Alle inzendingen over laaiend

Keer op keer verfraaiend Jij, ik, wij: immer laaiend…

oleanders, bossen ondoordringbaar wilde bramen met die violette donkere en lichte vuren Waren er geen assembomen, bamboestruiken en waringins, breed hun loverarmen spreidend, dichte ambergroene muren Zou de gloed van een verlangen, in rhododendrons groene grot niet zinderen in 't avonduur tongen likkend als de vlammen, haard van laaiend…

Lig dichtbij, ver van missen sintels nagloeiend, het vuur van de vorige avond vurige tongen blaas, stook het op adem als de zachte wind vermijd het toeval vertrouw niet op het lot verstik het nog minder blaas, stook het op aangewakkerde vlammen laat dit laaiend branden voortdurend, waakzaam roodgloeiend als de Liefde…

ik hoorde ongeslepen diamanten in het gemengde koor de sopraan parelde haar tonen reeg het snoer tot melodie esoterische intensiteit verwijlde in de ijlte kwam vol terug in het refrein waar samenzang de edelsteen ontving als kroon op hun muziek die door een ovationeel applaus de hoogste lof kreeg van een laaiend enthousiast publiek…

Een storm van laaiend licht stond voor Zijn aangezicht toen Hij het machtwoord sprak toen Hij sprak er zij licht. De ruimte ging bestaan en in de ruimte sprak Hij de sterren en de maan al wat Hem niet beviel dat liet Hij weer vergaan.…

Handen vagen ongevraagd koude vingers langs winterse dagen bevroren maanden smelten, opgepookt door laaiend vuur dat hard hout eist gooi nog een laatste houtblok en geef de laatste warme steen haar specie ooit zal het voorjaar omringd door sneeuw klokjes namen schrijven in het wakkere groen…

Stap voor stap ontdek je heel diep van binnen een stil en heilzaam plekje om angst te overwinnen Wijs is degene die niet vecht in het heetst van de strijd waar woorden onterecht afgevuurd worden door haat en nijd Zoek rust en vrede en laat het uur de hoogste vlammen doven dan zal het laaiend vuur zichzelf van woede beroven.…

jij bloeit bundels wit in het groen van leven niet de licht verteerbare kost maar het exceptionele deelt wondertjes van laaiend vuur tot aan de diepste smart fileert de dagelijkse zaken legt excessen snel apart waar leven bloedt op het scherpst van de snede heb jij in rood de bloei en dood in bundels wit beschreven…

Hij las alles aan ridderromans onder een laaiende zon. Hij verkocht hele lappen zaailand voor boeken koortsachtig. Toen kwam het moment dat hij alles deed om zelf ridder te zijn. Hij werd het ook op een oude knol en zijn hart sprong op.…

Hef daar een oerkreet aan, zo'n volslagen authentieke brul, die zich als een laaiende loper uitrolt door het struikgewas. Veeg alle gêne onder dat tapijt en kom eroverheen, als eregast van je eigen wapenfeit. ------------------------------------- uit: 'Geweldige gedichten', 2000.…

wie weet hoeveel de aarde torst op de aangestampte hei palen met mokerslagen geïmplanteerd in haar uitgemolken borst wie weet hoeveel gewapend beton de hoogte in geschoten haar grond verduisterend waarop handel in drijfzand floreert wie weet hoeveel schotsen schuren boven laaiende vlammen die aan haar longen likken, er stervuren zaaiend…

woorden krulden sloegen vlammen uit het vuur dat nu ontstoken was zinnen vulden zich met warmte die roze uit het rood geopend had liefde smoorde niet maar smeulde en ontkiemde in het wakkeren van de wind vonken sloegen over joegen laaiend hete dromen door het lijf komen kreunde blijf gesmolten in emoties dreef genot…

Zijn lijf is licht, kent enkel haar gewicht, haar duister is met laaiend git verzwaard: het heeft in haar zijn branden ingericht.…

woorden krulden sloegen vlammen uit het vuur dat nu ontstoken was zinnen vulden zich met warmte die roze uit het rood geopend had liefde smoorde niet maar smeulde en ontkiemde in het wakkeren van de wind vonken sloegen over joegen laaiend hete dromen door het lijf komen kreunde blijf gesmolten in emoties dreef genot als…

Daarboven de zon, laaiend. Het kind hield de vis niet meer. Keek hoe hij steeg, zwaaide hem na. Wat is er? Wat is er? De man liet de vrouw los, holde de lucht in, haalde die helemaal leeg. -------------------------------------------------- uit: 'Vier manieren om op iemand te wachten', 2001.…

hebben hun bladeren laten vallen De dagen worden steeds korter De aarde verliest zijn kleur Het wordt koud De mensen verzamelen goud en goed Deuren worden gesloten Banden verscheurd Liefde sterft Er is angst Maar ik ben niet bang Want ik weet zeker dat uit de stad van David een verlosser komen zal Hij ontsteekt in ons het heilig vuur Laaiende…

