Alle inzendingen over loslaten en terugkeren

Vandaag komt ze weer voluptueus als altijd prettig aandringen.…

Na alle woorden zie ik jou in stilte weer en ik zwijg voortaan.…

ik keerde terug naar het landschap van het zinderende koren waar ik als in een koortsdroom liep en liep tot ik oploste in de tijd er huisde geen grijs in mij boven blakerde de zon door woorden keerde ik terug naar een verdwenen wereld een plek die mijn ziel niet verlaten kan…

poëet bied met een lint van lettergrepen de herinnering aan een veilige haven dicht een plek waar het verdriet kan rusten al vindt de striemende echo steeds de weg terug schrijf met trommelstokken roer je ben erbij sta ernaast vertel zonder te breken…

wat ik het liefste wilde is terugkeer tot een vroegere stad staat van geborgenheid beginnen van mijn leven nu de onbestaanbaarheid daarvan vergeet ik bij terugkeer van een reis oudergeworden en toch terugvallen kunnen in vroegere warmte ---------------------- uit: Tirade nr. 200.…

loslaten het mooie moeten loslaten het warme weerloos laten gaan doet verstillen en verkillen alleen verleden blijft bestaan herinneringen zijn geschenkjes voor wie die wil verwerven laten dat mooie leven levend loslaten is een beetje sterven…

als je vasthoudt wat jou loslaat grijp je mis als je loslaat wat vasthoudend een belemmering is kun je vast los gaan…

Wanneer we weer terugkeren naar de stilte, waarin wat gebroken is weer heel kan worden. Heb ik vandaag wel dank gezegd, herdacht? Bij die gedachte, bij die werkelijkheid, heb ik eeuwig stilgestaan. Vannacht.…

Ik bedek je ogen met een zwarte lelie, de wereld is er vol van om in te verdrinken, gebaard uit de spirit van de vrije aarde, de zachte moedermond waaruit we zijn ontsprongen. Zij verstond de lessen, die haar zijn ontnomen, ze ontstonden in een achteloos gebaar, private beweging van gefascineerde teksten in altijd gepavoiseerde choreografieën…

Het kan me zomaar overvallen, weemoed omdat de blaadjes vallen, ben niet depri of anderszins, maar als ik die blaadjes vallen zie ginds, kan me zomaar overvallen dat weemoed gevoel, niet depri maar weemoedig, snap je wat of ik dan bedoel? Zodra de zon zijn stralen weer laat zien, is de weemoed weer verdwenen misschien ?…

ik mis u elke dag elke dag denk ik aan u elke dag hoor ik u maar papa, weet dat ik u mis papa geloof me, ooit op een dag ga ik met u mee en zal nooit meer terugkeren nooit meer terugkeren naar aarde nooit meer terugkeren omdat ik het mis nee nooit meer, ik wil bij u zijn omdat ik u mis het doet pijn als u er niet bent laat me niet alleen…

loslaten opkomend afgaand langs de vloedlijn mee met de getijden wegebben gevoelens pijn verdriet komen en gaan drijven mee naar zee loslaten…

Heel weinig blijft er nog van wat in lange zomerdagen ons hart verheugde door zijn klank en kleur. Nu is er vaag de geur van sterven en van dwalen, van weemoed en van scheiden en alles wordt zo traag, zo grijs... Zo vaag en toch zo helder, want wat de echte dingen zijn wordt helder door de glans van pijn en van veel moeten laten...…

Terugkeer bevers tot potlood gescherpte bomen échte bouwvakkers…

Mijn kind, in elke druppel jouw gelaat, in elk ontelbaar rikke tik tik een moederhart, wacht op de druppel die overloopt en van het raam mijn gelaat maakt...…

beleven Hij wandeld rond als een kip zonder kop Ik heb hard geschreeuwd STOP broer STOP Maar zijn oren zijn niet langer voor mij open En nu kan ik enkel nog hopen heeft hij de woorden gehoord die ik hem zei Of is het geheel over tussen hem en mij Ik ben het vechten zat Maar hoop dat hij het nu wel vat Het is niet makkelijk, het loslaten…

Laat me los Ik voel me gevangen In fantasie en verlangen In mijn gedachten en gevoel Laat me alleen Mijn eigen weg gaan Vallen en weer op staan Is wat ik bedoel Laat me ontdekken Wie ik ben en waar ik ga Wat ik zoek en waar ik sta Laat me dansen, laat me leven Laat mij zoeken Naar wie ik wil zijn En ookal doet het pijn…

ziel toont de hel van het leven nochtans hoor en zie ik jouw lach alle dagen opnieuw stelt de kalender talloze vragen gescheurde dagen kunnen nimmer meer geven de uren van de tijd zullen gedachten weven stapvoets, steeds langzamer, eindelijk gedragen om die laatste onbegrensde sprong te wagen wil jij de herwonnen vrijheid kunnen beleven loslaten…

