Alle inzendingen over landen

Ik ben gevallen aan de landen, Aan de dorre grond - - Een levend mens zochten mijn handen! Een mooie mond!…

het lijkt of ik steeds cirkels maak rondreizend door verloren land zonder begin of einde ik ben voor eeuwig onderweg en voel me nergens thuis de vijand sluit mij langzaam in geen enkel veilig huis ik dool door dit verloren land en ken de grenzen niet ontmoet slechts pijn en het verdriet van leven niets voldoet aan de verwachting geen…

Groot zijn der aarde groene landen, Eindloos der heemlen gouden velden, Niet om der aarde groene landen, Niet om der heemlen gouden velden Verruilt zij haar gering bezit. Veel woorden dragen zaalge winden Van over open zonnepleinen, Niet om der englen klare wijsheid, Niet om der wereld zegezangen Ruilt zij haar simpele gebed.…

als meesterdichter der lage landen bij de zee woel ik mij tot kleine oesterschelp, waag mij te verdiepen in het openen, parels zullen er klaarliggen voor mijn evenmens.…

ik droom tweeduizend vlinders in de nacht landen op het water o zo zacht.…

En beide, dit denkend in onze breinen, aan elkaar hangend, de armen om de hoofden, zijn we als de zee en ’t land aan elkaar hangend, of als de berg en ’t dal samen tesamen. Zo ruist de zee het land een lied, zo wil ik met een wit gezicht van hartstocht voor u eeuwig klinken van mijne dankbaarheid.…

Dan ben ik de gelukkigste pa van het land…

Hij voelde zich een houthakker in een land vol droom verbaasde bomen liep hij met een bijl in zijn handen om tot een oordeel snel te komen maar geen boom in dit land beviel hem geen beslissing kon hem bekoren hij hoorde zijn hart, een lieve stem zoveel natuur was er reeds verloren totdat hij zag, een oude eik stam zo dik, kon hij niet…

En samen met het rustend land stolt stem en sterft het laatste lied, op ‘t scherp van d’ijle einderrand, in ‘t zwichten van het laatst verschiet.…

van de maan Wij werden plots ‘t eeuwige gewaar Monden kropen tegen elkander aan Grauwe wolken lagen boven ’t land duisternis had al haar mantel gelegd In elkanders ziel waren we gestrand deze liefde bleek al dadelijk oprecht…

Ik denk aan de nevels, de mist, de sluiers, de prachtige luchten boven het land. Ik denk aan de zomer, de lente, de winter, de herfst, en zie dan die polder, mijn polder, mijn Eilandspolder.…

Glooi in het land plooi in het tafelkleed boven mijn verstand langs de akkerrand loop ik erheen. Het bosje in, stobben liggen te tobben hoe dat nou moet die paradijsgedachte komt dat wel goed. Jachthut op vier palen bewaakt het paradijs ik ben niet goed wijs die is om reeen af te knallen.…

vertoont hij in zijn perfecte rol nog geen kreukels geen schram hij toont geen trillende lip even een hand door zijn haar waardoor hij laat zien als herkenbaar mens de leiding van dit land valt ook mij zwaar…

In het verdronken land tussen de rivieren bevindt zich ergens mijn niemandsland. Omspoelen soms de kolkende rivieren een onrustige binnenbrand. In het verdronken land tussen de rivieren verloor ik rede en gezond verstand; laat ik wegstromen met de rivieren waarvoor geen plaats is in mijn niemandsland.…

Heb je een baan en een vriendin Wil je op eigen benen staan Ben jij die brave Jan Modaal dan loop je tegen muren aan Waren het je eigen muren zo valt de schade mee Maar eigen is niet te betalen zelfs al werk je voor twee Want in dit land van melk en honing zoek je vergeefs naar een woning Huren dan?…

Als morgen zoals verwacht Het landschap wit is Omdat april doet wat ie wil Maak ik geen grappen Zeker geen 1 april mop Want het is oorlog, verschrikkelijk oorlog “De schaduw van Rotterdam” Hangt over ook mijn land Mijn Nederland, mijn vader- en moeder land Zelensky sprak en maakte indruk Maar maakt Rutte zich echt druk Om Nederland…

Een stem die loeihard en triangelfris beklijft Gloedvol intens rake woordenkudden drijft Muziek van een zeestad in groen golvend land Kerk en politiek stonden er in goor verband Ze heeft als kind gruwelijk geleden Nu verbergt vaak een schrijnend verleden In een land vol van dans, woord en muziek werd speelsheid lang wreed paaps verziekt…

Dus na dat weekje in dat land een stukkie weg, ben ik blij dat ik weer thuis ben. Is 't zonde dat ik dat zeg?…

Als iemand volgens onze waarden faalt, Of weigert volgens onze norm te leven, Wordt, om de juiste straf te kunnen geven, Straks eerst het land van herkomst nog bepaald. Om dat niet elke keer te hoeven vragen, Lijkt het me handig om een ster te dragen.…

Nee, uit in eigen land is veel gezonder denk ik, terwijl ik naar beneden donder.…

Je kijkt over het land: in het oosten de rivier, in het noorden een vermoed Cairo; ver westelijk ben ik. Westelijk is het lichter, als bij jou al sterren flonkeren, gaat de zon bij mij nog niet onder, hij wacht op je.…

Wat is er in dit land toch aan de hand? Alweer moest iemand hier het loodje leggen, omdat-ie, wat-ie dacht, gewoon wou zeggen.…

In Verweg-land heerst weeral hongersnood, er sterven duizend kinderen aan aids, er woeden honderd oorlogen, en steeds zaait een orkaan verderf, een vloedgolf dood. Wel, dat interesseert ons dus geen reet, zolang uw kat maar scharrelbrokjes eet.…

Kriskras ontspoorde vogeltred verspoelt in golfslag de zilte zandloper dicteert opnieuw, opnieuw en eindeloos tot plotseling als laatste ademtocht een vogel opwiekt naar het land terwijl het tij zich keert.…

Zij prefereert de nacht als duizend sterren haar verlichten de maan voorzichtig lacht zij haar stappen zet heel zacht naar het land van dromen zolang als men in haar gelooft wordt haar lichtje niet gedoofd en zal haar zilveren stem steeds klinken in de kille koude nacht…

na grauwheid zat van zwart zuig ik witte wolken leeg en pak kristallen donzig samen rollebollend over glooien in het snakkend kale land ondergaande zon deelt kleurig naar de nacht waar het achter stilte strandt…

ik ben niet vergeten hoe je de wereld verkende in uren en uren op je kinderfiets de steile helling en het enge bos waaraan voorbij, de wereld vredig werd en haast volmaakt, met de wind in het gezicht en de geur van het land losgewoeld door de trekpaarden dat ik in jouw armen niet eenzaam ben…

dat ik jou uit moet leggen wat het is om zonder jou een reiziger zonder bagage die in jouw ogen heeft gekeken fantoompijn die zeurt verbondenheid met dromen een vreemdeling in eigen land een pluisje schokschouderend in de wind zoekt een plekje lees dan toch de verdomde korte berichten in de krant…

Staarde in de leegte van veel land dat grijs getuigde van onwijsheid steeds meer een stad waar één een ander hindert in de beweging van de dag er is nog horizon onder een dalende zon soms zichtbaar in de wind met heel veel stof om die hoek in te staren maar ik zal wijzer zijn…

onbewogen staan de bomen als skeletten hun takken een smeken hemelhoog gericht zonder schaduw werpend op in het naakte verstilde land waar de lucht van dode wintersloten ons beroert als wij de grijsheid weerspiegeld zien in een zwarte omlijsting van vergangkelijkheid.…