Alle inzendingen over in zichzelf

Verlangend zie ik Deze morgen uit Naar de aarzelend Opgekomen, ietwat Waterige, zon die In ' t voorbijgaan De laatste sneeuwresten In zichzelf op laat lossen Zoals ik ook hoop Dat mijn binnenste De kou en het verdriet In zichzelf op laat lossen…

Ruimte in zichzelf Verloren - geen Richting meer Te vinden in De eenkleurige Massa die alles En ook zichzelf Overstijgt - Ook de lijnen Van oneindigheid Zijn prijsgegeven En dan verschijnt Zo uit het niets Die witte duif Met dat groene Takje van de olijfboom Dat leven geeft Waar geen leven Meer te vinden was…

Oren die zichzelf niet horen. Ogen die zichzelf niet zien. Hoe de eersten, de besten, na hard te zijn gevallen, de laatsten ontmoeten. Zoals doven leren luisteren. Blinden met een voelend hart, uiteindelijk hebben leren kijken. Oorverdovend leren fluisteren. Zichzelf hebben hervonden. Nooit meer uitverkoren zijn.…

De liefde danst En is geheel zichzelf Zij wacht niet af Maar geeft zichzelf Is vrij van banden En van blikken Danst haar ziel en Lichaam vrij Zij bindt zich niet Speelt slechts het spel Van passie en het vuur Zij danst de harten vrij…

Waar wetenschappers koortsachtig naar zoeken om deze aarde te redden van een naderende ramp heb ik moeiteloos gevonden in dit gevoel voor jou: Een wonder van thermodynamica Een cirkel die doorgaat in een zichzelf vernieuwende beweging Een zichzelf aandrijvende motor perpetuum mobile…

Als het hart alleen nog klopt En de rest al niet meer voelbaar is Een dode geest in het bijna Dode lichaam woont Dan is de eenzaamheid Huizenhoog zichtbaar In de mens die zichzelf Reeds verloren heeft Net als veel van zijn beminden En niet meer weet hoe Hij het leven, en zichzelf, Terug moet vinden…

Zoiets was sinds de oorlog niet gebeurd De voorzitter sloeg woedend met zijn hamer Je hoort zo niet te spreken in de kamer Het werd dan ook meteen breed afgekeurd Thierry zette zichzelf hiermee voor gek Sloeg zo zichzelf figuurlijk op z’n bek…

Een kameleon kleurrijk en onopvallend helemaal zichzelf…

Ze roepen maar wat over en weer, mompelen -- verder in zichzelf.…

hij blijft en schrijft en blijft bij zichzelf, hij moet nog jaren schuren voor hij zichtbaar wordt voor iedereen en ook zichzelf…

Leven wordt van papier scheurend in duizend stukjes de zin voorbij armen gevouwen rond haar lichaam zichzelf wiegend troostend streelt zij zichzelf als er niemand is slikt bitter zout dagen sluimeren de zwarte pijn voorbij…

De olijfboom gespleten door ervaringen zware stormen en meedogenloze zon en kinderachtig zou je denken daar kan ik voor het onweer schuilen maar in die ene wonde niet zichzelf voor zichzelf verstoppen, mijn vader.…

Zij was het kleine meisje, Dat nooit voor zichzelf durfde te gaan, Zij keek altijd naar een ander, Zij was de schaduw van de maan. Zij voelt zich nog een vreemde, Maar net als ieder ander is zij alleen maar bang, Ze is een grote strijd begonnen, Zij houdt zichzelf in bedwang.…

Een Leidenaar liep naakt de marathon En werkte daarmee hard aan zijn conditie Alleen maar met zichzelf in competitie Dus niet gehinderd door een peloton Zo had de wedstrijd weinig om het lijf Wie met zichzelf speelt, heeft niets te verliezen Maar toch kreeg hij het aardig voor de kiezen Want halverwege werd hij wel wat stijf Zijn lichaam…

