Alle inzendingen over liefdes bloemen

liep tegen mijn docente op met wie ik iets begon van haar - die ik bij naam hier noem - heb ik een hoop geleerd vol overgave mij bekeerd bij hoofddocente Bloem zij gaf me in haar eigen tijd zelf les in niet-verbleken zij sprak na elke hemelbreuk het hart te laten spreken…

Als in de lieve lente De bloemen 't veld versieren, Dan pluk ik rozenknopjes, Viooltjes, maagdeliefjes, Citroenkruid en seringen. Dan zal ik kransjes vlechten, En dragen die ter ere Van God, die mij het leven En bloempjes heeft geschonken. Dan zinge ik: Hemelkoning!…

De roos verkoos haar eigen lot zij zag die dag haar naam bespot Ze groeit en bloeit, dan weggerukt Niemand wiens hand haar bloem nu plukt Want daar alwaar haar steel verrijst Vertoornd de doorn wie naar hem wijst…

Als ik de groene luiken openzet, Zie ik de bloemen om het raam heen trillen Druipend van tintelende dauw, en kil en Overzoet waait een geur door mijn gebed. O wonden, o bloei Gods!…

jaar na jaar na elke vlucht legt ze zich te ruste met een laatste zucht om volgend seizoen weer voor de hemel te kiezen zolang ze nog vliegen wil kan ze niet verliezen zolang ze nog kan en haar leven geeft blijft ze doorgaan totdat ze haar bloem gevonden heeft…

Een vriend is als een bloem, hij is er niet altijd, maar je weet, dat je hem altijd terug zal zien. Een vriend is als je hart, je hoort hem niet altijd, maar je weet, dat hij je nooit zal verlaten.…

zzz, de zoemer gaat vanzelf heel zacht en bijtijds is roos uit haar slaap…

ik heb steen laten bloeien met hamer beitel en zaag mijn vingers zien bloeden als ik ze aan scherpe kanten openhaal maar wil in tijd naar een eeuwige lente om haar schoonheid tot in alle zomers te verlengen onze leefwereld is in gelijke vormen opgebouwd met blauwdrukken onder eenzelfde atmosfeer en uit dezelfde grondstoffen…

ik heb steen laten bloeien met hamer beitel en zaag mijn vingers zien bloeden als ik ze aan scherpe kanten openhaal maar wil in tijd naar een eeuwige lente om haar schoonheid tot in alle zomers te verlengen onze leefwereld is in gelijke vormen opgebouwd met blauwdrukken onder eenzelfde atmosfeer en uit dezelfde grondstoffen…

Tot nu toe is het elke begonia slecht bekomen wanneer ik achter haar plaatsnam. ze kwijnde weg zodra de asregen van mijn schaduw op haar viel. Mijn vaderlijke autoriteit en mijn moederlijke zorg werden een weg naar het compost. Maar ook een kunstplant gaf geen troost Ze verkleurden in vaalheid nu laat ik het blijven. Tot inkeer gekomen…

ik zag het blauwe bosje alleen op de wereld in de grote vlakte grassig koud zij steelden hoger dan omringende magere sprieten bijna klaar voor hun eerste maai zij hadden alles gegeven met madeliefjes om verder te leven na hun rijpe zaai in de wisseling van groen door seizoenen had het bosje ook zijn bolletjes groter laten…

ik heb je gezien aan de kant je rode hart bloeide liefde deinde warme hartstocht langs mijn hand jij golfde zomer op de wind van snelle auto’s die in passeren hun motorgeluid even heftig uit moesten proberen ben terug gelopen naar de rode golf in de roze zee die op mijn netvlies gebrand stond de bloem streelde ik maar plukte…

Je houdt van tulpen. Je houdt van tulpen in mooie hoge glazen vazen. Je houdt van liefde. Ik geef je lieve tulpen in mooie hoge glazen vazen. Ik geef ze water, zodat ze prachtig groeien. Je kijkt graag naar het bloeien van tulpen. Je zegt: ‘Kijk wat mooi. Zo’n tulp in zo’n glazen vaas. Daar word ik nu verliefd op.’ Ik ken die…

in de vroege zon toveren madeliefjes een teer sneeuwtapijt…

ik heb te vaak met lucht geschreven in de kleuren van het leven woorden wilden wel botten en al snel kwamen de mooiste knoppen zij ruizelden in zachte wind bloemen die je nooit ergens vindt ik mocht ze aan je geven om te weten hoe kleine boeketjes schoonheid beleefden jij verfriste het groen vernevelde intimiteit om zo…

