Alle inzendingen over lichten

Kijk mijn liefste naar waar het allemaal begon Laten wij naar daar dansen in ondergaande zon En mocht het licht een van ons beide ontvallen Treur dan niet want wij, in onze oneindige liefde Lieten de bazuinen des levens liefderijk schallen…

gesloten voor het licht. Laat mij de stilte voor je dragen je hart, de laatste trede tot de top diepe fluisteringen, verwaaiend in de nacht.…

Als je het licht op jezelf laat schijnen zul je nooit in de schaduw van een ander staan…

De snelweg vliegt onder de wielen als een donkere rivier, inhaleert ie de nacht diep in lichtjes zweven voorbij er is geen landschap te zien in het verre duister en luister naar de nacht magie wordt verwacht.…

heelal breekt los en is geaard Als de chaos total loss is verklaard Niets meer dan loslaten wat ons niet bindt Is ten bate van buigen als graan met de wind Door diep besef van vrij gaan en staan Schiep zich het ontstaan bij ‘n juichend bestaan ‘n Lach verbreekt ieders keten Als op een dag scherpte is vergeten Niets meer dan de helheid van licht…

mag ik zien hoe de zon het landschap wast en betast haar ziel met vonkend licht wit glinsterend blootlegt genieten van zo’n zeldzaam mooie dag vooraleer ze terug achter de horizon wegzinkt…

intens rode donkerblauwe en gouden stralen in de wolken als duisternis en licht elkaar omarmen in haar ogen twinkelen vrolijke leeuweriken passie rebellie gloed hoop en verdriet minnaar en geliefde ontstijgen tijd en ruimte mythische vogels worden van binnenuit verlicht voelen de stralende omarming van de zon het lied van duizend vogels…

wanneer bij heldere hemel licht wordt gebroken beelden als klaarblijkelijk spreken knipper dan de schijn uit de werkelijkheid laat je niet verleiden door wat slechts tijdelijk blijkt…

Waar de stroming haar lichaam Streelt en het laatste licht De tranen in mijn ogen droogt.…

Zie mij huiveren in de zon voorzichtig streelt zij mijn gezicht eindelijk weet ik nu waarom: de zwartste nacht zwicht voor het licht.…

dan sluit ik het licht in mijn armen en laat mijn hart weer verwarmen het voelt of ik kan vliegen zo zorgeloos en vrij want het leven dat ik liefheb lacht weer naar mij…

de ruimte om mij heen vraagt alleen alleen maar vragen vragen in de ruimte ruimte om vragen de dag en nacht slapen op m`n schoot met haar hoofd waar wat speeksel uit loopt wat is de dood in een zomer waar genoeg licht leeft…

Wanneer je het zwart van de nacht in mijn ogen ziet ben ik er even niet maar wacht op mij het donker voorbij dichterbij de bron van het bestaan waar het hart van wolken breekt en zoute tranen uit een zee van spijt in rook zijn opgegaan waar het licht weer dag wordt en mijn glimlach zich uitstrekt in oneindigheid wacht…

Zag u ook die lantarenpaal, zo moe aan de zijkant staan, nou daar heeft een onverlaat iets aan gedaan, hij dacht: zie die moede paal daar staan; ik zaag hem lekker wel in twee neem het moede ding vervolgens wel met me mee. Verkoop hem aan de hoogste bieder zodat de paal het nu wel met moe- zijn, helemaal heeft gehad! De moraal van dit verhaal…

balancerend tussen wit en zwart wenst zij de wereld licht in het hart van haar gedachten bloeien witte rozen de mooiste is gekozen gedragen over de drempel van een grijs verleden waar meeuwen krijsen in het stille sneeuwen van pijn..…

Gij ondankbare, zag mij lantarenpaal als het ware Door de mist niet staan en liep pardoes ertegenaan. Gij domkop, wanneer ik niet brand is er duidelijk iets aan de hand en wordt het misschien tijd dat je de lamp vervangt?…

