Alle inzendingen over lijf

In haar hart – een snaar geraakt Haar lijf ontwaakt. Ze kijkt, ontwijkt. Wordt gemist, heeft zich vergist. Een meisje vecht daalt langzaam neer. De wond gehecht bloedt des te meer. Een meisje kijkt. Een meisje staart. Haar blijft geen traan bespaard Ze kijkt, bezwijkt. De snaar onaangeraakt.…

gulzige golven belegeren de muren die ons zandkasteel omringen de rollende branding dwingt het koninkrijk op de knieën voor een verwaterde overgave haastig trekken we lijf en leden uit het luie zand ingegraven verlies is er al voor het zich aandient wisten we het niet of deden we alsof tijd en getijde altijd in beweging nooit…

En zo breidt de kilte rond mijn hart, zich uit door mijn hele lijf. Maar haten, nee dat doe ik je niet, ben alleen vertwijfeld, Waarom?…

heb eindelijk de vinger gelegd op de zere plek gevoeligheid en irriteren een andere houding uitproberen mijn geest zocht naar excuus werd meester in negeren totdat het lijf in opstand kwam en heftiger ging reageren een straffe zenuwpijn door merg en been begon te genereren met pillen fysio en wat gebed heb ik mijn werken…

Paniek omdat je zo snel sliep en dan meteen zo weerloos was, je lieve sterke lijf, je slapende geslacht. Ik moest er niet aan denken wat je allemaal zou kunnen overkomen buiten, later, straks. Ik heb je niet gedag gezegd, niet goed genoeg, niet echt.…

Mijn lijf wil naar huis toe gaan. Mijn ziel met schepen mee. Wil veilig zwerven. Over zee.…

hem soms als een snel stromende rivier eigenlijk nog meer als een kolkende stroom van liefdeswater welke bruisend en golvend de denkbeeldige oevers overstromende in heftige ongecontroleerde golven alvorens samen te versmelten tot een bruisende klaterende watermassa die gedurende een zekere tijd haar leven beheerste en haar lijf…

Iedereen als ik, met lijf en met leden; Vol dromen en wensen, met een vloek en gebeden. Met adem in leven, in nemen en geven. In zorg en in angst voor verlies en om vangst. In dat besef, niet meer op mijn bangst door al dat te zien wat wij delen: Een klontje ik, een wolkje jij, het kopje erbij.…

in den beginne was er alles overweldigend het bladerdak der subtiele bescherming en dan de zon erdoor in den beginne sloeg de slang zijn lijf om ruwe schors, de stamvader werd stil op het laatst een aardkorst kil vanonder grof geweld en duizend gele bloemen, vastgesteld op slechts die éne dag het mag een feestdag heten…

thuis, alles aan deze kant van de rivier besproken met vriendinnen op de andere oever alleen maar schapen geen vergezicht op blinkende daken een lieve oude fee die de was doet of een jongen die een duik neemt niets bijzonders, maar toch kriebels van binnen die me pootje doen baden even drijven door golven opwinding in mijn lijf…

haar zwart gelakte lijf werpt rood gestift verleidelijkheid naar hen die in ’t voorbijgaan stilstaan, in haar blik de glimlach die ze biedt laat duizend geile standjes zien ze wordt gebruikt en bovendien voorziet haar grote nood het spel van samen zijn hoog op hun benen wenen zwarte ogen achter een gordijn…

ik rotspartij blokkeer het pad met mijn gevallen stenen ze graven gaten in mijn lijf de mier met staart tussen de benen ik grondvest al eonenlang zij gronden veel te snel mijn meer dan vorstelijke kam splijt in overdwarsheid zonder onderscheid en raak zo mijn frustraties kwijt onneembaar is de laatste code en godzijdank kostte mijn…

Nu de wereld in de fik staat Zal ik er voor je zijn Nu de wereld pijn heeft Ben jij het zaad En vraagt Hoe het gaat Alles beklijft Ook ons lijf Ook je vraag Waar het om draait We weten het niet Het ruist Als een lied Nu de wereld in vlam gaat Als jij me vraagt Pappa komt het goed Ik kan niet meer als Hopen De goden verzoeken Laat…

kon je het verdriet voelen van zo velen om je heen het eelt op je ziel zou smelten in mededogen nog steeds heerst het taboe pijn niet te mogen tonen flinkheid en aanvaarding zijn als deugden aangeprezen zie de mens in kwetsbaarheid elk harnas heeft roestige gaten geen robots zijn wij met wachtwoord op ieder lijf staat DOOD geschreven…

ik moet mijn vlees nog schuwen en mijn hart nog kloppend maken in wat iemand ‘het bestaan’ noemt, herken ik alleen het voorbijgaan en het toekomen, het heden is van provisorische aard, slechts kenbaar als onbetreden smeltwater, achter- gelaten tijdens een reis naar het ruimteloze wormgat waar mijn lijf zich doorheen wurmt, ik moet mijn…

