Alle inzendingen over in zichzelf

Geest die vervlakt, Zichzelf versmalt Tot een dunne, Stille streep Emoties gevangen In niet meer Dan een levenslijn Die slechts een tralie Smal is - Medicatie die voorkomen Moet dat ik door de Ondergrens ga, En bewerkt dat Waar mijn geest Zichzelf steeds meer Uitdunt, het lichaam Langzaam uitdijt tot Niet-normale…

hoestend en proestend al snakkend naar frisse lucht zichzelf oprokend…

Rups in een cocon ontpopt zichzelf in de zon de vlinder vliegt uit…

lippen begeven ogen spreken uit zichzelf in besloten leed…

Er zijn mensen die hun vermogen goed beheren, maar... de wijze heeft zichzelf in beheer…

nu hij zichzelf roept denkt de koekoek verwonderd 'vreemd nest heb ik'!…

Soms loopt stilte zichzelf in doodse stilte voorbij…

een waarlijk dichter vraagt aandacht voor problemen meestal van zichzelf…

Wie nimmer vergeet dat ook in ongunstige tijden de zorg voor vrijheid en beschaving dient te worden bewaard, die zal niet alleen zichzelf maar ook een ander kunnen bevrijden.…

Hij dacht toen bij zichzelf: als ik die vent zie, voel ik mijzelf een kleine grijze muis. Maar met de D-day vlag was hij de vent, al dacht Trump bij zichzelf: it´s secondhand!…

De enige manier om aandacht te krijgen, die kreeg hij niet, dus beter gezwegen, vervolgde hij, zwalkend en in zichzelf mompelend, zijn weg. Z'n geweten vertroebeld door de alcohol, had hij alleen verdriet en meelij met zichzelf en mijn gemoed schoot vol!…

Hij praat met de stilte, wordt moe van zichzelf. zou een stoel willen zijn kon hij comfortabel in zichzelf gaan zitten schrijven dat hij gelukkig was. En was dat dan ook.…

het werd mij duidelijk: ineens zag ik hoe krachtig zij is met haar zieke man haar zieke zelf te kunnen leven zij leefde altijd al voor haar man en haar kind voor het huis en haar werk niet voor zichzelf nu leeft ze met hem voor haar kind en kleinkinderen haar broer en haar zuster meer met zichzelf…

Critici die zichzelf niet kennen, ventileren oordelen. Wie een criticus kritiseert, is een criticaster. Criticasters ziften muggen, of neuken mieren. Critici die zichzelf kennen, ontmaskeren criticasters. Teksten blijven ze schrijven. Meningen blijven ze delen. Oordelen slikken ze in. Dichters ziften hun gedichten, liever zelf.…

kleren ontbreken waar naaktheid zichzelf schoffeert een hand voor het kruis…

Mensen die maar op een ander willen lijken laten iets unieks liggen zichzelf!…

Het vergrootglas danst: zonnevlekjes draaien rond: de bloem zoekt zichzelf.…

z’n geest gehuld in nevelen was zichzelf kwijt in de dichte mist…

Een macho vindt zichzelf een hele vent Maar is in wezen een vent die zichzelf niet kent Een bink, een stuk, een spetter Die stoer en branieschoppend minderen kloot, die etter!…

De wereld om haar heen vertoont een beeld dat haar verwart vrouwen die zichzelf verkopen mannen zonder hart... Zou zij later zo moeten leven zichzelf verkopen voor wat brood ze gooit de eendjes nog wat toe en houdt zichzelf groot...…

de coniferen zijn zichzelf genoeg. de boom is in zichzelf verzonken. alsof hier nooit geluid heeft geklonken en ook niemand daarom vroeg.…

Wie kent nog zichzelf?…

Haar spiegelbeeld herkende zichzelf niet. Ik zag het meisje kijken naar zichzelf, maar door de ogen van iemand anders en zij verliet zichzelf terwijl ze naar de sterren keek. De stilte van haar lichaam was oorverdovend sterk toen ze lachte omdat haar spiegelbeeld aan scherven lag. Lachen dat eigenlijk schreien wilde zijn.…

Mens die zichzelf in de jaren Was kwijtgeraakt, niet meer wist Wie of waar hij was, En goede zorg kreeg die hem hielp Om weer dichter bij zichzelf te komen, Blijft weerloos achter nu de zorg Die voor hem noodzakelijk is Wordt wegbezuinigd omdat ieder mens Weer gewoon voor zichzelf moet zorgen; En nu ook de muziek die hem ten diepste…

in haar ogen sluipt verlangen diep verscholen droogt een traan elke dag wil zij leven belooft zichzelf niet op te geven het gevecht met zichzelf huilt zij in de nacht elk ontwaken van de dag hernieuwt verloren hoop door die ogen in de spiegel als zij staart in het heden waar verlangen weerkaatst in de vorm van een traan…

meisje van onzichtbaarheid door de tijd verborgen inmiddels vrouw geworden het kleine meisje kwijt heel af en toe komt ze even naar voren schreeuwt huilt heeft groot verdriet om al het onrecht wat haar is geschiedt vervolgens gaat ze zichzelf weer verstoppen maar ze zal nooit verdwijnen want zij heeft zichzelf diep in mij verborgen…

Zoals toevallige gedichten worden ontdekt, door grote mensen die zichzelf nog zoeken, of door kinderen die zichzelf gebleven zijn.…

zij was half de vrouw uit zijn dromen en kwart de vrouw over wie hij sprak maar zonder haar was hij slechts een fractie van zichzelf…

Zo hard geweest al die tijd voor zichzelf en voor anderen maar nu door een woord vol warmte ontdooid en bevrijd.…

Nimmer werd hij echt een dichter want hij hing zijn schrijverij na twee versjes aan de wilgen en zichzelf er nog bij…