Ik stond te wankelen, daar midden op de stoep. Een verstoring in evenwicht, temidden van een grote groep. Je hebt me geleerd op 2 benen te staan, met de hulp van jou aan mijn zij. Ik kijk vluchtig om me heen, je staat niet naast mij... Ik begin je te zoeken, mijn gedachten op alle mogelijkheden gericht. Even kom ik op adem en verlies…

Kom maar hier.....ik zal er wezen Kom maar hier.....ik zal er zijn 'k Zal je helpen om te leven Zodat je ooit jezelf kunt zijn Kom maar hier.....ik zal er wezen Kom maar hier.....ik zal er zijn 'k Zal je voeden en je laven Zodat je ooit jezelf kunt zijn Kom maar hier.....ik zal er wezen Kom maar hier.....ik zal er zijn 'k Zal meegaan…

sluit mijn ogen nog niet voor eeuwig laat mij even in de armen van de adem rusten, tot de glimlach mijn gezicht verlaat geef dan de fakkel door aan hen wie ik liefheb, sta hen bij voor de tijd die komen gaat, begeleid hen op de weg naar een toekomst zonder mij, laat hen mijn liefde vasthouden en help hen te beseffen dat houden van ook loslaten…

Een krans van licht, met heldere stralen. Ik ontwaar jouw gezicht. Het stelt me gerust. Het is goed, daar waar je bent. En heel bewust, kan ik je laten gaan. Hoef ik niet meer te treuren. Weet ik, dat onze liefde blijft bestaan.…

Enkels in slingerplanten verward, door doorns geschraapte armen aan een brekend lijf Het steile pad te smal, stort uitgeplozen wortelwanden de afgrond in Diepte wenkt omhoog steelt tijdloos adem langzaam laat ze los en sterft de leegte in…

Ze vroeg me haar te helpen smekend keek ze mij aan haar wanhopige blik kon ik niet verdragen en ik heb haar laten gaan Ze is ziek, zo ziek en moe van al dat vechten ze heeft zo moeten knokken loslaten is een van haar rechten Zij keek me aan met grote ogen Ogen vol verdriet Ik heb haar wel los gelaten maar mij loslaten kan zij niet…

In de wereld van mijn zelfkennis voeg ik elke dag iets toe... In de wereld van mezelf laat ik elke dag iets los.…

Je ogen kijken al verder Dan wij kunnen zien Je kijkt nu naar mij met je handen Loslaten kan je nog niet Ik heb je nog vast Moet ik je loslaten Jij twijfelt al, ik nu ook Moet ik je vasthouden Je hand is nog warm Wil je geest je lichaam nog Kies jij maar, het is altijd goed Ik zit hier wel rustig te wachten In jouw zwijgen is…

Als een schaatser in de bocht Sla jij je benen over elkaar Op het ritme van een pendelklok Schommelen ze heen en weer Nonchalant maar o zo zelfbewust Kijk jij nu op mij neer Je stoel kraakt onder het gewicht Dat niet te tillen is Ik zit hulpeloos en monddood gemaakt Te wachten tot dit overgaat Tot ik werkelijk word herboren In dat nieuwe…

Vandaag moest ik je loslaten, je laten gaan. Hart en ziel zijn in 2 verscheurd maar ik had geen keus. Tranen biggelen over mijn wangen. Waar ben je nu, ik zie je voor me in huis ik mis je op je vertrouwde plaats. Ik loop doelloos rond, verdwaasd. Je lijden en pijn zijn nu voorbij, zachtjes ben je ingeslapen, je van niks meer bewust.…

Ik ben ingestapt wilde deze rit beleven Het ging steeds harder jij blééf maar gas geven Ik stond voor de keus uitstappen nu het nog kan ... Of voor altijd mee zonder duidelijk reisplan Ik leunde achterover en sloot m'n ogen Had het fijne gevoel alsof we even vlogen Wilde even niet meer denken had de rollen omgekeerd Jij hebt…

We drijven verder van elkaar vandaan mijn gevoel is soms ontdaan van elke ratio, ieder verstand wat is er toch met me aan de hand... Ik wil je kwijt, maar ook weer niet en wil niet dat iemand ziet hoe ik worstel met dit gevoel ben even helemaal zonder doel. Laten gaan, laten lopen en dan kunnen we alleen maar hopen dat dit niet meer voelt…