles zou ik kunnen doen maar.....…

Verre sneeuwwolken hangen stil en grauw, rondom glanzend avondrood…

Als goud het groen zacht raakt, zich plooit en vlijt, haar teder streelt en liefjes kust, daar aan de einder, de verste verte, waar je je ogen lichtjes knijpen moet, daar waar het blauw troebelt in roze avondrood, wordt de dag in slaap gesust…

mijn hand raakt het kozijn terwijl ik het ijzer beroer duw buiten weg, weg van mij die bedompte lucht van een gesloten cel waarmee ik avondrood voer het is hopen op koelte wanneer de dag is verdreven en de stilte haar diepte zoekt het geruis in mijn lijf neemt tijd om te zweven.…