Over het licht en de duisternis Als het licht de duisternis verlicht Verschijnt alles voor ons aangezicht En heel misschien Gaat u dan zien Wat de schepper heeft verricht. De schepping die op ons is gericht, Hoort daarom in het volle licht.…

diep gegraven in de kraters van een ziel dieper niet te doorgronden hoe ik viel in diepe wonden oude zonden gekerfd in mijn hart ving jij een gevoel zo diep begraven en ontwaakte mij maak me niet wakker laat me toch ik sliep met je armen om me heen zo zacht droomden wij het licht van de maan de nacht voorbij…

Wijs haar de weg naar het licht geef de toekomst een gezicht laat in haar hart de zon schijnen. Draag haar last van een grijs verleden, over de drempel zodat de schemer kan verdwijnen. Breng haar terug naar het licht de maan zal voor haar buigen als ze weer zal dansen in de zon.…

Open steeds verder het wordt lichter de schaduw gaat verdwijnen vrij.…

het licht in het boothuis brandt de geur van zilt en olie hangt rond ik zweef naar de sterren en het strand hier was het dat ik de gedachte vond die me nooit meer brengt waar ik was beland de treeplank die jouw spoor nog draagt kraakt op de steiger een flits en het licht waakt ik geef niet toe, nee ik weiger te denken dat jouw lach hier…

Nieuwe maan schijnt stralend sterk door flarden zwerk o nieuwe maan, zie jij me staan tastbaar, zo dichtbij maar ver van mij vandaan jouw licht maakt me vrij geeft het sein: ruim baan van eerste kwartier naar vol van laatste kwartier naar hol jij staat daar, zonneklaar, zie ik je staan voor mij hier sta ik nieuwe maan hier, ver…

Als ogen het licht kunnen dragen niet alles in schemer verdwijnt. Het verdriet de grens heeft bereikt wonden langzaam gaan helen. Littekens achter zullen blijven, die nooit helemaal meer verdwijnen. Dan zal licht het leven weer kleuren warmte en ook liefde gaan schenken.…

Ik zie het licht, ik ga jullie verlaten De chirurg fluistert, doe deze lamp dan nu maar uit zuster.…

Soms donkert het in je hart, maar het licht wint het altijd weer van het zwart.…

Overal licht rood licht groen licht kerstlicht kaarslicht kunstlicht neonlicht lamplicht laserlicht daglicht zonnelicht "licht" maar het mooiste is om het licht in onszelf te vinden en de kunst is ook het "licht" in de ogen en de harten van die ander te willen zien dan worden we vanzelf "verlicht"…

aardsheid en zei zacht maar heel toegewijd "je kan alles zijn wat je maar wilt maar je moet er zelf in geloven; je kan kastelen bouwen of zeeën zo zilt of een gedicht voor een zwervende weerloze" het woordje dacht na vanuit zijn diepste dalen veel verder dan een vogelvlucht in blauwe kralen hij keerde zijn ziel om met vonken vuur werd ‘licht…

stormen jagen water op tot onstuitbare krachten tegelijk en niet alleen in herhalende nachten komen dromen de ziel bestuiven vol met opspelende wenken snellen mijn cellen voorbij zonder te groeten, te wuiven of aandacht aan mijn ego te schenken alsof ze samenspannen om dwaze geesten uit te bannen en slechts doelgericht naar onbevangenheid…

Laat mij het zonlicht zijn dat verwarmt, mag ik naast je staan verdriet helpen dragen. Laat mij de weg verlichten nu jij hopeloos strijdt wanhoop in je ogen lees. Laat mij de stille kracht zijn die met je mee vecht pijn verzachten als ik mijn arm om je heen leg. Laat me bij je zijn als het te veel wordt, zoveel jaren vriendschap schept…

In het vale licht trillen in de klank van je stem vergleden eeuwen die je was met een ander gezicht Vormen die verschijnen en verdwijnen in de eb en vloed van geboorte en dood In het vale licht tast ik naar ons tijdloze gezicht…