's Nachts droom ik van vogels en laaiend vuur En hoor verward gekras, Maar een lied rijst in het morgenuur Als een feniks uit as. En van de liefde verbleekt het rood Tot de smetteloosheid van het kind — Er is een zuiverheid van de dood Die reeds in het leven begint.…

in deze eindeloze vlakte waar tekens door het luchtruim zweven totdat zwaartekracht hen op de knieën dwingt en ze samensmelten tot een ongenaakbaar fort in deze vlakte zonder begin of einde waar het laaiend wit onverbiddelijk op poorten beukt totdat de storm uitgeput gaat liggen en ik mijn oren niet langer verborgen houd in deze eindeloze…

ik buig voor je grillige grootsheid je waait, zoals jij wilt uit alle windrichtingen je verkoelend briesje laat mensen glimlachen in de zomer géen wolkje aan de lucht je verwoestende kracht jaagt een tsunami over het land laaiende vlammen wakker jij aan wat rest, is as ongebonden ga jij rond de aarde jouw adem…

Rollende stenen II (Gevallen vreemden) Door een golf van wroeging, beland in slechts chaos Als aanschouwer zie ik helaas geen spijt Tergend langzaam komen stenen wrikbaar, geleidelijk los Onbevreesd, maar heel erg traag starten zij met rollen In vol' vaart toekomst tegemoet niets ontziend, (laaiend) Tijd heeft mij geleerd dat…

in de lengte van de nacht gloeit de huid nog eenmaal in het koortsig oor de schreeuw van een kat flakkerend beeld achter gesloten ogen brandt de droom als tondel lekkend vuur aan ’t oor gelegd op weerloze hals springen vonken over verschroeide vingers diep in de huid en weer staat laaiend de nacht in vlammen.…

Een laaiend vuur van ijle boventonen kleeft tegen mijn schedeldak en brandt een puur, zwart gat vol leegte. Vergeelde woorden in Latijn absorberen het irritante gemier. Heilige stilte staat als een huis en bliksemschichten verlichten de pijn.…

Noem het nevels van de hel waarin ik wandel wat anders kan doordrongen zijn met kreten van verschrikking en geuren van de dood ik ben ermee omgeven sinds de nacht granaten over mijn geliefden braakte en ik bleef schreeuwen tegen laaiend rood het lichaam dat ik sleep van stap naar stap schijnt wel te zijn maar voelt niet meer dan last van…

in laaiende hitte geven dennenappels op het pad geur in het bos en gloeiende liefde meer nog dan wuivend gras in de kleurende zomer we kijken ons rijk jonggeliefden in de zwoele avond onder hemelsbrede sterren slapen in een wereld alleen voor twee vroeg in de morgen de geluiden van buiten ver van de stad de scharrelende egel bij…

We dragen beelden met ons mee soms in een fel laaiend vuur of juist een rustig kalme zee die beelden ze blijven op den duur Verbeelding wat je graag wil kan heel lang blijven hangen of beelden waarnaar je stil met liefde blijft verlangen Die beelden, foto's van ons leven met schaduwkanten of overbelicht koester dit geschenk want het gegeven…

Genegenheid, een laaiend vuur, maar je betaalt haar soms duur Helaas zijn weinige zaken helemaal puur. Relativeren is de kunst, het lukt echter niet altijd Soms dreig je te falen in deze zware strijd. Mijn lieve lapjespoes, wil ik echt nooit kwijt Ze geeft me onvoorwaardelijke genegenheid!…

Vertel me eens wat je weet Zodat alles wat ik verduur domheid en onwetendheid verzengd wordt door een laaiend vuur. Vertel me eens wat je weet Of doe het niet, en stuur me met een kluitje in het riet van het kastje naar de muur.…

heb de hemel bestormd op weg naar succes met het mes in mijn rug helse poorten geopend me gebrand aan het laaiende vuur en moest terug terug naar het hek met de puntige staken en de krakende deur van mijn huis kuste vragende ogen schudde hun handen vond in gezin en familie weer thuis maar als de maan vol oranje opkomt slaat weer…

heb de hemel bestormd op weg naar succes met het mes in mijn rug helse poorten geopend me gebrand aan het laaiende vuur en moest terug terug naar het hek met de puntige staken en de krakende deur van mijn huis kuste vragende ogen schudde hun handen vond in gezin en familie weer thuis maar als de maan vol oranje opkomt slaat weer…

Ooit was je een laaiend vuur Dat mijn ik bij tijd en wijle Verwoestte, of ik wilde of niet, Dan ging je weer liggen, En stopte ik je veilig weg In mijn onderbuik, Hoofd dat moe was Van het blussen van branden In de bovenkamer, enige woonkamer In dit onbehouden huis, Veertig jaar verder zijn we nu, En af en toe steek je de kop…