Alle inzendingen over leiband

Als gedachten niet Langer zuiver zijn, Als ze worden Verdrongen door emoties Die nooit tot hun Recht gekomen zijn, en Onverwerkt verdriet alleen Somberheid ten goede komt Dan constateer ik dat Ik zo lang ik leef Aan mijn eigen leiband Loop - hond aan de riem Met te weinig speling…

Ik geloof niet langer In lijstjes in mijn hoofd, Heb al te lang aan Hun leiband gelopen - Bereid me liever voor Op het lijstje om mijn hoofd Voor als ik Er niet meer ben, Voor al die anderen, Om me niet te vergeten…

terwijl hij haar drapeerde in wazige beloften de zachte judaskus nog op lippen brandde legde hij de leiband losjes om haar nek en maakte zich op voor een volgende encounter en daarna nog een en nog een en langs andere wegen nog meer.. het kon hem nooit genoeg…

Nee pikken is in dit geval geen stelen We worden blij verwelkomd als een vorst En zelfs geen boosheid als er iemand morst En nee we komen niet alleen met velen Inflatie echter is een grote vijand De beurs van iedereen lijdt aan zijn leiband…

nog veel Met dik en drap Jansalie-bloed ; 't Wordt hun voor d'ogen groen en geel Bij 't steentje voor hun voet; Ach, is hun jeugd nog niet vergaan, Men laat hen eens voor 't schuthek staan, Of maak eens d'oude leiband los, En jaag hen dan in 't kreupelbos.…

uitdrukt wat verder reikt dan de blauwdruk van ons leven want wat zich uit een gedachte voltrekt in een woord of regel kruipt door het oog van ons bestaan en heeft het oneindige geduld om op te staan ten alle tijde overleeft zichzelf als het dat wil en is meer dan de vrije rede dat is de werkelijke poëzie die ons verleid en ontdoet van de leiband…

Mijn vader, aan de leiband van de tijd raakte met het jaar zijn oorlog niet kwijt. Zijn verborgen strijd kon hij niet delen, de starre eeuw zijn wonden niet helen. Dus zond zijn luide zwijgzaamheid mij nog meer oorlog tijdens zijn doodsstrijd toen de morfine om te verzachten verdrongen gruwelen boven brachten.…

Met leiband en al Rukt ze zich los, mijn hond Sappho is haar naam Het goudgeel op mijn hart Schrikt, vliegt weg, stijgt op Om dan neer te vallen, levenloos Het kind in mij Kent zijn rooster niet langer Heeft het tekenen of rekenen het Eerste uur?…

wij leven in een pressure-cooker aan de leiband van een virus een koekje van ons eigen deeg bewogen door een judaskus hoop blijkt ijdel opgehouden handen leeg maar hier - langs deze hete kust verzamel ik wat zee mij schenkt van schelpjes slakkenhuis en steen al wat de zee bij vloed mij brengt en wat mij vrede geeft en rust van ieder…

er is weer een herder neergestreken die eigen wijsheid verbetert in taal en teken zing zijn lied draag de leiband like zijn kudde jij nu nog onwetend lief hij is de ster hoedt met halfgoden en zijn virtuele leiderschap de volgzamen op zijn pad doodt initiatief miskent het eigene prijst de hype want die maakt iedereen gelijk…

je ogen spraken maakten jou of brandden je af tot in de grond er was geen gulden middenweg die had jij in een vorig leven al opgezegd je geest kneedde tot je de vorm die jij voor de geest had de ziel van jouw tevredenheid gaf jij hebt winden bezworen stormen geknecht talloze orkanen soepel aan de leiband gelegd je belichaamde…

als gedachten lopen dravend overgaan in galopperen later zonder leiband op hol slaan weet dan dat ik bij je ben langs hekken en omheiningen die in onafzienbare rechtlijnigheid toch leiden naar de open vrijheid van het vlakke wad ik maan je energieën niet maar laat je gaan om in de onmetelijkheid zelf het kleine te ontdekken de warmte…

Een hond trekt uitgelaten aan zijn leiband zoals de zon aan het vijverijs. Hij wil handschoenen. Gaat niet. Zie je, dit is complexloos groter dan onszelf. Druppels rinkelen zonder jouw toestemming. De natuur werkt hard aan alles, en vooral zichzelf. Zijn overbodig zwijgen. Het raakt de gevoelige snaar van het bos.…

de zwammen in het bos, mogen niet geplukt en zeker door geen kleine voetjes plat gedrukt een hond aan een leiband snuffelt overal rond ruikt hij de egels of dode vogels in de grond?…

nog veel Met dik en drab Jansalie-bloed; ’t Wordt hun voor de ogen groen en geel Bij ’t steentje voor hun voet; Och, is hun jeugd nog niet vergaan, Men laat hen eens voor ’t schuthek staan, Of maak eens d’oude leiband los, En jaag hen dan in ’t kreupelbos. ------------------------------------------------------- verlet - beletsel, hindernis…

Plots beroert een hand zijn schouder In zijn oor klinkt zacht gefluister Onttrek jezelf uit het duister En geef de stad opnieuw haar kleur Kunstenaar versta je roeping Verknip die leiband van de staat Vorm een spiegel, scherp de geesten En stel op goed moment een daad Hier mijn spuitbus en penselen Vertoon je kunstwerk overal Op elk gebouw…

Een verloren hond zonder leiband pak ik binnen Ter dood veroordeelde is ook mens. De man en de zee; zee danst mee. Vrouw met voeling ergens wat anders dan tal van woeste zeeën. De kat uit de boom kijken impliceert ... geduld Hoe gek ik ook van je was; gekrenkt worden, niet des Vrouws.…