Ik ben een bloem van 't veld Voor mij geen tuin, geen snoeien. Geen krachtige vaas die mij omknelt Maar laat mij ginds, in 't vrije veld Bij 'd andere bloemen bloeien. En ben ik uitgebloeid Ach, laat mij dààr verslensen En luister naar mijn laatste zang Ik ben zo bang, ik ben zo bang Te sterven bij de mensen.…

Een kaart, bonbons en bloemen, heiligen ze wel “het doel”? Ik ben alleen, geliefd, maar toch verlaten door velen Geen kus van Valentijn die deze wonden kan helen Jij zult omringd zijn door “sierlijke en geurende bloemen” Ik door vier muren, die ik niet eens mijn eigen mag noemen…

later een gouden - ik blijf van je houden zelden tijden van distels de nectar is dan al in zicht - mijn liefde is aan jou gericht wij, verslingerd als kamperfoelie met de zachtheid van mos - ik laat je niet meer los nooit het gevoel van muurbloem maar dansend als een blad in de wind - op jouw melodie die mij bindt gevoel gelijk bloemen…

Kleuren tekenen de groene velden Van krokus paars en geel De geur van lente vult de aarde Grauw maakt plaats voor groen Lente laat trotse kleuren zien Pril is het donzige groen aan de takken Narciskroontjes vullen de zoom van wegen Heerlijke voorbode van zomers genot Kleuren tekenen de groene velden De natuur schildert het doek Warme zachte…

De krokus haast zich naar de velden de narcis danst al op de wind het klokje wil zich gaarne melden en speenkruid gaat al door het lint De pinksterbloem is ook in aantocht daar glinstert al een boterbloem het fluitenkruid komt zo in optocht met de fanfare van bijgezoem Eerst nog wat madelievenkransjes wat paardebloem en gladiool de klein…

Als een verwelkte bloem liet ze haar hoofd hangen, tranen vielen, bloemblaadjes, naar beneden, Er was wel, grenzeloos verlangen, maar al was weggegleden...…

Als dit gedicht een schilderij was zag je bloemen bloeien in een veld, en dit schilderij zou zeggen: alleen ware liefde die telt. Het zijn gewoon geschreven letters en het is geen schilderij het zijn de simpelste woorden, nachtoverpeinzingen...van mij.…

je ladderde in veranderend licht de ontelbare treden naar beneden waar de bloemenmand voor heden de kleuren van morgen al had jij hebt selectief naar het zonlicht breken gekeken met armen vol keuzes corrigeer jij stukjes schaduw tot schoonheid en harmonie in balans waar eerst het prille nog kille licht de natuur verkent gaat…

Onhoudbare levensdrang. Vastbesloten naar een hoger plan. Geborgen nog in crêpepapier Ontvouwt de tijd een wonder. Geen aarzeling of angst voor groei. Het leven is bijzonder.…

ik heb de bloem niet geplukt kon haar niet zien lijden om jou te verblijden een leven in volle bloei dat reikt naar hemel breekt abrupt in de groei ik heb jou haar uitzicht laten zien waar zij leeft vorm en kleur aan ieder geeft zij wiegt met ons op de wind het mooiste kind uit velen in zomerse prieëlen voor haar…

stralend in de zon het eerte daglicht vang ik op dit was hoe het begon uit de grond ontworteld de zon brengt mij groot mijn leven zal niet eeuwig voortbestaan uiteindelijk moet ik toch dood maar ik geniet grote voeten komen op mij af mijn blaadjes krimpen in ik ben bang voor mijn graf ik leef nog maar net.. steeds dichterbij konden…

Ach, ik zou zo tussenbei'en Om die bloemen kunnen schreien: Het zijn er zo heel, heel veel.…

je wiegt als altijd dun gesteeld op de rood oranje tonen van mijn innig geliefde klaproosmuziek tussen hoog opschietende siergrassen in de kleurige wilde bloemen plassen langs de bermen van de snelle weg goedendag omdat jij nu bloeien mag want de lichte waas van fijnstof geeft in vervuiling helaas geen jaarlijkse regelmaat…

Een zacht ruisende wind over niet afloopbare velden vlaktes van vergeten helden kraambed van tulp en hyacint aan de kim het gekrulde duin een overzeese achtertuin Ze schouderen in het bed het frisse groen op de flank de zware toppen fier en rank gekleurde hoedjes opgezet bloemenpracht van hart tot rand buigend voor passant en klant Zo…

Hadden ze jou maar bloemen gegeven Eerder in je bewogen leven En niet hier bij het koude graf Kon je dat nog maar even zeggen Met je bleke scherpe bekkie Voel jij je ook zo bedrogen Door al die woorden Die zijn uitgesproken Over hoe goed je was Ik spreek je straks nog wel Dan hebben we het er nog over…