Alle inzendingen over kennis OR rijp OR onrijp

sjansend door het grote appartement Maar het echte geluk zit hem in kleine dingen Onze lach welke elke dag op onze lippen ligt Ja, ja en dan de spullen, de bullen, de troep ‘Je kan maar op 1 stoel tegelijk zitten’ En ook maar aan 1 tafel en op 1 bed liggen En met ‘lepeltje lepeltje’ kan je dat nog delen ook En drinken uit 1 kopje, beker ‘to go or…

Mijn zomer klinkt als rood rijp fruit de kleur van deze liefde klinkt luid jouw vingers op mijn huid jouw hand op mijn plekje kijk, zeg je ik ontdek je.…

voor het eerst weer op het gras de eerste rijp van koude adem drie planten met witte bloemen lijken verwijtend buiten te staan vier merels met gebolde veren trippelen zoekend naar een pier nóg hangen laatste vlierbessen nóg zoemen trage muggen…

Ik weiger te dansen naar hun pijpen, keer me om met het gezicht naar de zon, en af van hun grillen, ik zal een oogje dicht moeten knijpen, om daarachter het vuurtje te laten rijpen.…

Het sluipt nabij, ik leef maar door, wacht af wat komt, wat nader kruipt grijpt naar de keel, waarmee de klop verstomd, de dood in eindigheid vermorst, komt na het dagelijks brood, groeit liefde aan tot aangename korst, bloesemkuur in late jeugd, waar in wolken adem van de vreugd de aangeboren rijp ontdooit in het vuur van ouderdom…

Ik had die winterdag, twee jaar tevoren, het bos bezocht. Tegen het strakke blauw, scherp zichtbaar, was van waterdam en dauw een groots, stram woud van beelden ingevroren. Verstijfde arenden, met kop en klauw, gedrochten, vlerken, hertshoorn, duivelsoren. Toen, bij een berk, als uit zijn stam geboren en daaraan vastgegroeid, iets zwarts. Een…

we hebben het warme zomerse rijpen en plukken nagenoeg achter ons gelaten we mochten de zon in druiven vastgrijpen opdat zij in hout en met veel geduld al gistend tot een nobele drank kan geraken en op een zeker moment het glas naar eigen geaardheid toont en vult zo laten de bomen hun blaren gaan nadat de stam iets is uitgedijd een ring…

Nu glinstert alles van de witte rijp. De dunne berkentakjes zijn bedekt Met wollig dons, dat wonderbaarlijk blinkt. Het groene koolblad, dat zoo sierlijk krult Aan lange stengel, vonkt van diamant. In schaduw van de doornenheg hangt, laag Er tegen aan, in 't windje wuivend, rag, Dat door ijspluimpjes dik omsponnen werd.…

Gisteren zei ik het nog: “ Wat ziet het er buiten toch haveloos uit. Met uitgebloeide bloemen, hun bladeren bruin en verdord. En wind die door haast kale bomen fluit.” Hun blad ligt aan hopen, onder heggen en struik. Het groene mos kleeft aan tegels en muren. Regen klettert tegen donkere ruiten. Geen mens waagt zich naar buiten. Maar bij…

Rijp over de velden Boomstronken en takken Handen in de zakken Gaat voorheen beknelde Onbekende wegen Kruist verbeelde degens Tot Holle haar bed schudt Hoe ongerept kun je zijn Al je voet nog boven Onaangeraakt terrein zweeft Kort voor het zwartijs scheurt…

wat gaat komen over het gewilde plaatje waarvan velen dromen het land gehuld in zuiver wit en zilver zie het niet als een vergrijp dit gehuld zijn in dun engelenhaar ben slechts de voorbode van wat gaat komen van dat wat verscholen ligt al lang verwacht en klaar de winter de kerst met hun dromen ik ben die soms zo wonderschone rijp…

de dag ontdooit in het onrijpe natuurschoon waarin zich het ijs kwijtraakt aan het water het lost op voor mijn ogen in de stralen van de goudglooiende zon glinsterend dansend de morgen in lichterlaaie zettend de minnelijke ochtendstond die mij aankijkt en ondergaat in een bloesemende middag vederlicht voel ik mij aangekomen waar…