Een cliché van zichzelf bekijkt zijn spiegelbeeld naakt in een overall van huid. De pet bedekt het lulligst lichaamsdeel. ´Dit ben ik dan´, zegt hij zacht, terwijl de spiegel hem na doet. Achter hem de boerin, geen tijd voor zichzelf. ´Kom je, Arie, je wordt er toch niet knapper op.´…

ze zou kunnen vertrouwen op zichzelf…

hij heeft een goddelijk geloof in zichzelf als dichter maar als mens is hij als u een twijfelaar... een zeiler laverend tussen bakens kwetsbaar als het wankel bootje in de branding van het bestaan hoe anders de dichter als dichter die houvast vindt aan lettergrepen en verzen schrijft op de fundamenten van het geloof in zichzelf…

verzonken in zichzelf buiten bloeien krokussen wat is het leven…

De natuur heeft geen verf nodig om te kleuren zij is mooi van zichzelf…

Zij die de aandacht van anderen zoeken hebben blijkbaar zichzelf nog niet gevonden...…

Alles is eeuwig, behalve de tijd, die volgt -- vanzelf op zichzelf.…

Er zijn veel mensen die zichzelf laten kraken roem, geld, macht doet ze zichzelf kwijt raken en geloof me – zij verdienen medelijden ze vallen hoe mooi het soms ook lijkt in hun 'niemand zijn' niet te benijden…

door muren vol weemoed barst ooit het geluk verscheurt jouw angst zichzelf aan flarden tot aan de grens van verdriet en vreugd waar tranen vloeien door elkaar heen zichzelf verweven in armen van troost mijn liefde gegeven die muren sloopt…

ze is niet echt op zoek naar zichzelf het lijkt alleen maar zo wanneer ze straatlantaarns vervangt door bomen cement ruilt voor kiezel zich een merel op het dak droomt die voor haar fluiten zal enkel hij mag haar doorbreken het zal haar stilte zijn ze doet ermee wat ze wil de merel ook ze zoekt zichzelf niet ze zoekt haar stilte…

Laat de wereld die ene wereld van ons van ons allen zijn Laat het leven dat ene leven voor iedereen voor iedereen waardig zijn Laat elk mens ieder uniek mens zichzelf kunnen zichzelf kunnen zijn Laat er liefde aandacht en liefde tussen ons tussen ons allen zijn…

Te lang al geleefd In de eerste wereld, Te hardnekkig met Zichzelf geconfronteerd Gedachten, voelen en doen Te veel geworden Voor de mens Die nauw'lijks nog bij Kan benen wat hem Dagelijks wordt voorgetoverd - Hij neemt een slok, Om zichzelf en het moment Vast te houden, Na een paar slokken al Is hij in de tweede wereld,…

Gaandeweg sloegen zij steeds meer op hol, voor zichzelf op de vlucht. Het liep uit de hand. Zij had zichzelf niet meer in de hand. Aan voeten kreeg zij nooit meer land. Zweven was er ook niet meer bij. Alleen slingeren tussen zij en zij.…

Te zijn geroepen door dit kind -al spreekt het niet, al lijkt het in- trovert slechts voor zichzelf te leven- drijft mij sindsdien ontketend voort. Uit: "O, die wijze koeien", Chris de Valk Uitgeverij Abraxas/Zuider-Amstel…

carnaval viert zichzelf in de verwrongen lach der dwazen vertoont een gelaat dat eens per jaar nauwelijks verholen eerlijk lijkt onthult het masker dat afgezet de val markeert van het fatsoen raapt zich samen als hoopje ellende het viert zichzelf de eerlijkheid toe…

Zodra zij glimlacht, plaatst zij zich in de tijd, worden rimpels geteld op haar voorhoofd en om haar ogen kraaienpoten na souplesse van een jonge naar karnemelk ruikende huid Haar liefhebben is als wachten op een zonsopgang, die zich in rosse, zachte passie verliest zichzelf hervindt en in de morgen opnieuw zichzelf in licht hervult…