Alle inzendingen over klein hoefblad

kil is de lente maar het kleine hoefblad kleurt mijn bermen geel…

En al was de zomer niet zo mooi er was veel gras er was veel hooi 't klein hoefblad knikt nog aan de sloot kattenstaarten uit- gelatener dan ooit 't zit vol jonge koeien in de wei en een stier dikbillig ligt er onverstoorbaar bij…

Het klein hoefblad hield ik vroeger scherp in de gaten. Wanneer, waar, of het al. Ook de kale witte klaver en later de rode met de roestplekken. Wij schrokken nergens voor terug met onze manden en spaden. Weide stond in plaggen voor het keukenraam te sterven, te snakken naar water.…

lente zingt eeuwen jong ziet de boer op zijn trekker ooien temerig aan de mekker onder de wol hun lammetjes merels zingen op fluitjes ook de bloemetjes en bijtjes je voelt ze aan je huid talen naar frisse buitenlucht om in zinnen te verhalen natuur knalt er nu geel uit chinese klokjes in tuinen en vazen kleine hoefbladen aan rivieren…

Door de aardbol net als wij heel stevig aan zijn boezem gedrukt terwijl bloot zonlicht het een grootspraak van jawelste geeft: Klein Hoefblad, karaatgeel bloeiend – -------------------------------- uit: Idioom van geluk (2016)…

Geel stak klein hoefblad uit Overal moerasandijvie groeiend uit de grijze grond. We liepen, maakten foto's soms kwamen in een hut, bekeken 't water troebel. Slingerende steigers leidden naar een strand waar klifjes door de storm ('k vertelde over 't Zoutpad) Alleen wij hier.…

‘Alles zo klein hier’, seint hij stil naar de Orionnevel: hoefblad blijft hier, gast uit het blauw die zijn missie vergat, onontraadseld, fbi en radar ten spijt. ------------------------ uit: 'De Gids', 2012.…

Ik wreef een spiegel in een donzig hoefblad Je vroeg of je erin kon zien hoe wolken glijden langs de zon Ik wreef een spiegel in een donzig hoefblad stak er twee boterbloemen door en lachend zei je ''Spiegelbeeld'' Je wreef een spiegel in een donzig hoefblad stak er drie boterbloemen door Zonder geluid scheurde het uit.…

waar groot hoefblad groeit is de oever verdwenen daar schuilt de kikker als de avond valt en de bloemen zich sluiten danst de mug zich warm lisdodde kijkt uit langs weiland en waterkant doodstil vlucht een vis nauwelijks merkbaar drijft het waterlelieblad maar de tijd verstrijkt ------------------------- uit: 'Bladeren', 2007…

de adem van de lentezon verwarmt de kille aarde doet ’t prille groen weifelen en het hoefblad schitteren de rivier is vloeiend zilver spiegelend naar de horizon boven het trage glimmen ontvlieden grauwwitte ganzen hun gezamenlijk spiegelbeeld ze reizen over de einder naar de grote groene stilte de eindeloze toendra waar de zon niet…

Ik kijk naar een boom En ik zie god God is leven Leven is genot Als naar de kerk ga Voel ik mij goed Elke zondag morgen Priester aan mijn voet Soms zie ik het licht als ik de lamp aandoe Maar meestal blijft het donker Gordijnen zijn dicht Maar bomen zijn bedrog Dat is gewoon zo Dat zei mijn oma En daar de buurjongen van Niets…

Flarden mist Heiige weilanden Een stille wereld Vroeg in de morgen Langzaam verschijnt een lichtpunt Kleurt de hemel In een zacht oranje gloed Verlicht de stille wereld De wereld ontwaakt Gaapt en rekt zich uit Kijkt nog slaperig om zich heen De stilte wordt langzaam verbroken…

Ik kijk wel maar ik zie niets De wereld is donker De lichten gedoofd Ik luister wel maar hoor niets De wereld is stil Geluiden verstomd Ik tast wel maar ik voel niets De tastzin verkild Vingers verdoofd Alleen het hart klopt nog De geest maalt Het bloed stroomt…

Oh ik had zo’n mooie droom Ik was de beauty van het feest Lieflijk, blond, bijzonder knap En met een oh zo slanke leest Ik was geliefd door elke man Men bleef maar naar mij staren Ik lachte blij en danste voort Al zwierend met mijn haren De prins, die ook aanwezig was Omringd door mooie vrouwen Hij had alleen maar oog voor mij Hij wilde…