Toon me jezelf laat zien wie je bent ik wil je leren kennen of ben je met jezelf onbekend ? Misschien wil je me vragen maar misschien durf je dat niet wat ik over je zeggen kan wat men in je ziet Ben je de persoon waar iedereen naar uitkijkt of zoals je voor je houdt waar iedereen voor uitwijkt Ik kan…

mijn dochter is blond beslist niet dom stelt zich vragen over leven en dood dromen als bindweefsel daar tussenin op school heeft ze verteld dat het hele heelal naadloos in een emmer past vanwege de leegte zo langzamerhand verliest zij haar geloof in mij door een suikerklontje op te lossen in de thee is ze toch weer aan het twijfelen…

De kiezer heeft zijn mening snel herzien Want Job Cohen zou veel meer zetels krijgen Ook Wilders zou nog alsmaar verder stijgen Tot er nog twee partijen zijn misschien? In plaats van maandenlang te gaan formeren Moet ieder eerst fatsoenlijk stemmen leren…

Maar als ik bij mezelf te rade ga zijn wijze en domme mensen vol kennis!…

Misschien denk je als zo velen Waarom zou ik mijn kennis delen. Maar juist door kennis te spreiden Kan kennis gedijen En kan een hoofdrol spelen. De macht Van kracht.…

Ontmoeting Op een morgen ontmoette ik je, een zonsverduistering die aan mijn tafeltje voorbijging een eeuwig ogenblik lang. Vanachter mijn kopje koffie op het terras aan het strand zag ik je naderen en wist je herkende mij. Je negeerde mijn groet je negeerde mijn armzwaai je negeerde mij en je opgetrokken wenkbrauw was of een mug…

Als Eva niet verleid was door die slang, Als Adam niet dat hapje had genomen, Dan was ons onze onschuld niet ontnomen, Dan waren we gelukkig en nooit bang. Maar liever dat ik hier op aarde lijd, Dan veilig leven in onwetendheid.…

segmenten leergierig en jong nemen kennis van wetten door herhaling in zetten van remmende voorsprong met name het grote vertragen in centra straten op burelen zacht sudderen de taferelen rond onze oud'ren van dagen ganse groepen drijven mee verzonken in tijd als in zee bij kassa's rijpen diepe gedachten allen staan geduldig op hun…

Mijn kin steunt op mijn hand Rodin’s vereeuwigd beeld is elke dag te zien maar ogen zien dan niets het brein tast in de nacht actief als het niet weet de voorhoofdrimpels zijn na jaren diep gegroefd en kennis schaamt zich rot…

In de wereld van mijn zelfkennis voeg ik elke dag iets toe... In de wereld van mezelf laat ik elke dag iets los.…

soms als de nacht fluistert in ’t duister aarzelt worstelt met het licht de zon verduistert staan maan en sterren stil en wachten tot het woord de ruimte klieft in echo’s duizendvoudig verder verder oude verhalen ontwakend dreunend van ver en van toen en van heel dichtbij nu in dit ene tijdloze moment horen de eb en vloed de dag…

onzichtbare wonden liggen onder littekens die nog verhelen wat eeuwen overerfd is als haat geen bron meer kent van wraak en moord wordt bloed in wijn veranderd om het leven te vieren de aarde is gedrenkt in tweespalt door hen die liefde vrezen de boom van kennis wacht op hen, die vruchten delen…

Maar wat je niet verwacht is dat het verbleekt als verbeelding ontbreekt verliest het haar pracht…

Ik weet niet zoveel van groen: de moeder is geel – de vader is blauw.…

aankijkt, een glimp is genoeg van die vieze oude hond Persephone neemt hem mee boven de grond, verscholen tussen haar benen kijkt hij naar de Koningin van het land wuivend in een gouden koets Hij is zelf een Koning in zijn eigen wereld tevreden met zijn lot tevreden met zijn faam als vieze oude hond Vluchtig is het leven maar de kennis…

Kennis wordt begrensd door een afgrond, pas dus op – of je valt erin.…

Mijn kracht heeft mij verlaten, rottende vruchten aan mijn voeten wat bleef hangen, blijven onrijp, groene ranken vergelen, dof gelaten wacht ik op een laatste windstoot, die als dolk mij in haard en hart zal raken, vergrijp van dierbaar, maar ontbloot geloof, beperkt zich tot bot gezaagde planken.…

Nog schraalt mijn oogst het onrijpe koren en staan schoven ongehuwd tegen de wind te leunen het kraken spreekt van ergernis in een tijd die nooit meer heelt, en zonden zonder bouwwerk als los zand zich ruwen in mijn stem nog spreek ik volle dagen en serveer mijn koele blik in ogen die me vragen waarom ik…