voeg je netgedicht toe

Netgedichten

netgedicht (nr. 34.183):

Tot aan die tijd...

Wanneer je het zwart
van de nacht
in mijn ogen ziet
ben ik er even niet

maar wacht op mij
het donker voorbij
dichterbij
de bron
van het bestaan

waar het hart van
wolken breekt
en zoute tranen
uit een zee van spijt
in rook zijn opgegaan

waar het licht
weer dag wordt
en mijn glimlach
zich uitstrekt
in oneindigheid

wacht op mij...
tot aan die tijd

Schrijver: Astrid Voerman, 5 augustus 2010

Geplaatst in de categorie: eenzaamheid

1
2
3
4
5

4.0 met 20 stemmen

466

Er zijn 7 reacties op deze inzending:

Fari Hs, 15 jaar geleden

Rustgevend geschreven en misschien dat het sleutelwoord in dit aangename gedicht het woord Spijt is.

Maria Voerman, 15 jaar geleden

Heel mooi geschreven gedicht Astrid

ingridvoerman, 15 jaar geleden

mooi beschreven eenzaamheid,als in een droom stil terug verlangend naar licht

Quicksilver, 15 jaar geleden

Dit mooie gedicht is heel herkennend voor mij. Ik anker even vast..tot aan die tijd!

pelgrim, 15 jaar geleden

tot aan die tijd, kunnen wij genieten van de vele vormen die 't rook der spijt aanneemt in jouw gedichten.

kerima ellouise, 15 jaar geleden

even schuilen in het donker laat soms het herbronnen naderen in een nog schuchtere glimlach...mooi geschreven.

Martien Montanus, 15 jaar geleden

Het wachten meer dan waard voor desbetreffende, zeker na dit mooie schrijven!

Geef je reactie op deze inzending: