Alle inzendingen over lijf

Een zelfmoordterrorist deed zijn beklag dat hij zijn kebab-hap vaak rap in de stad at, nooit sportte daar hij aldoor op zijn mat bad en dus een té dik lijf voor de Jihad had daar hij al opgeblazen op zijn gat zat.…

geluiden gaan nooit weg verspreiden zich ijlen na in een lichter dan luchtlaag net als jouw lach die kleuren bloeit de wereld aanlicht met haar schoonheid die warmte deelt in aanstekelijkheid de mens verblijdt in een van binnen heerlijk doen gloeien zo stromen levensenergieën die het lijf doen dromen van spectaculaire zaken…

nee laat maar even niet van je horen je walmt naar zeer en ik hoef niet meer ik zie een dwang om je gezicht aan te raken elke seconde een tik tegen je sik om het kwartier schiet mijn vinger door het papier toetsen vliegen van het bord was je kleren, je lijf met zeep en neem meteen je mond mee je walmt naar zeer ik hoef…

jij zag hoe mijn jurk versmalde samen met het uitzicht van een zwart omrande boord ik keek naar rood gekraste ogen kleedde me met schaduwen en verborg zo mijn magere lijf bloemen waren er in overvloed die dag dat ik mijn mond bedekte met een marmeren rozenblad jij hebt me begraven gezien toen alles zwijgend werd en ik het liefhebben…

het fladderen door het leven lijkt voor jou voorbij nog kunnen je vleugels alles geven is honing heel dichtbij maar hun kleuren bleken breken in de zomerzon de tippen zijn gespleten een koude nacht zal jou ongemerkt doen overgaan je vleugels nog gevouwen je lijf blijft stilletjes staan wiegend op de ochtendwind die in jou zijn…

zwarte strelende wimpers omringen haar ogen die ontwapenend blikken zij schieten kruit van liefde zoeken mijn lippen te likken al twinkelend worden edele rozenblaadjes naar mij gestrooid en omringen mijn lijf als in zachte streling getooid mijn rimpels verbleken als glinsterend damp in het ochtengloren zo een minnespel bevangen…

de geur van dood in het gras ik zat naast jou en mijn eigen leven in zachte kleuren en witte vlokken je zou niet terugkeren toch niet naar mij, slechts diepe stilte in het afscheid ik heb je gestreeld in het druppelend daglicht en in al die jaren, langzaam oud ga nu, mijn vriend naar het onbekende mijn tranen op je zachte lijf…

ik dacht dat ik niet vliegen kon maar heb me vergist ik zweefde al voordat ik dat besefte en het zeker wist los van aarde zonder vleugels en geluid het lijf bleef rustig thuis er was een knopje omgegaan keek niet meer tegen alles aan de details had ik al ooit bekeken projectie in de geest weefde volmaakt beeld toch ben…

het schreeuwt nog geen pijn maar rafelt aan mijn zijn voel met mijn geest dat er iets vreemds is langs geweest waarvan sporen die niet bij mij horen mijn lichaam activeren tot een verdediging in een proberen het lijf te normaliseren zekerheden worden op de proef gesteld tegen dit externe geweld nog ben ik niet geveld door…

Mijn koude lijf verwarmt zich met verlangen; Mijn lichaam trilt als nagalm van jouw lach....…

Tijd schrijdt voort met trage lange passen middagzon werpt schaduw onder enkele dadelpalmen woestijnwind laat mijn djellaba bollen streelt mijn warme lijf ik vlei mij neer in het rode zand en leg de sluier af vergetelheid van dagen nestelt zich in gedachten vervoert mij mijlenver naar verboden land…

mijn zintuigen ik schakel ze uit stuk voor stuk ik weet het: een onmogelijke zaak ik lever ze over stuk voor stuk aan een oorverdovende duisternis blijft over het vege lijf horen en zien vergaan tastzin niet langer op proef gesteld ik weet het: het heeft misschien geen zin nu nog de motor het harde hoofd niet weg te denken…

met het ouder worden had ik een probleem maar vanmorgen las ik tot mijn grote schik dat alle vrouwen vallen voor mannen zoals ik hetgeen direct werking had op het hormonale systeem ik ben weer trots op mijn leeftijd en goddelijke lijf en ben te boeken dagelijks van negen tot vijf ---------------------------- (Vrouwen kiezen voor…

het ochtendgrijs verhult jouw rustig slapend lijf het eerste morgenlicht toont niets van dat wat zichtbaar was in ‘t donker een lichte regenvlaag die koelt de wereld voor jouw venster en geur van passie, lust waait langzaam uit in dag die als een sluier zich nog niet echt lichten mag zo dat ‘k nog droom van jou en laatste nacht.…

Ze zegt, 'n tikkeltje stijf: er is geen wolkje aan de lucht Ik zeg, bedremmeld: dat is tenminste een begin Het is goed je hart eens bij mij te luchten Wijs naar het blauw van lucht erboven Ik wil je wel op je woord geloven Maar straks hangt er hier een regengordijn Zullen we nat zijn geen droge draad meer aan ons lijf…

Het is moeilijk om nee te zeggen soms heb je gewoon geen zin om het aan iemand uit te leggen je baalt dat het niet gaat omdat je lichaam weer even staakt je geest is sterk en die wil wel maar het lijf is kommer en kwel dus het antwoord voor vandaag is !NEE!…

bliksemschichten, donder slagregens en watten onder mijn verhitte dak een woeste zee dendert schuimend door mijn maag van liefde, gekmakende liefde die niet kan, die niet mag jouw geur zit in mijn huid zoals je warme lijf nog in mijn ogen schuilt verscheurd en verward bonkt mijn brandend hart door liefde, gekmakende liefde die niet…

Ook ik ben onlangs nog 'n nieuwe bank gaan kopen Heb net als hij de benen uit m'n lijf gelopen En was na uren in Ikea net zo gaar Dus toen ze Elzevier zag liggen zei mijn vrouw; 'Als ik mocht stemmen voor zo'n titel, koos ik jou' !…

Je ruikt naar zout en kust duikt zandzomergeur op waar duin avondroze sluipend laat verbranden tussen roekeloos gedonder en schichtig scherp licht balsemen vochtige druppels strak gespannen spieren jouw lijf lijkt af en de zeespiegel laat de vraag hoe mooi kun je zijn verwateren…

Ze wacht al bij de halte Mijn lijf schokt van de kou Maar in mij brandt die smacht Opdat ze mij zal zien staan Reeds wachtend op haar blik Laat de kou mij niet rillen Maar de warmte uit mijn hart Zo mag ze mij niet zien voorbijgaan Ze stapt in de verwarmde bus Ik snap mezelf niet en voel me leeg Konden haar ogen me maar verwarmen Opdat…

Ik hou van je sensuele lach je starende dromerige blik jouw huid op mijn huid de rilling door heel mijn lijf De zoen die proeft wat de horden hormonen beloven die door lichamen stromen Alleen nog de vrouw vinden die m’n fantasie waarmaakt Kansloos, zucht m’n vrouw met een kop als die van jou kom ik niet van je af…

't is voor knappe koppen niet zo moeilijk, zeg je, de plek te vinden in je brein waar het heimwee ligt na analyse van je tranen kunnen ze vast en zeker het verlangen situeren en de verliefdheid het verdriet onwijs natuurlijk ik voel nog steeds 't gebroken hart, de vlinders gevoel vertaalt zich 't allermeest in mijn vergeten lijf…

Alléén in geest is weinig gegeven wat bij géén wezen lukt, blijft maar even, onbeschrijfelijk rukt de smart aan tintelend vel, de essentie van verliefdheid, aangeboren, tussen heelal en de hel, zit veelal tussen beide oren, paradigma om bij de soort te overleven, wat ziel en lijf niet scheidt, meer kon Descartes ons…

ik was er onderdoor gelopen haar uitgestrekte naaktheid liet ze, maar haar stam droeg water ik zag hoe schors zich vormde, tot het grillige verloop van takken die ze zweven liet uiteinden zwollen als tepels, door winterkou verhard daaronder groeide lente waar de magere dag mijn lijf verdraagt verdraag ik zelf het wegen van haar witte…

Onder mijn voeten knerpt de sneeuw en boven mijn hoofd hoor ik vleugels ganzen wieken traag in groepen de zon schijnt zie alle vleugels met pennen een vrije vlucht in alle kleuren en de gouden gloed dwars door hun lijf en veren. zij zijn er ieder jaar de ganzen de rivier en dromen over het winterse weer.…

onuitgenodigd gekomen zomaar in mijn waken en dromen hij heeft zijn jas uitgedaan en zich gezeteld in mijn lichaam genesteld in elke traan die ik zo nu en dan pleng in de hoop dat hij weg zal gaan verankerd in mijn ziel laat hij zich niet verjagen zelfs niet op zonnige dagen het staat buiten kijf zo moet ik met hem leven zonder hem in mijn lijf…

ik breek glas beuk staal met een moker sla alles kort en klein nog is de chaos niet compleet want ik sta overeind die lak aan alles heeft wie haalt mij onderuit voordat bezinning mij vernielt en ik moet knielen voor de onmacht van het lijf waaruit een geest zich heeft bevrijd ben gebroken maar gewroken is de stem die een…

Met grote vreugde Geven wij, Lijf en Leden, U kennis van het cum laude Afstuderen van onze ziel Na het decennia lang volgen Van colleges aan de Universiteit Des levens Hierbij nodigen wij u van harte Uit A.D. 2012 met ons het glas te Heffen in Party Centrum Het Gedicht Regellaan dertien, Alhier…

er zijn gedachten die ik stoppen moet zij graveren dood in mooi kristal uit barst en scherf zal niets herrijzen door vergoten rood die draad houdt mij op aarde als ik los kom uit mijn lijf in verkennen van de grenzen schreeuwt de lokroep mij naar grijs maar geleid door de kristallen klank volg ik mijn rode lijn keer terug…

iemand staat naast me en zegt het wordt tijd voor een plan niemand doet er iets aan en dat heb je er van hier reed men je dood er zijn bloemen gelegd en er hangt een gedicht dat het zinloos was ik weet alleen nog je been zo vreemd gevouwen onder je lijf maar dat was gisteren vandaag ben je stijf je stak over bij rood ik zei nu maar…