Alle inzendingen over klauw

hij haat het monster dat hem inslikt met zijn hoofd tussen de klauwen zwaar beukt de tijd kan hij het amper houwen totdat de klok zich stopzet het beest hem uitkotst hij gelaten wacht of de vreter hem toch nog heeft gered!…

En verstop me voor de klauwen van de werkelijkheid. Je hoort en ziet niet. Je leest alleen de beelden en de beschrijving van het geluid, van gedachten……. geheim gedicht, gordijnen dicht.…

Enkel de gek wijkt niet voor zijn venijn De tong die zich in steekvlammen vertakt En toch heeft hij gelijk Want als je een naald door zijn schubben prikt Lost hij als een plastic pop Tot er van dat belachelijk lijf Van klauw tot getande kam Niets rest dan een prop…

Verstrikt in de klauwen Van het meervoudige monster Tentakels strak om 't Lichaam gesnoerd De adem vrijwel benomen Leven niet meer uit Zijn hand In een toestand Van levend doodzijn beland Door macht'ge onmacht overmand…

Dood met je wrede klauwen die ons weer achterlaat met twijfel, verdriet en gemis Je lijkt met willekeur te zoeken naar je doden zelfs met de jeugd heb je geen mededogen Met een steen in de maag moeten we toch verder denkend aan wat is geweest en nog had kunnen zijn…

`k Geve maar klauwe Op mijn gemak `k Heb nog twee bollekens In mijne zak `t Seef liet zijne vlieger op Van `t soepe, `t soepe, `t soepe Maar hij stuikt op zijne kop En muile dat hij trok Zijn spankoorde was veel te kort En met zijn `t sietse klauwe En daarbij was zijne steert Geen chique toebak weert Maar mijne vlieger Me zijne steert…

Dieren sterven zonder mond, zonder klauw. Noem het 'bek-en-hoef-zeer' en toon berouw.…

de wereld staat rood door angst en hebzucht krantenkoppen schreeuwen: de bank gaat failliet de graaizucht blijft wil goud in de klauwen jojoaandelen veranderen dagelijks van eigenaar het rad van fortuin heeft een spaak in het wiel…

Haar handen de nagels roodgelakt liggen als klauwen gevouwen over haar borsten onbewogen vallen wimpers op eens zo blozende wangen glanzend zij glijdt speels als golven met het laatste licht verlaten door de toekomst worden groeven houdbaar tot…

daar sloop iets weg heel stil in het donker als een schaduw in de nacht daar verdween het plots in een oogopslag vloog het weg als een vogel daar bewoog het heen en weer als 2 klauwen in de lucht, maar oh gelukkig was het een tak…

Slaat de klauwen in de zware klei. Vecht op dijken tegen molens en getijden Valt neer, staat op, stort brullend achterover en sterft even.…

Er vliegt een kraai naar binnen zwart ik camoufleer mij achter handen gekrijs door merg en been een klauw uit een poot vingerkootjes, kijk ze hangen donkere schaduw glijdt langs de muur ik nagel mij een rouwrand…

er is daar de traag wurgende omhelzing van de slang de ijzeren klauw uit het gapende ravijn het zinken in de giftige grond van het walmende moeras de inktzwarte duisternis die het bevende licht verslindt er is daar de verlammende stilte in de angstdromen van de nacht…

, een keer schudden bloed proeft zoet en loopt langs mijn kin Nekspieren tillen boodschappen het nest in waar vrouw en kittens met honger wachten Hijgend bezie ik hun feestmaal Lik het bloed van mijn kin en klauwen geeuw en ga slapen als het ochtendrood verschijnt…

Zij ging niet heen voor zij de rat, Gevangen, in haar klauwen had.…

Het laaien lichten, jatten, roven, pikken en stelen, gappen, ratsen, klauwen, snaaien zijn allemaal verboden, maar het graaien… Ze denken bij die bank alleen aan ‘ikke’ Wat zou ik graag die Bonuslijers plukken De leiding zélf eens achteroverdrukken!…