In de periferie wordt gefluisterd over de initialen van het donker zijn vingerafdruk op je lijf. Je maant jezelf tot overgave. Je bent een schepsel dat zich ontlaadt. Ooit zal iemand je val breken niet aarzelen, de hand heffen. ------------------------------- uit: 'Donkere arena', 2006.…

We zijn verbonden met visdraad Er valt niets te zien tot het licht erop schijnt Een glinstering Een flikkering Als je goed kijkt zie je de striemen Ze snijden in ons vlees Bloed vloeit Als we ons niet snel losmaken Maar het knoopje zit te strak Om ons lijf Losknippen is zinloos Vuur smelt de twee uiteinden Altijd weer aan elkaar…

Het valt niet mee, mijn beste Adeleyd Een regel telt vijf jamben, heus hoor, vijf 't Heeft anders veel te weinig om het lijf Zo zie je waar des dichter's kunst toe leidt... Een speedsonnet vergt best wat woordvondststrijd Pas oefening baart kunst, o Adeleyd!…

ik leen je lach proef de kussen van je lippen schuifel door je heen, laat je soms heel even stikken en beweeg in de souplesse van je lijf je opent wat ik sluit uit ons verlies genieten we met volle teugen ik heb je lief maar ook die heerlijke geneugten geef nu terug van wat ik heb genomen kom, laten we gaan komen…

‘Het lijf had lust’: is dat zijn testament? Lyriek is nooit wat er geschreven staat. LAIS is vrij zodra zij het verlaat. Hebben kan hier niet, dus wil het geven. Het telt en schrijft maar wat aldus ontstaat, heeft niets van haar, niets lijkt het gegeven.…

nog heeft de kou haar hart niet bereikt in een lijf vol verzet waar gebed heeft gefaald afgeschaald voorbij het minimum met uitzicht op ooit maar ondertussen komen reserves de bodem tegen nog kijken ogen hun heldere blik zeg jij gaat niet gebeuren maar kou is het venijn dicht bij je ziel is jouw verdriet hartverscheurend…

hij is de tattooking van duizend woorden zelden uitgesproken omdat weinigen hem hoorden beschreef op lijf en onderdanen zijn gevoel kleurde onderhuids een een eigen koninkrijk in blauw en rood van verre zee met verlangen naar het groen en in het doen neemt hij je mee naar daar waar hartsverlangen eindelijk gestalte krijgt tekent…

geef ons één nacht van liefdesleven deel samen de verhitte pijn het is je daarna om het even wie ’t volgend vlindertje zal zijn want waarheid laat zich niet verkrachten je weet dat ik niet bij je blijf maar lief geef me één van jouw nachten laat ons genieten, lijf aan lijf die ene nacht is van ons samen al ruiken wij 't grote gevaar ik…

Gevangen Miljoenen vlinders in mijn hart gevangen Omgeven door de warmte van stromend bloed Ik probeer ze voorgoed uit mijn lijf te verbannen Maar ze blijven fladderen vol met liefde gevoed Ik tracht ze met zachte hand weg te duwen En hun prachtige diepe kleuren te negeren Maar ze voelen dat ik nog steeds om jou geef En laten zich niet door…

Haar lijf zucht zacht, rust nu terwijl het net nog hijgde. Hij kijkt, knijpt zich en grijnst dan; ziet haar donzen hals, haar adem ruikt licht zwavelig omdat ze slaapt. Nu aait hij haar. Ze kreunt nog eens als net, maar zachter en dan streelt hij weer haar zachte dij. De slaapster heeft hem net bevrijd.…

Dan ga ik je halen, jouw koelte op mijn hete lijf. Mijn mond je zachtjes omvatten totdat het stokje overblijft.…

Liefie Ik mis je zo Je lijf om mij heen Het geluid van je stem De aanraking van je handen Liefie Ik mis je zo Je moest heengaan Naar die andere wereld Niemand kon het stoppen Liefie Ik wil nog zoveel Met je doen Ik mis je oeverloze discussie's Over alles wat je bezig hield Liefie Ik mis je zo Je graf is mijn rustpunt Waar ik…

nazomeransicht Een berk buigt tegen beter weten in als weduwe der schaduwen verdonkert zo de glazen die halfvol op de tafel het parmantige kristallen lijf omhoog trachten te houden tevergeefs is alles wat de schijn doet zien. Een berk ligt op haar knie?…

nu gaan ze weer trekken de scheuren op zijn taaie lijf maar alles beter duizendmaal beter dan die geur van verbrand vlees van verse botten waarop vlammen lekken die hem zomer's soms doet gruwen ook al vloeit er dan drank knallen er slechts kurken een geur die hij nimmer heeft geroken zo hoort hij keer op keer waren het maar gekken…

Ik heb slappe benen Mijn hoofd zit vol met snot Mijn maag draait veertien rondjes Mijn adem ruikt verrot Mijn rode ogen tranen Ik lek mijn oren leeg Ik houd geen kruimel binnen Ik schrik als ik me weeg De koorts heeft mij bevangen Nooit had ik zo’n ziek lijf Maar wel heb ik een computer Met een bikkelharde schijf…