Alle inzendingen over lege fabrieken

De lege vervallen fabriek in Friesland aan de snelweg, eenzaam aan zijn lot overge- laten zag ik het vele malen en doet me al- tijd weer denken aan de oude man in zijn stoel, zijn rug naar de toekomst alleen met zijn herinneringen, er worden geen nieuwe bijgemaakt.…

Hij fietst naar zijn werk. Doet dit al veertig jaar lang. Vandaag voor het laatst.…

Hoe zeg ik dit precies en goed, Op enig moment begreep iemand Dat licht niet in water ontstaat, Maar dat je voor het maken van licht Wel veel naar water moet kijken, Hij gaf de voorkeur aan mooi water Dat geen voorzetsels nodig heeft, Water dat een bloem is, een hand, Een paar schoenen, een mol, Er waren nog meer dingen Die hij meende te begrijpen…

hoe ik staand op de groene zoom dat licht is besneeuwd over de akkers kijk zie ik het koren dat reeds is geoogst, de aardappels op weg naar de fabriek de voren leeg van zelfredzaamheid baant zich een gerede twijfel in het ongerept verlangen van de mens dat wie vliedt zich spoedig daarhenen ziet waar passie de klucht is van dit sobere…

Een vlinder fladdert rusteloos door de fabriek. Wat wil hij vinden?…

een file vrachtwagens staat voor de stille fabriek met een krulstaartje…

Drie rode letters branden 's nachts aan de fabriek: stilte, méér aandacht.…

danken voor het eten en bejaarden in fabriek.…

bladerloze bomen fabrieken stomen vergiftigde wateren stinkende kolken zwarte tranen huilen de wolken…

de ontevreden welvaartskneus heeft angst - humeur van likmevestje zijn métier - z’n tweet-vervuiling braakt een heilloos ‘nee’ hij líjdt en leidt; zijn kwelzucht duurt het langst gedachten kloppen in zijn brein: parbleu, kom op, breek áf die ongein, nomdedieu!…

Harde bankjes geven een glimp van 't ultieme: daar liefde te voelen, er zijn met je lief, je vergaat van de dorst en ze biedt je niets aan, maar gewoon bij elkaar zijn, dat is het sublieme. Daar zijn de platanen, het plein van Camus dat klaterend zijn in het ongerief, dat domweg, eenvoudigweg, laten gaan, het heden voorbij en bestaan in het…

Vergeet het dan maar want dat griepgevaar blijkt slechts brood voor een farma-fabriek.…

En je wordt deel van het immense vogelrijk en 't oude hart wordt leeg van pijn en van verlangen, en elk geklapwiek wordt een nieuw liefdeblijk maar zonder hartstocht, en de wind, die waait maar door en 't ruisen van de zee ruist nu van binnen, maar daar is andere taal, en andere liefde voor.…

wat nog hangt in de oude fabriekshal is de leegte maar nu zonder het gestamp van zware machines een verlaten overall hangt eenzaam aan een roestige spijker 'een symbool van verlatenheid' het laatste teken van leven is misschien wel 't jonge berkje dat zich heeft genesteld in de scheef hangende dakgoot…

kakelen als de kippen die het moeten bezuren en nauwelijks nog eieren kunnen leggen staat daarom even stil bij de zachte wind die overal om ons heen is en geurt naar lelies en gras bedekt met dauw zegt het kind met een diadeem van bloemen in het haar dat de heerszucht wil doorbreken en knipt het koord door dat is verbonden met de pijn fabrieken…

Na de ijzige katharsis is mijn hart weer rein; mijn wonden zijn geheeld, ik kan weer bollen planten, en adoratie voelen voor al het verwante en liefde brengen waar ze hoort, ootmoedig zijn. Ik kan luisteren naar de merel in de heg die ik vorig jaar nog een lied van Mozart wou leren, maar toen ik hem eens grondig wou laten studeren kende hij…