Ze staan -onverstoorbaar- aan de waterkant de wilgen ze houden van land en water Buigen zich zover voorover dat ze zich niet meer strekken kunnen Hun tengere voeten klauwen in modder, aarde herkennen de waarde van het taai houvast hun twijgen verwijzen naar: later.…

de donkere demon hij beloert ons liefdevol terwijl wij spelen in zijn zomerzon en slaat dan zijn scherpste klauwen in ons zachtste vlees troostend strooit hij zout in onze wonden en spreidt vol mededogen zijn lange winternachten voor ons uit…

Het kraken van treden in spanning van nacht donker zijn schaduw lugubere lach strekken van vingers klauwen vol kracht stinkende adem de haat alweer volbracht Arm wezen vreest nimmer in werelden vol pracht…

M'n krachteloze vingers klauwen, glijden af op onverschilligheid. Het duizelende tollen van gedachten, maakt, dat ik geschreven woorden braak...…

Welbekende Sfinx waker over doden lichaam van een leeuw gezicht van mens en tussen jouw klauwen de droomzuil die doden kroont kroon onze geliefden leeuw toon je droom als mens je bent vrij van zand.…

Zo trots zoals je was, Je klauwen als panterpoten, Je praten en miauwen toen, Zo brak ben je nu geworden, De ziekte mergelt je uit, Je trotse poten zijn als lucifers, Toch blijf je bij iedere aanraking knorren, Je hart is zo sterk, Straks moet ik afscheid van je nemen, En dat doet pijn………

door bloemkool ben ik niet langer boeddhist besef ik in de klauwen van de nacht onder een boom met ambitie sprokkel ik eikelhoedjes één per française leg ik je hemel bloot en fluister brokstukken door de dampkring de nacht likt sleets zijn koele staart…

muren mijn leven is daar vaak gestrand in pijn van waardeloze uren ik bouwde met teleurstelling bescherming tegen leven ik dacht me veilig als ik aan een mens niets meer kon geven maar ik ging dood had zelf niets in de gaten ik twijfelde aan mijn bestaan zat tegen eenzaamheid te praten de muren zijn geslecht ben ontsnapt uit stenen klauwen…

je scherpt licht in vouwend duister een klauw met bont gevoerd nagels putten in de huid strelen bloedvergietend voren rood het hart onbloot in spuitend dood lach en kijk je lijf bevrijd van haat in levenloze staat je trekken zijn verbekt in nijd omdat het onderscheid door dood niet meer bestaat ze lachen met hun lippen dun lege ogen hongeren…

muren mijn leven is daar vaak gestrand in pijn van waardeloze uren ik bouwde met teleurstelling bescherming tegen leven ik dacht me veilig als ik aan een mens niets meer kon geven maar ik ging dood had zelf niets in de gaten ik twijfelde aan mijn bestaan zat tegen eenzaamheid te praten de muren zijn geslecht ben ontsnapt uit stenen klauwen…

in hoge vlucht zweef ik ontbloot van zwaartekracht overzie de grauwe grond van het ondermaanse in blauwe baatzucht waar klauwen gierig worden gepoot op de dood der dingen heb ik het erf gelaten voor wat het is en mijn laatste kaap gerond om te hemelvaren in een tijdloze ruimteslaap…

Het schorem dat de dood heeft afgeschoten Stampt met zijn botte laarzen door het kwaad Een zwarte hel waarvoor geen woord bestaat En plundert met zijn grauwe grove poten Bezoedelt tere koffers lieve tassen En zal die klauwen straks in onschuld wassen.…

's nachts vinden voeten blindelings pantoffels handen graaien klauwen de kilte van het donker dat overal hangt en dromen betreuren de verkwiste dag woorden raken verward zijn allemaal eender en goed voor de doofpot ---------------------------------------------------- uit: 'De andere kant van het Niets', 1989.…

tralies verbogen, de haat ontketend, het beest is los losgeslagen in vrijheid houdt het de wereld in vrees gevangen onschuld zoekt handen waar, steeds vaker, klauwen worden uitgestrekt pandorabel memorabel, deksels, Pandora onafgedekt, het kwaad is uitgelekt…