Netgedichten

netgedicht (nr. 24.541):

Rijpen

Als ik gaandeweg anders dicht
is dat verwijtbare onschuld,
wachtend op het licht vol
ongeduld wat mij vervuld.
Ik stel mij geen vragen meer,
aan de rusteloze muzen die
ik dien, ik denk niet dat ze
mooi of aardig zijn als ze niets
meer in mij zien en weet ik
ook niet wat zij willen,
- trouweloze makkers, om mij
in hun val te lokken -, om bij het
wakker worden te zijn vertrokken.
Ik weiger te dansen naar hun pijpen,
keer me om met het gezicht naar
de zon, en af van hun grillen, ik zal
een oogje dicht moeten knijpen, om
daarachter het vuurtje te laten rijpen.