En ineens zijn ze dan zo groot Dat ze je niet meer nodig hebben Hun eigen leven gaan leiden Niet meer thuis met het eten Niet meer zitten op de bank Vertellen van de schooldag Niet meer mopperen op broers Die er óók niets aan konden doen Want ineens zijn ze dan zo groot Dat ze zelf hun potje koken Hun wasje draaien Hun kamer stoffen en zuigen…

Na lange tijd begint dan weer de kraan Zachtjes te lopen En voor dat ik er erg in heb staat hij Weer heel ver open Een kopje vol, een emmer dan Een voetenbad vol woorden Met letterzeep en zinnenschuim Vormen zij weer akkoorden. Wat heerlijk is dit, eindelijk weer Gedachten te kunnen schrijven Die zomaar, in mijn letterbad Weer boven komen…

waar we samen krasten in oude notulen van voorbije nachten en vergeten passie nogmaals de dubbele oxer namen foutloos zwegen…

In een kleine en smalle herinnering, haal ik me voorzichtig voor ogen hoe jij eruit zag wie jij was en de persoon die je voor me bent, met jouw stralende glimlach voor me, in gedachte en beeld ben ik God dan dankbaar voor de tijd waarin ik jou heb gekend.…

De Boeddha zit op een hoefblad Hij draagt een juweel Een licht gesplitst in drie sprankels Een meervoudig kasteel: Zijn les en vlottend lijf en zij Die in een spoor van lotussen lopen Voorbij de stapstenen vol mos Hij verheft de geest tot een gasbel Die opwelt uit het moeras van de schemerlach Waar makkers naar medeleven streven Zoiets…

te laten bestaan Met alle veiligheid hebben we het gedaan En blijkt toch een kindje te zijn ontstaan Daar zit je dan met je goede gedrag Je gedachten bij de geboortedag Maar je bent pas 14 jaar Zo'n kindje is voor jou niet betaalbaar Straks moet je een abortus laten plegen Zelf ben je daar hevig tegen Helaas zit er niks anders op Het kleine…

Ik dacht vroeger dat ik al volwassen was, al was ik toen nog zo klein, groeide net uit de kleuterklas, en wilde zo graag zelfstandig zijn. Men denkt nu dat ik groot geworden ben, al is dat alleen maar schijn, 't verschil is dat ik mezelf nu ken, maar ik blijf nog altijd even klein..…

Kleiner dan klein Minuscuul behept Met simpele woorden Spring ik over horden Mag, neen, moet ik er zijn Want de groten der aarde Zijn helemaal niets Zonder mij En u, mijn waarde…

Als je het kleine niet ziet ontdek je nooit het grote geheel…

Zo klein, zo teer, zo mooi, Vol liefde, Ben jij gekomen en gegaan!…

mag ik alsjeblieft van jou houden…

Vannacht was ik opeens weer klein, een verjaardag met wat kleinen dingen, de school , eerst psalmen zingen. Een trommeltje met snoepjes drie dozijn, Toffees om heel tevreden mee te zijn, kinderen die vol verwachting zingen.…

Ik zou als in dat liedje Margootje willen zijn, zo miniem zo iel, zo ongelooflijk klein, in een lucifers doosje willen zitten, zo klein, zo iel, zo zonder ziekte, zo zonder dat waardeloze woord, wat bij die afgrijselijke ziekte hoort.…

lief hoe vertel jij mijn pijn in tijd vertel mij en verder gaat dit leven ooit lief ooit slaap straat aandacht dacht denkt stekt verder maar lief angst niet goed doen doe je het goed en snakt richting adem a a a adem weg en vergeten ooit lief misschien toen nu later beter laat later woorden tollen rond zekerheid…

Zo klein!…

Zelfs de de letter n en tweehonderd, vier meter lang zegt niets vanaf de zijkant geen hard bewijs toch breekt een hemel aan wie wij wat schuldig zijn open Liggen cassettes leesbaar zichtbaar openbaar Geen tijdstip ligt de sfinx meer onzichtbaar dan nu en de piramide voor het museum is een u.f.o maar blijf een kind van…