Alle inzendingen over klauw

voorgewend van zelf sprekend jeuken pennemessen in zijn rugvacht misantropisch getrapte vallen missen lukraak een beer richt zich op toont hoofdschuddend zijn tanden niemand ziet het scherp van zijn klauwen kalm verzaakt beslist hij het schijntoneel er is wel honing maar het loont de moeite niet…

ze verdragen humor niet dat blijkt weer in Parijs er wordt geschoten op het vrije woord dat onverwoestbaar is sluiers worden afgerukt tonen haatgevormde klauwen bloed wordt zichtbaar in cartoons druipt in woord en beeld oh Allah, oh Jaweh, de wet van naastenliefde wordt verkracht…

Ik schrijf bewust in de verleden tijd, want dat vertrouwen ben ik nu wel kwijt: Er wordt nog steeds gegraaid met grote klauwen. Geen bank komt er bij mij nog aan te pas. Ik houd mijn spaargeld thuis, in het matras.…

het sneeuwt alsof de ijstijden zouden kunnen herbeginnen ik vastzit in de sneeuw de wolven al hoor huilen in de kou ontdek ik mijn eigen poten, klauwen huil oewoe hoehoehoe naar de zilveren maan het knorren in de maag begint en het gemis aan warmte, volle maag wacht maar tot ik bij je ben…

Verdoezeld en overtroffen zette hij zijn klauwen in de muur Klom als nooit te voren verdrong de onttroning tot verdoemenis Verstokte zijn doen schreeuwde zich lof toe zwaaide hoffelijk zijn zwaard Wervelstorm van gevoelens rees door zijn lichaam angst was niet de zijne Smedend vormde hij de wil tot de overwinning hem toebehoorde…

Zwarte krassen luid kermend getekend door genagelde klauwen welke de huid in het duister machteloos de volle laag geeft smeken sereen glimlachend doch inwendig woedend om waanzinnig tedere handen die gebroken lijnen verbinden eer zij haar waarheid vermoordt…

hoge heren dwaze dames hoge hoeden lage gemoeden vage lachjes lage drachtjes moordende monden gecamoufleerde wonden strelende stemmen verborgen klemmen uitgestoken klauw teruggetrokken hand slapende geestelijkheid feestende eenzaamheid.…

nergens vind ik luwte zelfs niet onder een boom of in holle gebouwen overal die ongure schaduw van vunzige vlerken die aan me kleven, in me klauwen het dondert niet meer vreet me, ontleed me tot mijn haveloze torso de bodem raakt laat er gras over groeien en krijs, krijs dan om wat de aarde heeft buitgemaakt…

ze schonk me haar vertrouwen ik wist niet dat het breekbaar was ik ongelikte beer pakte het aan met mijn onbeholpen klauwen besefte niet hoe teer ik was gretig te enthousiast wat me zou berouwen toen het plotsklaps brak wat ik niet had verwacht en ik begreep hoe licht het mij geschonken vertrouwen kon worden tot een onbedoelde last…

Met kromgetrokken tenen en in- getrokken klauw, hou ik van jou.…

Bevrijd uit die teerput dat jij een relatie noemde Mijn vleugels spreidend in de schone lucht Genietend van elke seconde vrijheid blijheid Ontsnapt aan jouw klauwen die mij steeds weer terugtrokken in die teerput nu voorgoed buiten bereik Genietend van elke seconde vrijheid blijheid…

Het noorderlicht van gloeiende zuchten tussen lakens, oogstrelend in verlangen, krioelende vingers klauwen en knijpen krassen en grijpen naar hoogtes en hoger tussen sterren van roze en hemellichamen en verder dan dat. En wij die ergens daarboven orgastisch kwamen, om daar in oneindig zwart tijdloos te zweven.…

Het trage landschap stroomt bleek langs mijn lichaam ijzige bomen wringen hun klauwen door de nevel als wilden zij de loden wolken openscheuren één onbesneeuwde vogel splijt ver boven mij de koude eenzaam zwart in het wit van de winter door de mist van mijn adem klinkt zijn schreeuw.…

nadat het land is leeg geroofd het levensvuur is uitgedoofd bomen massaal zijn gekapt de rivieren zijn afgetapt en aarde is verzand wordt aan het werk van mensenhand de duurzaamheid ontnomen geduldig wachten de kiemen van bomen op een mensloze tijd slaan dan hun klauwen uit en komen als overwinnaar uit de strijd Cambodja 2007…

Toverbloemen zijn bedoeld om in gemoed ze om te woelen in een bos ze te versmaden op te vreten - zo U wilt Niet door bezoedelende klauwen die het schone onbehouwen zullen stropen - als een stroper die de tover vilt nadien Nee - Goede smaak valt er gelijk met berenhonger van uw ogen uwer ogen die op steeltjes meer dan toverbloemen…