Een lege accu kan een bom bevatten, In volle accu’s is geen plaats voor kruit. Voor aller veiligheid een wijs besluit, Een nieuwe wet, maar om je te benatten. Om met een open deur dit af te ronden: De Yank heeft niet het buskruit uitgevonden.…

Ik voel me weerloos, leeg en alleen, Sterk als ik was, zo belabberd loop ik er nu bij. Gevoelens overhoop gegooid in één, twee, drie, En niemand die het ziet. Alles lijkt plots zo anders, hoe hard ik ook vecht, Er is niemand die me redt! En waar is nu die vriend, Die me steeds uit alle ellende hielp.…

In de spiegel zag ik dat ik net zo grauw was als de morgen want er hing een nevel van motregen rondom het huis snel knoopte ik mijn overhemd dicht en haalde een kam door mijn haar maar ze belde al enfin, het gaf toch niets meer we waren versteend tot beelden met de tafel tussen ons in en het dode oog van de televisie op ons gericht ik zou…

Ogen stralen verdriet machteloos zie ik de pijn woordloos lees ik leegte wanhopig voelt het gemis krampachtig verscheurt het behouden tijdloos in verleden gestruikeld over zinnen gevallen in diep duister wentel ik mij in eindeloze leegte…

Ik ben een lege huls Voed het Houd van het Laat het slapen Tot in de eeuwigheid Doe ermee wat je wilt Geen stem, geen benul, wordt gevormd jouw hand Voor jou Een pop Laat haar slapen Mondje open Oogjes dicht Geen pijn Geen pijn Alleen in het duister Doelloos. Een lege huls…

het maar Ik ga niet huilen Ik lach Al kijk je dwars door mijn inktzwarte gedachtes heen Je zult mijn hart niet raken Want mijn hart is een deur zonder slot Met een muur van ijzer die je met die lieve lach nooit breken zal Kijk me maar diep in mijn ogen je zult niet vinden wat je zoekt probeer met te doorgronden je stuit op een leeg…

de dood valt als een muntstuk uit mijn wereld loodzwaar valt het terug waar ik niet meer grijpen kan de kassa is leeg opgeslorpt door een hemelse bank windstil geland ik hoef niet meer over te maken mijn nota's zijn geschreven mijn adem van geld is voor immer geveld…

de strjitten binne leech yn e stêd fan besjutting de dei wurch yn ûneinich begjin de maatslach ûnwis raffele,skuort gefoelfol yn griishollig ferline oersetting/vertaling de straten zijn leeg in de stad van zinnen de dag moe in oneindig beginnen de maatslag onzeker gerafeld,gescheurd fijnbesnaard in grijshoofdig verleden…

er is een lek in de tijd de tijd loopt leeg er blijft steeds minder over resterende gaat steeds sneller lopen mensen leven,worden oud en sterven snel beschavingen ontstaan en verdwijnen,totdat er geen tijd meer over is eeuwen veranderen in een planeet met wassen beelden…

nu nog kom ik er langs de ramen, zo vaak gezeemd een mens op de bank ze keek naar buiten ik kijk er weer van op tweede etage ze keek naar buiten maar kwam daar niet graag nu nog kom ik er langs maar de straat is leeg…

Ik zie je, leeg daar sta je, leeg wat strak, met bult wat je zomaar weer opvult. Ik zie je graag voel je nog liever zie je niet graag leeg maar soms, moet het. Het ergste is, dat alleen IK die leegte vullen kan, dus daar ga ik dan. Naar bed.…

Zachtoranje rook verlaat langzaam de fabriek. Avondrust nadert.…

Hij fietst weer, de geliefde kapelaan En hoor: de koningstune van De Fabriek Nostalgisch! Legendarisch! Magnifiek! Daarvan zou 'n herhaling niet misstaan Alsof niet al voldoende is herkauwd Wordt straks nog zelfs De Muur weer opgebouwd…

Wel, een rapport heeft beurtelings kritiek Op rijk, gemeente, brandweer en fabriek - Alleen vergeet men hen die zijn getroffen: Hoe konden deze mans- en vrouwspersonen Zo stom zijn om in Enschede te wonen?…