Schaduw valt op wit papier gele klauwen Krast, krabt en grist bloed op verkreukeld gedicht een leven gezwicht. woorden vliegen vederlicht Daar gaat zijn ziel propje met vleugels het cirkelt verdwijnt vervaagt tot een stipje……..…

Ga weg kom hier geef gauw Pas op ik heb je in de klauw Ho, stop let op lust je rauw Kan niks fout gedaan stomp je blauw Aan zoveel gebonden en vastgeketend het stoffelijk lichaam slechts De ziel de geest gaat waar het wil geheel vrij van de rest.…

handen klauwen naar houvast groevenloos voelt steen nog zachter dan de dood in uitzichtloos verglijden het blauw dat gele koren zingt in het glooien van de hellingen verblinkt als stilte in de samenkomst van dalen is wit het graf dat sterven heeft gebaard rust die neerdaalt in de laatste strohalm die als roos geworpen is…

een hoopje zwart te groeien haren met wat wit ertussenin kan niet verbergen welke kleine duivel zij kan zijn met kleine klauwen die onbehouwen klimmen langs onbeklede benen om te komen spinnen dat ze van de pijn niet wist het spel wordt gespeeld zoals het haar is geleerd de eerste slag is raak de tweede om dat in te zien maar hoe…

Maar ik, altijd en alleen zorgde met genadeloze klauwen voor een breder perspectief, dan enkel blindelings te gaan vertrouwen. Op mijn vleugels houd ik, kan ik altijd tot in eeuwigheid bouwen. Deze vleugels gaan zich nu verder uitspreiden om onze kroost uit het horst te doen begeleiden.…

Ze haalden uit met hun klauwen. Ik huiverde, ontmoeting met de dood. Toen heb ik 't besluit genomen om weg te gaan en nooit meer terug te komen.…

Laat de mensen maar denken wat ze willen Ik ben sterk, ik klauw vuur van me af adem warmte en licht mijn hart in en uit vruchtbaar verbonden met moeder aarde ik voed het leven dat mij alles geeft met druppels maan- bloed, en ik open mij voor wie waardig is de Kracht kent: haar door elke vezel vrij laat stromen…

Woorden onderscheiden in het goede of het kwade leiden soms tot onbegrip gedachten lopen door gaan hun eigen weg verliezen grip en proberen zich vast te klauwen in los zand waar soms trillend het pad weer begaanbaar gemaakt wordt maar het witte bord met de helderrode rand heeft haar werk dan al gedaan ………

Zij is al lang geen kat meer om zonder handschoenen te raken bij gevaar kromt zij haar rug en spreidt haar klauwen Toch valt zij telkens weer ten prooi aan mannen die haar van een paar glaasjes teveel naar chique hotelkamers leiden met goedkope nasmaak de volgende morgen wanneer hij -reeds in alle stilte vertrokken- luidkeels katert…

ze graast de dag in haar staart loom omlaag tot in de witte slierten die het gras verhullen hier geen hoeven meer ergens in de verte loeit een bronstige stier de os opzij, het kalf komt in gedachten voorbij de boer die zich in de klauwen wrijft de tijd schrijft hier over koetjes en kalfjes en laat het schillen over aan andere patattenboeren…

Gewapend met een ganzenveer trek ik moedeloos ten strijde tegen de grote grizzlybeer die mij dreigt aan gene zijde opgeschrikt door mokerslagen op het verzengend offerblok klimt mijn pen in strakke stagen boven het kraaiennest in dok woorden klauwen uit mijn handen in gevecht met al mijn zonden voor verlies van ingewanden is mijn veer…

. -------------------------------------------- Het feestje liep volledig uit de klauwen: Je inviteert wat vrienden voor een feest, Maar die gedragen zich dan als een beest, Die Facebookvrienden zijn niet te vertrouwen. Zie in het grijze Haren het bewijs: Wie daar nog haren heeft, heeft ze nu grijs.…

weer gaan de mussen dood sterft landschappelijk schoon in de klauwen van de stad beschermd natuurgezicht werpt nog een laatste blik voordat de ogen worden uitgestoken eeuwenoude kavels zijn door bulldozers ontrafeld opnieuw gebreid tot vinexwijk van wol en losse draadjes maar geen gaatjes voor een nest weer zijn de mussen weggepest…

Monsters met vlijmscherpe tanden en grijpgrage klauwen wonen in kasten en onder mijn bed. Zodra de schemer en stilte valt in huis, gaan ze op jacht naar sappig meisjesvlees. Verstijfd onder mijn deken luister ik ze dichterbij, tot hun hete adem op mijn gezicht, mijn longen vult.…

Haar handen zwart gaven af gewend te geven klauwen vingers gekromd in taal haar eigen taal waar strak een omweg maakt en letters niet meer drukken op verloren ooit wordt sprakeloos het boek gesloten het hoofd denkt na en geeft grijs de laatste letter voor de punt wanhoop raakt zwijgt zij…